Μορφολογικές και λειτουργικές διαφοροποιήσεις της καρδιάς μετά από εφαρμογή δύο διαφορετικών πρωτοκόλλων προπόνησης αντοχής σε παιδιά ηλικίας 12-14 ετών

Abstract

Endurance training has been documented to cause structural and functional changes in the adult heart, which are accompanied by an improvement in the parameters which determine performance. However, there are many unknown aspects of the effect of endurance training on children at a developmental age. The purpose of this thesis was to investigate through the comparison of two different training protocols. Thirty children aged between 12 and 14 years participated and they were divided into three groups of 10 children per group. Two groups underwent endurance training for a period of 12 weeks and the third group served as a control. The first training group (ATG) participated in two training sessions per week at an intensity corresponding to the respiratory threshold and the second group (IT) participated in two training sessions a week of an intensity corresponding to 120% of VO2max. The total number of training sessions per week was four, and contained two other common training sessions (consisting of a 30-minute running corresponding to 55-65% of VO2max). All participants were medically examined through echocardiograms and cardiopulmonary ergospirometry was conducted before and after the 12 weeks of training. Left ventricular end-diastolic diameter (LVED), left ventricular end-diastolic mass (LVEDM), stroke volume (SV), ejection fraction (EF), posterior wall thickness of the left ventricle (PWTLV), ventilatory threshold, VO2max, vVO2max, Tlim (retention time in vVO2max until exhaustion), running economy (RE) and the biological age as calculated through the Tanner method were assessed prior to and after the training. A significant increase was observed in both groups in LVED and LVEDM, coupled by an increase in SV but not in PWTLV and EF, thus confirming the delay in the increase in the PWTLV at younger ages documented in other investigations. The two groups showed similar results, with the eccentric way prevailing in the morphology of the heart, thus creating a positive environment for its development, regardless of the intensity of the training they were subjected to. With the exception of RE, which was significantly increased, other performance data showed no significant increase. Nevertheless, there was an upward trend in all parameters.There was no significant difference in the post-training results of the two experimental groups. Particularly interesting is the higher increase recorded in the anaerobic threshold of the IT group in comparison to that of the ATT group. It seems that the main factor is not decisive for the performance plateau or even the decline observed in older children involved in endurance sports and this should be sought in peripheral factors.

Η προπόνηση αντοχής είναι τεκμηριωμένο ότι επιφέρει δομικές και λειτουργικές προσαρμογές στην καρδιά ενηλίκων που συνοδεύονται από βελτίωση στις παραμέτρους που καθορίζουν την επίδοση. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές άγνωστες πτυχές της επίδρασης της προπόνησης αντοχής σε παιδιά αναπτυξιακής ηλικίας. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν αυτή ακριβώς η διερεύνηση συγκρίνοντας δύο διαφορετικά πρωτόκολλα άσκησης. Τριάντα παιδιά ηλικίας 12-14 ετών συμμετείχαν στην έρευνα χωρισμένα σε τρεις ομάδες των 10 παιδιών. Η μία ομάδα απετέλεσε την ομάδα ελέγχου και οι άλλες δύο ήταν οι πειραματικές ομάδες. Οι συμμετέχοντες των πειραματικών ομάδων υπεβλήθησαν σε προπόνηση αντοχής για 12 εβδομάδες. Οι συμμετέχοντες της πρώτης ομάδας πραγματοποιούσαν 2 προπονήσεις την εβδομάδα στην ένταση που αντιστοιχούσε στο αναπνευστικό-αναπνευστικό κατώφλι (ΟΑΚ) και οι συμμετέχοντες της δεύτερης ομάδας έκαναν 2 προπονήσεις την εβδομάδα υψηλότερης έντασης, στο 120% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου VO2max (ΟΜΕ). Το σύνολο των εβδομαδιαίων προπονήσεων ήταν 4, με τις άλλες 2 προπονήσεις να είναι κοινές (τρέξιμο 30΄ στο 55-65% της μέγιστης ταχύτητας στη VO2max, vVO2max). Πραγματοποιήθηκαν υπερηχοκαρδιογραφήματα και εργοσπιρομετρήσεις πριν και μετά τις 12 εβδομάδες προπόνησης σε όλους τους συμμετέχοντες. Κατεγράφησαν η τελοδιαστολική διάμετρος της αριστερής κοιλίας (ΤΔΔΑΚ), ο τελοδιαστολικός όγκος της αριστερής κοιλίας (ΤΔΟΑΚ), ο όγκος παλμού (ΟΠ), το κλάσμα εξώθησης (ΚΕ), το πάχος του οπίσθιου τοιχώματος της αριστερής κοιλίας (ΠΤΑΚ), το αναπνευστικό κατώφλι, η VO2max, η vVo2max, το Tlim (χρόνος διατήρησης στη vVO2max μέχρι την εξάντληση), η δρομική οικονομία (ΔΟ) και η βιολογική ηλικία με τη μέθοδο Tanner. Παρατηρήθηκε και στις δύο πειραματικές ομάδες σημαντική αύξηση στην ΤΔΔΑΚ και στον ΤΔΟΑΚ συνοδευόμενη από αύξηση και στον ΟΠ αλλά όχι στο ΠΤΑΚ και στο ΚΕ επιβεβαιώνοντας την καθυστέρηση στην αύξηση του ΠΤΑΚ σε μικρές ηλικίες. Οι δύο ομάδες εμφάνισαν παρόμοια αποτελέσματα, με τον έκκεντρο τρόπο να επικρατεί στη μορφολογία της καρδιάς, δημιουργώντας έτσι ένα θετικό περιβάλλον για την ανάπτυξη της, ανεξάρτητα από την ένταση της προπόνησης που υπεβλήθη. Η προπόνηση οδήγησε σε αύξηση της ΔΟ και στις δύο πειραματικές ομάδες με μια παράλληλη αυξητική τάση για βελτίωση και στις άλλες παραμέτρους που αξιολόγησαν την αθλητική απόδοση.Δεν υπήρξε σημαντική διαφορά στα μεταπροπονητικά αποτελέσματα των δύο πειραματικών ομάδων. Ενδιαφέρον παρουσίασε η μεγαλύτερη αύξηση που κατεγράφη στο αναπνευστικό κατώφλι της ομάδας ΟΜΕ σε σχέση με την ομάδα ΟΑΚ. Φαίνεται ότι ο κεντρικός παράγοντας δεν είναι καθοριστικός για το πλατό που παρατηρείται στις επιδόσεις ή ακόμα και την πτώση που παρατηρείται σε μεγαλύτερες ηλικίες αθλητών που ασχολούνται με αγωνίσματα αντοχής και αυτό θα πρέπει να αναζητηθεί σε περιφερικούς παράγοντες.