Η μελέτη του εναλλακτικού splicing του IGF-1 γονιδίου στη νόσο του la Peyronie

Abstract

Peyronie’s disease (PD) or Induratio Penis Plastica (IPP) consists a fibrotic disease which was named after the French physician François Gigot de la Peyronie.The main characteristic of the disease is collagen deposition, on and within, the penile tunica albuginea, which leads to induratio, plaque formation and various degree of penile curvature, thus provoking painful erection, sexual malfunction, even inability of intercourse.The pathophysiology of PD remains unclear, although may factors have been associated with, such as hypertension, hyperlipidemia , diabetes mellitus, micro injuries during intercourse, smoking and others. A strong correllation between PD and Dupuytren’s disease has been reported.Many experimental models have been proposed in order to explain PD’s pathogenesis, associating TGF-β1 and collagen, inidin and ΡΑΙ-1 system, chronic inflammation and oxidative stress, highlighting the role of myofibroblasts.Various treatments have been proposed , not only per os (vitamin E, colhicin etc) but locally also (intraplaque electromotive administration of verapamil and dexamethasone), with surgical straightening of the penis remaining still the best option.Insuline Like Growth Factor 1 (IGF1) is an important regulator of growth, survival and differentiation in many organs and tissues. IGF1 gene contains six exons, which in humans give rise to three mRNA isoforms by alternative splicing, namely IGF1Ea, IGF1Eb and IGF1Ec, with expression of the latter shown to be enhanced during the regeneration and repair of both skeletal and heart muscles. Since the IGF1 isoforms have been implicated in tissue-repair mechanisms, we investigated the possible role of the IGF1 isoforms in the pathogenesis of PD.

Η νόσος του la Peyronie (Peyronie’s Disease-PD) ή ινώδης σκλήρυνση του πέους (Induratio Penis Plastica) αποτελεί μια ινωτική νόσο η οποία οφείλει το όνομά της στο Γάλλο François Gigot de la Peyronie.Κύρια χαρακτηριστικά της νόσου είναι η εναπόθεση κολλαγόνου επί και εντός του ινώδους χιτώνα του πέους, γεγονός που οδηγεί σε σκλήρυνση, δημιουργία πλάκας και διάφορου βαθμού κάμψης του πέους, καταλήγοντας έτσι σε επώδυνη στύση, σεξουαλική δυσλειτουργία μέχρι και αδυναμία επίτευξης διείσδυσης.Η αιτιολογία της νόσου παραμένει ασαφής αν και κατά καιρούς έχουν συσχετισθεί διάφοροι παράγοντες όπως η αρτηριακή υπέρταση, η υπερλιπιδαιμία, ο σακχαρώδης διαβήτης, μικροτραυματισμοί του πέους κατά τη σεξουαλική συνεύρεση και όχι μόνο, το κάπνισμα και άλλα. Έχει δε αναφερθεί αυξημένη συσχέτιση με τη νόσο του Dupuytren.Διάφορα πειραματικά μοντέλα προτάθηκαν προκειμένου να εξηγηθεί η παθογένεση της νόσου, μερικά από τα οποία ενέπλεκαν το συσχετισμό TGF-β1 και κολλαγόνου, του ινώδους και του συστήματος ΡΑΙ-1, τη χρόνια φλεγμονή με το οξειδωτικό στρες και την ίνωση, αναδεικνύοντας τον κομβικό ρόλο των μυοϊνοβλαστών.Κατά καιρούς διάφορες θεραπευτικές προσεγγίσεις παρουσιάστηκαν, τόσο συστημικά από του στόματος (βιταμίνη Ε, κολχικίνη κλπ) όσο και τοπικά (ενδοπλακική χορήγηση βεραπαμίλης και ιοντοφόρεση) με μόνη αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου μέχρις σήμερα τη χειρουργική.Ο Ινσουλινομιμητικός αυξητικός παράγοντας 1 (Insuline Like Growth Factor 1-IGF1) αποτελεί σημαντικό ρυθμιστικό παράγοντα ανάπτυξης, επιβίωσης και διαφοροποίησης πολλών ιστών και οργάνων. Το γονίδιό του περιέχει έξι εξόνια και στο ανθρώπινο είδος δίνει γένεση σε τρείς mRNA ισομορφές μέσω εναλλακτικού ματίσματος, την IGF1Ea, IGF1Eb και την IGF1Ec. Η τελευταία ισομορφή (IGF1Ec) φαίνεται πως υπερεκφράζεται σε περιπτώσεις αναγέννησης και επιδιόρθωσης τόσο σκελετικών μυών όσο και του καρδιακού μυός. Ένεκα της συμμετοχής λοιπόν των ισομορφών του IGF1 σε μηχανισμούς ανάπλασης ιστών διερευνήσαμε τον πιθανό ρόλο τους και στην παθογένεση της PD.