Πέντε αιώνες θεραπευτικού αγώνα κατά της σύφιλης

Abstract

Syphilis appeared in Europe in the late 15th century and rapidly reachedepidemic proportions. Physicians and chroniclers of the time, unable tointerpret it, resorted to superstition, attributing its appearance to the planetsor to the divine punishment for the sin of debauchery. Even in thetreatment of syphilis was given a punitive dimension. The first drug thatwas administered was the plant guaiacum imported in Europe in 1508 fromthe Dominican Republic. To guaiac were attributed magic, healing andtonic properties. Shortly afterwards, mercury was introduced in syphilistherapeutics and despite its toxic effects, remained dominant for more than450 years. In the early 20th century, two new substances were added tosyphilis therapeutics, arsenobenzol discovered by Paul Ehrlich (1854-1915) and bismuth by Constantin Levaditi (1874-1953) and RobertSazérac. In 1943, John Mahoney (1889-1957) and his collaborators usedpenicillin to treat syphilis. Initially the introduction of penicillin causedconfusion and heavy metals were not immediately removed from thetherapeutic habits. Ignoring the natural course of syphilis, syphilologistspreferred the conventional therapeutic methods. However, the years 1945-1950 was the period of the rapid transition and penicillin was introduced asthe only effective treatment.

Η σύφιλη εμφανίστηκε στην Ευρώπη στα τέλη του 15ου αιώνα και γρήγοραέλαβε διαστάσεις επιδημίας. Οι ιατροί και οι χρονικογράφοι της εποχής,αδυνατώντας να την ερμηνεύσουν, κατέφυγαν στις δεισιδαιμονίες,αποδίδοντας την εμφάνισή της στα άστρα ή στη θεία τιμωρία για τοαμάρτημα της ακολασίας. Άλλωστε και στη θεραπευτική της νόσουδίδεται μια τιμωρητική διάσταση. Το πρώτο φάρμακο που χορηγήθηκεήταν το φυτό γουαϊάκη που εισήχθη στην Ευρώπη από τον Άγιο Δομίνικοτο 1508 και στο οποίο αποδόθηκαν μαγικές, θεραπευτικές και τονωτικέςιδιότητες. Λίγο αργότερα, χορηγήθηκε ο υδράργυρος, και παρά την τοξικήτου δραση κυριάρχησε στη θεραπεία για περισσότερο από 450 χρόνια. Στιςαρχές του 20ου αιώνα δυο νέες ουσίες προστίθενται στη θεραπευτική τηςσύφιλης, η αρσενοβενζόλη που ανακαλύφθηκε από τον Paul Ehrlich(1854-1915), και το βισμούθιο από τους Constantin Levaditi (1874-1953)και Robert Sazérac. Το 1943, ο John Mahoney (1889-1957) και οισυνάδελφοί του χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά την πενικιλίνη στηθεραπεία της σύφιλης. Αρχικά η εισαγωγή της πενικιλίνης προκάλεσεσύγχυση και τα βαρέα μέταλλα δεν εξαλείφθηκαν άμεσα από τιςθεραπευτικές συνήθειες. Αγνοώντας τη φυσική πορεία της νόσου, οισυφιλιδολόγοι προτίμησαν τις κλασσικές μεθόδους θεραπείας. Ωστόσο, ταέτη 1945-1950, σηματοδότησαν την περίοδο της ταχείας μετάβασης και ηπενικίλίνη καθιερώθηκε ως το μόνο αποτελεσματικό μέσο θεραπείας.