Αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτηριστικών των αθηρωματικών πλακών των στεφανιαίων αρτηριών και της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης σε ασθενείς που υπόκεινται σε αγγειοπλαστική

Abstract

Background. The calcified segment of a coronary atherosclerotic lesion can affect final stent diameter and symmetry, even at high inflation pressures. However, how the spatial distribution of each plaque element, defined by virtual histology intravascular ultrasound (VH-IVUS), could affect stent deployment, has not been studied. Methods. Fourty three patients (25 males, 62±9 years, 7 females, 64±7 years) undergoing direct percutaneous coronary intervention and IVUS examination, were evaluated. In those pts, 73 lesions were treated with drug-eluting stents. Lumen area pre-stenting and Real cross-sectional stent lumen area (Rcssla) were measured along the whole lesion. The average cross-sectional stent lumen area (Acssla) (sum of total Real measured cross-sectional stent lumen areas ÷ number of Real cross-sectional areas that were summed) was also calculated. For the whole lesion the percentage and area of calcium, lipid core, fibrous and fibro-fatty tissue inside the plaque were defined by VH-IVUS. Parameters associated with the spatial distribution of each plaque element, as the area and percentage of each individual plaque component that was adjacent to the lumen, were also estimated in a subset of 52 out of 73 lesions, by a recently developed computational algorithm. The tightest area and the segments with maximum calcium, maximum luminal calcium and maximum necrotic core area, were analyzed. Average stent deployment was defined as a percentage of Acssla in comparison to ideal cross-sectional stent lumen area (Icssla). Stent deployment = [1-(Icssla-Acssla)/Icssla]*100%. Results. In the total population stent expansion was significantly less at the site of maximum calcification compared to the average stent deployment (74±12% vs 80±13%, P=0.048, respectively). In contrast, at the site of maximum necrotic core, stent deployment was less compromised, compared to the average stent deployment (88±17% vs 80%±13% P=.003, respectively). Furthermore, in the subset of the 52 patients mentioned before, at the sites where calcium was adjacent to the lumen, stent expansion was more impaired compared to sites where calcium was non luminal (70±23% vs 79±11%, P=.036, respectively). Conclusions. Our results reveal an interaction between plaque components and their distribution on stent expansion deployed at high inflation pressures. This could explain the heterogeneity observed in stent deployment along coronary atherosclerotic plaques and stresses the need for proper lesion preparation, when stent strut fracture or under-deployment could occur.

Ιστορικό. Η παρουσία ασβεστίου εντός της στεφανιαίας αθηρωματικής πλάκας μπορεί να επηρεάσει την τελική διάμετρο και τη συμμετρία της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης, ακόμη και σε υψηλές πιέσεις διαστολής. Ωστόσο, το πώς η χωρική κατανομή του κάθε συστατικού της πλάκας, όπως αυτά ορίζονται με το ενδοστεφανιαίο υπερηχογράφημα και την εικονική ιστολογία (IVUS-VH), θα μπορούσε να επηρεάσει την έκπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης, δεν έχει μελετηθεί. Μέθοδος. Αξιολογήθηκαν σαράντα τρεις ασθενείς (25 άνδρες, 62 ± 9 χρόνια, 7 γυναίκες, 64 ± 7 έτη), που υποβλήθηκαν σε άμεση διαδερμική στεφανιαία αγγειοπλαστική με τοποθέτηση DES καθοδηγούμενη από το IVUS. Υπολογίστηκαν η επιφάνεια του αυλού του αγγείου πριν την τοποθέτηση της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης και το πραγματικό εμβαδόν διατομής του αυλού της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης (Real cross sectional stent lumen area), κατά μήκος ολόκληρης της βλάβης. Υπολογίστηκε επίσης η μέση επιφάνεια διατομής του αυλού της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης (Average cross sectional stent lumen area) (άθροισμα του πραγματικού εμβαδού διατομής του αυλού του stent ÷ το άθροισμα των αριθμών των πραγματικών περιοχών διατομής). Για το σύνολο της αθηρωματικής πλάκας υπολογίστηκε το ποσοστό και η επιφάνεια του ασβεστίου, του λιπώδους πυρήνα, του ινώδη και ινολιπώδη ιστού, όπως ορίζονται από το VH-IVUS. Επίσης, σε μία υποομάδα βλαβών (n=52 πλάκες), εκτιμήθηκαν επιπλέον παράμετροι που σχετίζονται με τη χωρική κατανομή του κάθε στοιχείου εντός της πλάκας, όπως η περιοχή και το ποσοστό του κάθε μεμονωμένου συστατικού που είναι σε επαφή με τον αυλό, βάσει ενός νέου υπολογιστικού υπολογιστικού αλγορίθμου που αναπτύχθηκε πρόσφατα. Μελετήθηκαν τα σημεία με τη μέγιστη στένωση του αυλού, με τη μέγιστη συνολική επιφάνεια ασβεστίου, νεκρωτικού πυρήνα, ινώδους και ινολιπώδους ιστού καθώς και τα σημεία με τη μέγιστη επιφάνεια ασβεστίου, νεκρωτικού πυρήνα, ινώδους και ινολιπώδους ιστού που είναι σε επαφή με τον αυλό. Ως μέση έκπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης ορίστηκε το ποσοστό του Acssla σε σύγκριση με ιδανικό εμβαδόν διατομής αυλού του stent (Icssla). Έκπτυξη του stent = [1 - (Icssla-Acssla) / Icssla] * 100%. Αποτελέσματα. Η έκπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης ήταν σημαντικά μικρότερη στην περιοχή με τη μέγιστη επιφάνεια ασβεστίου σε σύγκριση με τη μέση ανάπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης (74±12% vs 80±13%, P=0.048, respectively). Επιπλέον, στις θέσεις όπου το ασβέστιο ήταν δίπλα στον αυλό, η έκπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης ήταν μειωμένη σε σύγκριση με τη περιοχή όπου το ασβέστιο δεν ήταν σε επαφή με τον αυλό (70 ± 23% vs 79 ± 11%, P = 0.036, αντίστοιχα). Σε αντίθεση στο τμήμα της πλάκας που παρατηρήθηκε η μέγιστη συνολική επιφάνεια νεκρωτικού πυρήνα, η έκπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης ήταν σημαντικά μεγαλύτερη σε σύγκριση με τη μέση έκπτυξη της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης (88 ± 17 % έναντι 80 ± 13 %, αντίστοιχα, Ρ = 0.003). Συμπεράσματα. Τα αποτελέσματά μας, αποκαλύπτουν την αλληλεπίδραση μεταξύ της κατανομής των συστατικών της αθηρωματικής πλάκας και της έκπτυξης της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης παρά τις υψηλές πιέσεις διαστολής. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την ετερογένεια που παρατηρείται στην τοποθέτηση της ενδοστεφανιαίας πρόθεσης κατά μήκος των στεφανιαίων αθηρωματικών πλακών και τονίζει την ανάγκη για σωστή προετοιμασία της βλάβης πριν την αγγειοπλαστική.