Ο προστατευτικός ρόλος της συμβαστατίνης στη δημιουργία ή επέκταση ανευρυσματικής διάτασης κοιλιακής αορτής

Abstract

Introduction: Abdominal aortic aneurysm (AAA) is a common and lethal disorder. AAAs are associated with atherosclerosis, chronic inflammation and tissue destruction. The aim of this study is to determine whether treatment with simvastatin can influence the development of experimental aortic aneurysms in a rabbit model.Materials and methods: A total of 76 rabbits were randomized in four groups: in group I (n=12) where the abdominal aortas were exposed to 0,9 NaCl and in group II (n=24), group III (n=24) and group IV (n=18) where the aortas were exposed to CaCl2 0.5 mol/L for 15 minutes after laparotomy. Group III received 2mg/kg simvastatin daily starting 7 days prior to laparotomy and in group IV the daily treatment with simvastatin started 7 days after laparotomy Animals were sacrificed at intervals of first, second, third and fourth week to obtain measurements of aortic diameter and histological examination. Moreover, immunohistochemistry was used in order to examine the relative distribution of MMP-2, MMP-9 and TIMP-1 within the aortic aneurysms.Results: The increase of aortic diameter in animals of group I was ranging from 4.6% to 7.6%, in group II from 1.2±0.27mm (41%) to 2.33±0.26 mm (85%) (p<0.001 in all cases), in group III from 9-18% (group II vs group III, p<0.001 in all cases) and in group IV from 1.22±0.17mm ( 36%) to 1.25±0.17mm (38%). Moreover, aortic specimens of group II presented a statistically significant increase in MMP-2 and MMP-9 immunoexpression compared to other groups (I, III, IV) (p<0.05 for all comparisons), with the exception of animals of group IV at the end of second week, but not statistically significant increase in TIMP-1 immunoreactivity (p>0.05 for all comparisons. Conclusions: Simvastatin may prove clinically significant in suppressing the development and expansion of AAAs and thereby, in reducing the risk of rupture and the need for surgery.

Εισαγωγή :Το ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής (ΑΚΑ) αποτελεί μια συχνή και θανατηφόρο νόσο.Τα ανευρύσματα συνοδεύονται από αθηροσκλήρυνση, χρόνια φλεγμωνή και ιστική αποδόμηση του τοιχώματος του αγγείου.Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να καθοριστεί εάν η θεραπεία με σιμβαστατίνη μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη αορτικού ανευρύσματος σε πειραματικό μοντέλο με κόνικλους.Υλικό και Μέθοδος: Εβδομήντα οκτώ (78) κουνέλια κατανεμήθηκαν με τυχαίο τρόπο σε τέσσερεις ομάδες: στην ομάδα I (n=12) στα οποία η κοιλιακή αορτή εκπλύθηκε με 0,9 NaCl και στην ομάδα II (n=24), ομάδα III (n=24) και ομάδα IV (n=18) στις οποίες οι αορτές εκτέθηκαν σε CaCl2 0.5 mol/L για 15 λεπτά μετά την λαπαροτομία. Τα πειραματόζωα της ομάδας III έλαβαν per os 2mg/kg σιμβαστατίνη καθημερινά ξεκινώντας 7 μέρες πριν τη λαπαροτομία ενώ στα πειραματόζωα της ομάδας IV η καθημερινή θεραπεία με σιμβαστατίνη ξεκίνησε 7 μέρες μετά τη λαπαροτομία. Τα πειραματόζωα ευθανατώθηκαν σε χρονικά διαστήματα της πρώτης ,δεύτερης ,τρίτης και τέταρτης εβδομάδας ώστε να υποβληθούν σε μέτρηση της αορτικής διαμέτρου και ιστολογική εξέταση αυτής.Επιπρόσθετα ανοσοιστοχημεία χρησιμοποιήθηκε ώστε να εξεταστεί πιθανός συσχετισμός των MMP-2, MMP-9 and TIMP-1 με το αορτικό ανεύρυσμα.Αποτελέσματα: Η αύξηση της αορτικής διαμέτρου στα πειραματόζωα της ομάδας I κυμενόταν από 4.6% μέχρι 7.6%, της ομάδας II από 1.2±0.27mm (41%) μέχρι 2.33±0.26 mm (85%) (p<0.001 σε όλες τις περιπτώσεις), στην ομάδα III από 9-18% (ομάδα II vs ομάδα III, p<0.001 σε όλες τις περιπτώσεις) και στην ομάδα IV από 1.22±0.17mm ( 36%) μέχρι 1.25±0.17mm (38%). Επιπλέον οι αορτικές τομές της ομάδας II παρουσίασαν μια στατιστικά σημαντική αύξηση στην ανοσοέκφραση των MMP-2 και MMP-9 συγκρινόμενες με αυτές των άλλων ομάδων (I, III, IV) (p<0.05 σε όλες τις περιπτώσεις), με εξαίρεση τα πειραματόζωα της ομάδας IV στο τέλος της δεύτερης ομάδας, αλλά όχι στατιστικά σημαντική αύξηση στην ανοσοέκφραση του TIMP-1 (p>0.05 σε όλες τις περιπτώσεις). Συμπεράσματα: Η σιμβαστατίνη μπορεί να παρουσιάσει σημαντικό κλινικό όφελος καταστέλοντας την ανάπτυξη και επέκταση των ΑΚΑ και επομένως μειώνοντας τον κίνδυνο ρήξης και την ανάγκη για χειροργική αντιμετώπιση.