Αυτοθέλητη έξοδος: η ηθική της αυτοχειρίας

Abstract

As we look into the ethics of suicide we realize that this subject is the most vivid and optimistic aspect of philosophy. During this philosphical study we are going to discover all the reasons why we deserve to live. Furthermore we will also find out that in many cases, voluntary death could stand as a philosophical end to an ethical life. The philosophical study over the limits of human life is the most powerful tool which helps us to live an honest and happy life.Some people commit suicide after a well established ethical and philosophical thought. At a very specific point of their lives, they decide that dying is a better choice than continuing to live an unworthy life. Some of them produce genuine philosophical thought on this subject, others produce art and literature. These people and their theories are the most interesting part of this philosophical study.My main aim is to restore the ethical integrity of the people who decide to commit suicide. Not all of them are mentally or physically ill. Modern societies have to know that some of them maintain a pure ethical thought, an incomparable philosophical way of life. They do not deserve to be confronted as people who needed any kind of medical cure. Death in general and the voluntary part of it, is the most interesting and vivid part of philosophy. We study death in order to live a happy life and love the existence as a whole.

Η αιτία εξέτασης του θέματος της αυτοθέλητης εξόδου βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στην πεποίθηση ότι πρόκειται για μια ζωντανή, δραστήρια και καταφατική όψη της φιλοσοφίας. Όταν τίθενται ενώπιον του κριτικού στοχασμού όλοι εκείνοι οι λόγοι για τους οποίους κάποιος αξίζει να ζει ή να πεθαίνει, η ανθρώπινη ύπαρξη αποκτά πλέον σαφές νόημα. Η μελέτη περί αυτοχειρίας είναι η υπέρτατη δοκιμασία της σκέψης. Ο στοχασμός πάνω στο μηδέν, στο παντοτινό τίποτα, απαιτεί εκχώρηση της ύπαρξης στους αδυσώπητους κανόνες της λογικής και της εμπειρίας. Ο άνθρωπος αναγκάζεται να θέσει στο τραπέζι ανατομίας την ίδια του την εσωτερικότητα, όντας έτοιμος να αμφισβητήσει ό,τι μέχρι σήμερα θεωρούσε απαρασάλευτο. Η μελέτη θανάτου γι’ αυτόν είναι προσωπική, βιωματική υπόθεση. Δεν ομιλεί για τον θάνατο των άλλων. Μιλά για τον προσωπικό του θάνατο. Αναζητά με υπαρκτική αγωνία τον ορισμό του τέλους του, τη γνώση δηλαδή του σκοπού της ύπαρξής του. Μία γνώση που τον βάζει απέναντι από τον εαυτό του, να τον κρίνει, να τον διαλύσει, να τον καταδικάσει σε αιώνια αμφιβολία. Τέτοιοι είναι οι χαρακτήρες των ανθρώπων που στοχάζονται πάνω στον εκούσιο αφανισμό και το γενικό ρόλο του θανάτου. Αυτοί γίνονται αντικείμενο εξέτασης της παρούσας μελέτης. Ορισμένοι θα υπάρξουν αυτόχειρες, άλλοι θα προσπαθήσουν να απορρίψουν την έσχατη πράξη της αυτοχειρίας και άλλοι να την υψώσουν ως μια εύλογη υπαρκτική λύση. Κάποιοι θα την εξετάσουν φιλοσοφικά μέσα από την τέχνη, ως αναπαράσταση. Κάποιοι άλλοι θα τη βάλουν στο επιστημονικό εργαστήριο, ώστε να επιδιώξουν την εξέτασή της με τον τρόπο των θετικών επιστημών. Κάποιους από αυτούς θα αναδείξει η ιστορία της φιλοσοφίας και κάποιους άλλους θα επιδιώξει να τους εξαφανίσει. Σκοπός εν προκειμένω είναι να αντιμετωπίσω τους πρώτους από ένα ενδιαφέρον, πρωτότυπο πρίσμα, πέρα από προκαταλήψεις και επιφανειακές, περιγραφικές αναφορές και τους δεύτερους να τους φέρω στο φως. Και τους δύο μέσα από τη δική τους πρωτογενή σκέψη. Υπέρτατος στόχος η ηθική αποκατάσταση του αυτόχειρα. Υπάρχουν αυτόχειρες στον αντίποδα της παθολογίας, υπάρχουν αυτόχειρες που εξυμνούν τη ζωή. Η ηθική της αυτοχειρίας αποδεικνύεται ένας δρόμος προς τον κατάκτηση του έρωτα για την ύπαρξη.