Χειρουργική αντιμετώπιση των νεοπλασιών του δέρματος της ρινός

Abstract

Frequent localization of facial malignancies in the nasal area and their required complete surgical extirpation, pose a significant challenge to the Plastic Surgeon, who is called to perform a suitable delicate reconstruction of produced nasal skin defects. The present study aims to examine the role of tumor characteristics in the prognosis of patients with nasal skin cancer undergoing surgical management.A retrospective review of 1795 patients operated for nasal cutaneous neoplasms during a 26-year period is presented in our study. Descriptive statistics were appropriately calculated; multivariate Cox regression analysis was performed regarding the possible risk factors for recurrence. Only those with a complete follow-up were included in the study. The mean age of our study population was 66.7 years with a male majority (52.4%). Basal cell carcinoma (BCC) appeared as the most common histological type (87.7%), followed by squamous cell carcinoma (SCC) (7.9%); the latter correlated with poor prognosis.The nasal sidewalls were the most frequent lesion location (29.8%), followed by the alae (27.8%), dorsum (21.7%) and tip (19.3%). The columella was very rarely affected (0.5%), but was associated with increased recurrence (HR=4.74, 95%CI: 1.12-20.00, p=0.034). Most patients were treated with elliptical excision and direct closure (58.7%). Local flaps (31.0%) and skin grafting (9.0%) proved very reliable surgical options, especially for larger, high-risk lesions. Recurrence transpired in 46 patients (2.6%) and 4 skin cancer related deaths occurred.Surgical modality of choice should be individualized and carefully adjusted to patient needs. Moreover, more elective techniques, such as Mohs micrographic surgery or cumulative therapeutic approaches, like irradiation, should be examined as a beneficial aid in order to confront high-risk malignancies.

Η συχνή εντόπιση των δερματικών νεοπλασιών στην περιοχή της ρινός θέτει στον Πλαστικό Χειρουργό μία ιδιαίτερη πρόκληση, καθώς ο τελευταίος οφείλει τόσο να σχεδιάσει μία ριζική χειρουργική εκτομή της βλάβης, όσο και να επιλέξει την κατάλληλη επανορθωτική μέθοδο για το παραγόμενο έλλειμμα δέρματος. Πάνω σε αυτή τη βάση, η παρούσα μελέτη στοχεύει στη συσχέτιση των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων των δερματικών όγκων ρινός, με τις εφαρμοζόμενες χειρουργικές τεχνικές και την πορεία της νόσου.Το παρόν πόνημα παρουσιάζει τα αποτελέσματα μίας εικοσιεξαετούς αναδρομικής μελέτης 1795 ασθενών, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε χειρουργική εκτομή δερματικών νεοπλασιών ρινός. Πραγματοποιήθηκε περιγραφική στατιστική ανάλυση καιπολυμεταβλητή παλινδρόμηση κατά Cox, σε μία προσπάθεια να διερευνηθούν οι πιθανοί παράγοντες κινδύνου για υποτροπή της νόσου. Μόνο όσοι ασθενείς ολοκλήρωσαν το follow-up συμπεριλήφθησαν στον πληθυσμό της μελέτης, ο οποίος είχε μέσο όρο ηλικίας τα 66,7 έτη και πλειοψηφία του άρρενος φύλου (52,4%). Το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα (BCC) ήταν ο συχνότερος ιστολογικός τύπος (87,7%),ακολουθούμενο από το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα (SCC), το οποίο και συνδέθηκε με φτωχή πρόγνωση της νόσου.Οι πλευρές ήταν η συχνότερη (29,8%) περιοχή εντόπισης των δερματικών βλαβών στη ρίνα και ακολούθησαν τα πτερύγια (27,8%). Η στυλίδα, αν και προσβλήθηκε σπανίως (0,5%), συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο υποτροπής (HR=4.74, 95%CI:1.12-20.00, p=0.034). Οι περισσότεροι ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με εκτομή και άμεση απλή συρραφή (58,7%). Οι τοποπεριοχικοί κρημνοί (31,0%) και τα μοσχεύματα (9,0%) αποδείχθηκαν αξιόπιστες εναλλακτικές τεχνικές αποκατάστασης του ελλείμματος, ειδικά για αυξημένου κινδύνου και μεγέθους όγκους. Υποτροπή παρατηρήθηκε σε 46 ασθενείς (2,6%) και αναφέρθηκαν 4 θάνατοι σχετιζόμενοι με το δερματικό καρκίνο της ρίνας.Το πλάνο χειρουργικής αντιμετώπισης των δερματικών νεοπλασιών ρινός είναι σκόπιμο να εξατομικεύεται ανάλογα με τις ανάγκες του ασθενούς. Επιπρόσθετα, πιο προηγμένες τεχνικές εκτομής, όπως η μικροχαρτογραφική τεχνική του Mohs, καθώς και σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως η προηγηθείσα ακτινοθεραπεία και τα ρετινοειδή, πρέπει να εξετασθούν ως πιθανές χρήσιμες προσθήκες, στην προσπάθεια αντιμετώπισης δερματικών κακοηθειών υψηλού κινδύνου.