Η συμβολή της παλμικής οξυμετρίας στην παρακολούθηση του τοκετού

Abstract

The objective of the study was to test if intrapartum fetal pulse oximetry in addition to the usual electronic fetal monitoring improves the accuracy of fetal assessment and allows safe reduction of the rate of cesarian section. We randomly assigned 200 nulliparous women who were at term and in early labor in two groups. The first group named “control” included only conventional cardiotocograph monitoring on the contrary with the second group named “study” which concluded both cardiotocograph monitoring and fetal pulse oximetry simultaneously. There was no significant difference in the overall rates of cesarean delivery between the control and the study group (41% and 43%, respectively; p=0.269). The rates of cesarean delivery associated with the separate indications of a nonreassuring fetal heart rate (14% and 8%, respectively p=0.101; ) were similar between the two groups. The condition of the infants at birth did not differ significantly between the two groups ( umbilical artery pH, respectively p=0.376). Knowledge of the fetal oxygen saturation is not associated with a reduction in the rate of cesarean delivery or with improvement in the condition of the newborn. Often, new technology is adopted in practice without the controlled observation necessary for objective assessment of its efficacy.

Ο πρωταρχικός σκοπός της μελέτης ήταν να ελέγξει εάν η προσθήκη της παλμικής οξυμετρίας στην κλασική καρδιοτοκογραφική παρακολούθηση βελτιώνει την ακρίβεια στην παρακολούθηση του εμβρύου κατα τη διάρκεια του τοκετού και συμβάλλει στην ελλάτωση του ποσοστού των καισαρικών τομών. Στην προοπτική αυτή μελέτη τυχαιοποιήθηκαν 200 επίτοκες που βρισκόταν στο πρώτο στάδιο του τοκετού σε δύο υποομάδες. Η πρώτη ομάδα που ονομάστηκε ομάδα αναφοράς και συμπεριελάμβανε επίτοκες οι οποίες ελέγχονταν με καρδιοτοκογραφική παρακολούθηση μόνο και η δεύτερη ομάδα που ονομάστηκε ομάδα μελέτης και συμπεριλήφθησαν οι επίτοκες οι οποίες ελέγχονταν με καρδιοτοκογραφική παρακολούθηση και την συνεχή καταγραφή του κορεσμού του εμβρυικού οξυγόνου με τη μέθοδο της παλμικής οξυμετρίας. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στο συνολικό ποσοστό των καισαρικών τομών για όλες τις ενδείξεις ανάμεσα στις δύο υποομάδες (41% ομάδα αναφοράς και 43%, ομάδα μελέτης, p=0.269 ), ούτε και στην υποομάδα της εμβρυικής δυσφορίας(14% και 8% αντίστοιχα, p=0.101). Επίσης δεν υπήρχε σημαντική διαφορά στα νεογνικά αποτελέσματα, (pH ομφαλικής p=0.376). Η γνώση της εμβρυικής οξυγόνωσης κατά τη διάρκεια του τοκετού δεν συμβάλλει τελικά σε στατιστικά σημαντική μείωση του συνολικού ποσοστού των καισαρικών τομών συνολικά ή για την υποκατηγορία της εμβρυικής δυσφορίας (μη εφησυχαστικό καρδιοτοκογράφημα) ειδικότερα. Η ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και μεθόδων οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν την αποτελεσματικότητά μας σαφέστατα είναι θεμιτή και αναγκαία. Σίγουρα όμως η εφαρμογή τους στην καθημερινή πρακτική είναι κάτι διαφορετικό και χρειάζεται ελεγχόμενη και προσεκτική παρακολούθηση της αποτελεσματικότητάς τους.