Μελέτη της δυσλειτουργίας των κροταφογναθικών διαρθρώσεων (ΚΦΓΔ) με μαγνητική τομογραφία (MRI) με ενεργητική και παθητική διάνοιξη στόματος

Abstract

Introduction: Magnetic resonance imaging (MRI) plays an important role in the evaluation of TMD, as it allows for a noninvasive depiction of the joint that is not otherwise available. The ability to distinguish characteristics of different soft tissue makes MRI superior to other imaging methods. Without ionizing radiation and invasion, MRI is considered suitable for analyzing the TMJ disc and surrounding anatomical structures in normal and diseased state. The clinical diagnosis is not confirmed by the findings of the MRI examination in many studies. The diagnostic accuracy of the clinical examination is variable, ranging from 54% to 90%. Aim: Study of the temporomandibular disorders (TMD) with magnetic resonance imaging (MRI) with active and passive mouth opening. Our working hypothesis considers the technique of obtaining MRI responsible for the acquisition of objective diagnostic findings. Method: The subjects were 30 patients who were diagnosed as having "anterior displacement with reduction" according to the diagnostic system RDC-TMD and the clinical diagnosis confirmed by the findings of the MRI examination at closed-mouth position. For each patient calculated in closed mouth position, and for each joint the distance between two fixed points of bone, the center of the condyle head and the the apex of the articular eminence Thereafter, patients were examined by passive mouth opening (biting 60ml syringe plunger) and by active maximal mouth opening, without the use of an intraoral appliance. They were given special attention so that the maximum opening during the MRI exam was that which the patient had clinically; and were measured in the same way; at the maximum opening position, the distance between the same bone elements Results: Statistical analysis of our data showed that active and passive opening are two different methods that give access to different imaging findings. The most important is that the active opening gives generally a greater range of motion of the condyle and that it can reveal subluxation as result of hypermobility whereas passive opening normally conceals itConclusion: The range of motion of the condyle and the recording of the distance traveled by the closed mouth position to maximum opening is quantified evidence of joint pathology and should be provided by a radiological laboratory clinicians, by mathematical terms in mm (millimeters) and as a percentage of close position

Εισαγωγή: Η απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση της TMD, καθώς επιτρέπει μια μη επεμβατική απεικόνιση της άρθρωσης που δεν είναι άλλως διαθέσιμη. Η ικανότητα να διακρίνει τα χαρακτηριστικά των διαφορετικών μαλακών μορίων καθιστά την MRI ανώτερη από άλλες μεθόδους απεικόνισης. Χωρίς ιοντίζουσα ακτινοβολία και εισβολή, η μαγνητική τομογραφία θεωρείται κατάλληλη για την ανάλυση του δίσκου TMJ και των γύρω ανατομικών δομών σε φυσιολογική και παθολογική κατάσταση. Η κλινική διάγνωση δεν επιβεβαιώ¬νεται από τα ευρήματα της εξέτασης MRI σε πολλές μελέτες. Η διαγνωστική ακρίβεια της κλινικής εξέτασης είναι μεταβλητή, κυμαινόμενη από 54% έως 90%.Σκοπός: ήταν η μελέτη των κροταφογναθικών διαταραχών (TMD) με απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) με ενεργό και παθητικό άνοιγμα στόματος. Η δουλειά μας θεωρεί την τεχνική απόκτησης εικόνων μαγνητικού συντονισμού υπεύθυνη για την απόκτηση αντικειμενικών διαγνωστικών ευρημάτων.Υλικό και μέθοδος: Τα άτομα ήταν 30 ασθενείς οι οποίοι διαγνώστηκαν ότι είχαν «πρόσθια μετατόπιση με επαναφορά» σύμφωνα με το διαγνωστικό σύστημα RDC-TMD και η κλινική διάγνωση επιβεβαιώθηκε από τα ευρήματα της εξέτασης MRI σε θέση κλειστού στόματος. Για κάθε ασθενή υπολογίστηκε σε κλειστή θέση στόματος και για κάθε άρθρωση η απόσταση μεταξύ δύο σταθερών σημείων οστού, του κέντρου της κεφαλής του κονδύλου και της κορυφής του αρθρικού φύματος. Στη συνέχεια, οι ασθενείς εξετάστηκαν με παθητικό άνοιγμα στόματος (δαγκώνοντας σύριγγα 60ml) και με ενεργό μέγιστο άνοιγμα στο στόμα, χωρίς τη χρήση ενδοστοματικής συσκευής. Δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή ώστε το μέγιστο άνοιγμα κατά τη διάρκεια της εξέτασης μαγνητικής τομογραφίας, να είναι ότι ο ασθενής είχε κλινικά. Μετρήθηκαν με τον ίδιο τρόπο στη μέγιστη θέση ανοίγματος οι αποστάσεις μεταξύ των ίδιων οστικών στοιχείων.Αποτελέσματα: Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων μας έδειξε ότι το ενεργό και το παθητικό άνοιγμα είναι δύο διαφορετικές μέθοδοι που δίνουν πρόσβαση σε διαφορετικά ευρήματα απεικόνισης. Το πιο σημαντικό είναι ότι το ενεργό άνοιγμα δίνει γενικά μεγαλύτερη εμβέλεια κίνησης του κονδύλου και ότι μπορεί να αποκαλύψει υπεξάρ¬θρ¬η¬μα ως αποτέλεσμα υπερκινητικότητας ενώ το παθητικό άνοιγμα συστημα¬τικά το υποκρύπτει.Συμπέρασμα: Το εύρος κίνησης του κονδύλου και η καταγραφή της απόστασης που διανύθηκε από τη θέση του κλειστού στόματος στο μέγιστο άνοιγμα είναι η ποσοτικο¬ποιη¬μένη απόδειξη της παθολογίας των αρθρώσεων και θα πρέπει να παρέχεται από κλινικούς ιατρούς ακτινολογικών εργαστηρίων με μαθηματικούς όρους σε mm (χιλιο¬στά) και ως ποσοστό της κλειστής θέσης στόματος.