Ο ρόλος των βιολογικών παραγόντων στην αντιμετώπιση ασθενών με μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα

Abstract

Bevacizumab and Erlotinib have recently been demonstrated to prolong overall survival in patients with non squamous non small-cell lung cancer (NSCLC). We designed a four arm, phase III, trial to evaluate the efficacy and toxicity of the combination of docetaxel, carboplatin, bevacizumab and erlotinib in the first-line treatment of patients with NSCLC. 229, stage IIIb-IV, non squamous NSCLC patients were treated with 2 cycles of carboplatin (AUC 5.5) and docetaxel (100 mg/m2) (CT). After completion of two treatment cycles, patients were evaluated for response and divided into four groups: 61/229 continued with 4 more cycles of CT (control group), 52/229 received CT plus erlotinib 150mg daily,56/229 received CT plus bevacizumab 7.5mg/kg and 60/229 were treated with the combination of CT, erlotinib and bevacizumab until disease progression. The primary endpoint was overall survival (OS). In the 4 years follow up of the study, there was no statistical difference in survival and time to progression among four groups. After 2 cycles of chemotherapy, patients were divided according to their response, in responders and non responders. Non-responders, who received additional therapy with bevacizumab or combination therapy had a survival benefit (657d (95%CI 349-970) and 681(95%CI 315-912) retrospectively), which is statistically significant compared to the continuation of treatment with cytotoxic chemotherapy (p<0.001). The combination therapy had a comparable safety profile with that of bevacizumab and erlotinib taken individually. Administration of bevacizumab and erlotinib in combination with first-line chemotherapy, followed by bevacizumab and erlotinib monotherapy as maintenance, has shown promising results in patients with NSCLC, with reduced toxicity as compared with chemotherapy alone, but did not translate into a longer OS.

ΕισαγωγήΤο bevacizumab και το erlotinib έχει αποδειχθεί ότι παρατείνουν τη συνολική επιβίωση σε ασθενείς με μη - πλακώδες μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα ( NSCLC) . Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα και η τοξικότητα του συνδυασμού docetaxel , carboplatin ,bevacizumab και erlotinib στη θεραπεία πρώτης γραμμής ασθενών με NSCLC.ΜέθοδοιΣυνολικά 229 ασθενείς σταδίου ΙΙΙβ / IV μη πλακώδους NSCLC υποβλήθηκαν αρχικά σε δύο κύκλους χημειοθεραπείας με carboplatin 5.5AUC-docetaxel 100 mg/m2. Μετά την ολοκλήρωση των δύο κύκλων θεραπείας, οι ασθενείς αξιολογήθηκαν ως προς την ανταπόκριση και χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: 61/229 συνέχισαν με τέσσερις κύκλους χημειοθεραπείας (ομάδα ελέγχου) , 52/229 έλαβαν χημειοθεραπεία μαζι με erlotinib 150 mg ημερησίως, 56/229 έλαβαν χημειοθεραπεία συν bevacizumab 7,5 mg / kg , και 60/229 υποβλήθηκαν σε αγωγή με συνδυασμό χημειοθεραπείας , erlotinib και bevacizumab μέχρι την εξέλιξη της νόσου. Πρωταρχικός στόχος της μελέτης ήταν η συνολική επιβίωση .ΑποτελέσματαΣτα 4 χρόνια παρακολούθησης της μελέτης, δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά στην επιβίωση και στο χρόνο μέχρι την εξέλιξη της νόσου μεταξύ των τεσσάρων ομάδων θεραπείας . Μετά από δύο κύκλους χημειοθεραπείας , οι ασθενείς χωρίστηκαν ανάλογα με την απόκριση τους σε αυτούς που ανταποκρίθηκαν και σε αυτούς που δεν ανταποκρίθηκαν, προκειμένου να εξεταστεί ο ρόλος της αρχικής απόκρισης, ως ένας ανεξάρτητος παράγοντας στην επιβίωση. Οι ασθενείς που δεν απάντησαν και οι οποίοι έλαβαν συμπληρωματική θεραπεία με bevacizumab ή θεραπεία συνδυασμού είχαν ένα όφελος επιβίωσης 657 ημέρες (95 % CI 349 - 970 ) και 681 ημέρες ( 95 % CI 315 - 912 ) , αντίστοιχα , η οποία ήταν στατιστικά σημαντική σε σύγκριση με τη συνέχιση μόνο με κυτταροτοξική χημειοθεραπεία (Ρ < 0,001 ) . Η θεραπεία συνδυασμού είχε ένα προφίλ ασφάλειας συγκρίσιμο με αυτό του bevacizumab και του erlotinib λαμβανόμενα ξεχωριστά .ΣυμπέρασμαΗ χορήγηση bevacizumab-erlotinib σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία πρώτης γραμμής , που ακολουθείται από μονοθεραπεία με bevacizumab και erlotinib ως θεραπεία συντήρησης έδειξε ελπιδοφόρα αποτελέσματα σε ασθενείς με ΜΜΚΠ , με μειωμένη τοξικότητα σε σύγκριση με τη χημειοθεραπεία μόνο , αλλά δεν μεταφράζεται σε μεγαλύτερη συνολική επιβίωση.