Η ποινική προστασία της λαϊκής κυριαρχίας

Abstract

[…] Αντικείμενο αυτής της μελέτης, είναι η ποινική προστασία της λαϊκής κυριαρχίας. Η προστασία της δημοκρατίας από την πλευρά του ποινικού δικαίου. Όχι της οποιασδήποτε δημοκρατίας, αλλά αυτής που εγκαθιδρύεται με το Σύνταγμα της Ελλάδας του 1975 και όπως, με τις μέχρι τώρα αναθεωρήσεις του, ισχύει στη Χώρα. Η δημοκρατία αυτή, έχει ως θεμέλιό της τη λαϊκή κυριαρχία, από την οποία πηγάζουν όλες οι εξουσίες και υπάρχουν υπέρ της ίδιας και του Έθνους. Η λαϊκή κυριαρχία είναι ο σκληρός πυρήνας της δημοκρατίας. Η ποινική προστασία της λαϊκής κυριαρχίας όσο και του δημοκρατικού πολιτεύματος που αυτή καθορίζει, είναι το πεδίο της έρευνας. Πρόκειται για το σύνολο των εγκλημάτων που προσβάλλουν τη λαϊκή κυριαρχία, είτε ως θεμελίου του πολιτεύματος, είτε ως πηγής και πρωταρχικού φορέα όλων των εξουσιών, είτε την ίδια την άσκησή τους ή τα αποτελέσματά τους, είτε διάφορες εκφάνσεις της λειτουργίας της. Οι ποινικές διατάξεις που αναφέρονται στη λαϊκή κυριαρχία και στην άσκησή της μέσα από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αποβλέπουν να διασφαλίσουν και να προφυλάξουν, ένα θεμελιώδες δικαίωμα, που το νομικό status έχει αναγνωρίσει ως τέτοιο. Το δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για την τύχη του και να υλοποιεί την απόφασή του, κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ύπαρξης και λειτουργίας αρχών και θεσμών. Με άλλα λόγια, για το περιεχόμενο και τη λειτουργία της ελευθερίας του. Αυτό το δικαίωμα που αναγνωρίζεται στο λαό, είναι η βάση επί της οποίας εδράζονται και αναπτύσσονται όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα που απολαμβάνει η οργανωμένη κοινότητα. Εάν προσβληθεί αυτό, είτε κλονίζεται όλο το οικοδόμημα με αποτέλεσμα πολλές φορές την ολοκληρωτική καταστροφή του, είτε καθίσταται η λειτουργία του ανέφικτη, είτε αυτή παραμορφώνεται με αποτέλεσμα να μην εξυπηρετεί τον αρχικό του σκοπό. Η υποχρέωση πίστης-αφοσίωσης στο θεμελιώδες -το πρώτο τη τάξει- δικαίωμα του λαού, συνιστά και το υπέρτατο καθήκον του κάθε μέλους της συγκροτημένης αυτής λειτουργίας. Η παραβίαση της πίστης-αφοσίωσης συνιστά την έσχατη προδοσία, αυτή δηλαδή που έχει την μεγαλύτερη κοινωνική απαξία απ’ όσες μπορεί να διαπράξει κανείς, αφού προδίδει έμπρακτα το λαό και τα κατοχυρωμένα νομικά δικαιώματά του, μέλος του οποίου είναι και ο ίδιος. Η προσβολή της λαϊκής κυριαρχίας, η προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι και δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο της, ως εσχάτης προδοσίας. […]