Το θέατρο του Θεόδωρου Τερζόπουλου: από το προσωπικό στο παγκόσμιο, από το κέντρο στο έκ-κεντρο

Abstract

The present PhD thesis' ambition is to analyze the complete works of the Greek theatre director Theodoros Terzopoulos from the beginning of his career in the 1970s to 2003. It studies the constituent elements of his stage idiolect, its ideological currents and analyzes its status and contribution in both the Greek adn the international theatre. In each case, selected performances are used as examples to clarify the topic under discussion. A variety of theoretical tools are employed for the analysis of subjects like the intercultural, the (post)matern, the essentialist praxis of Attis, that meet on the common ground of the current theoretical problematization on the neutral/idiological/non-ideological body and the cultural/ideological body. If the director in his 1st period(1977-1983) promoted the ideological body, that is the relation of the body experience and expression through the brechtian gestus, still in the 2nd period of Attis(1985-), through ancient Greek tragedy and his biodynamic method of deconstruction, he creates a theatre of cruelty, in which hieroglyphic bodies, archetypal signs of the suffering human being dominate. At the same time, the plays of Heiner Muller give the director the opportunity to re-invert a postbrechtian political language.

Η παρούσα διατριβή φιλοδοξεί να αναλύσει το συνολικό έργο του Έλληνα σκηνοθέτη Θεόδωρου Τερζόπουλου από αρχής της σκηνοθετικής του καριέρας στη δεκαετία του 1970 μέχρι το 2003.Μελετά τα συστατικά στοιχεία της σκηνικής γλώσσας του Άττις, παρακολουθεί τα ιδεολογικά ρεύματα που υποκινούν τη θεατρική του πρακτική, ερευνά τη θέση του στο ελληνικό και το παγκόσμιο θεατρικό τοπίο. Σε κάθε περίπτωση, επιλεγμένες παραστάσεις διαφωτίζουν, ως παραδείγματα, το υπό συζήτηση θέμα. Χρησιμοποιείται μια γκάμα θεωρητικών εργαλείων για την προσέγγιση ζητημάτων, όπως η διαπολιτιστική, η μετα-νεωτερική, η ουσιοκρατική πράξη του Άττις, κλπ. με κοινό τόπο τη σύγχρονη προβληματική πάνω στο βιολογικό/ουδέτερο/μουσικοκρατικό σώμα και το πολιτισμικό/ιδεολογικό σώμα, τη σχέση, δηλαδή, ιδεολογίας και σωματικής εμπειρίας και έκφρασης μέσα από το μπρεχτικό gestus, στη δεύτερη περίοδο του Άττις (1985-), με τη μετα-γραφή της τραγωδίας και τη βιονεργητική μέθοδο της αποδόμησης, διαμορφώνει ένα θέατρο της σκληρότητας, όπου κυριαρχούν σώματα ιερογλυφικά, αρχετυπικά σύμβολα του πάσχοντος όντος. Συγχρόνως, όμως, τα έργα του Χάινερ Μύλλερ, δίνουν την ευκαιρία της σύνταξης μιας ανανεωμένης, μεταμπρεχτικής πολιτικής γλώσσας.