Η μονοκαλλιέργεια της ελιάς και το εμπόριο του λαδιού στην Κέρκυρα κατά τον 18ο αιώνα

Abstract

Η μελέτη της καλλιέργειας της ελιάς και του εμπορίου λαδιού στην Κέρκυρα κατά τον 18ο αιώνα αποτελεί ένα αντικείμενο λίγο ερευνημένο. Η επικέντρωση της παρούσας εργασίας ειδικά στον 18ο αιώνα οφείλεται στο γεγονός ότι, κατά την περίοδο αυτή, η καλλιέργεια της ελιάς στην Κέρκυρα εξελίχθηκε, εξαιτίας μιας σειράς παραμέτρων, σε εντατική καλλιέργεια, με αποτέλεσμα τη μεγάλη αύξηση του αριθμού των ελαιόδενδρων και συνεπακόλουθα της παραγωγής λαδιού, χωρίς όμως να προκύψει για το νησί κάποια ιδιαίτερη οικονομική ευμάρεια και κοινωνική ανάπτυξη. Εξετάζοντας ιστορικά το θέμα οι πρώτες διάσπαρτες πληροφορίες, που όμως φανερώνουν τη σπουδαιότητα του ελαιόλαδου της Απουλίας και σε μικρότερο βαθμό του Λεβάντε¹ αφενός στις διατροφικές συνήθειες των Βενετών² και αφετέρου στη χρησιμοποίησή του στη σαπωνοποιία της Βενετίας,³ ανάγονται στον 14ο αιώνα. Μόνο όμως από τον 16ο αιώνα οι πληροφορίες που έχουμε για το ρόλο του εμπορίου του ελαιόλαδου στη βενετική οικονομία γίνονται περισσότερες και πιο συγκεκριμένες, καθώς προέρχονται πλέον κυρίως από το Κρατικό Αρχείο της Βενετίας αλλά και αναφορές των γάλλων προξένων σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας.⁴ Από τη διερεύνηση των πηγών αυτών προέκυψε επίσης ότι κατά τον 17ο και 18ο αιώνα το ελαιόλαδο υπήρξε το προϊόν, που συνέδεσε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο την οικονομία της Βενετίας με την αγροτική παραγωγή της Κέρκυρας. […]