Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα και την καποδιστριακή περίοδο

Abstract

Με την εργασία αυτή γίνεται προσπάθεια να διερευνηθούν ποια χαρακτηριστικά από τη διαδικασία της αξιολόγησης, όπως την αντιλαμβάνεται η σύγχρονη επιστήμη της Παιδαγωγικής, υπήρχαν σε όλες τις όψεις και τις μορφές που είχε η εποπτεία (ο όρος αξιολόγηση είναι μεταγενέστερος) της εποχής που οριοθετείται από την έναρξη της Επανάστασης (1821) μέχρι και τη δολοφονία του Καποδίστρια (1831) και πώς εξελίχθηκε στην πρώτη αυτή φάση της ιστορίας του νεοσύστατου ελλαδικού κράτους.Η εργασία συγκροτείται από την εισαγωγή, τρία μέρη και τη βιβλιογραφία. Η εργασία αποτελείται από τρία μέρη. Στο Α’ μέρος επιχειρείται η σχετικά συνοπτικά η θεωρητική θεμελίωση του θέματος της αξιολόγησης, εστιασμένη στην αξιολόγηση του προσωπικού της εκπαίδευσης. Υποδιαιρείται σε 10 μικρά κεφάλαια στα οποία εξετάζονται α) η έννοια της αξιολόγησης, β) τα αντικείμενα, γ) οι σκοποί, δ) τα προβλήματα, ε) οι γενικές αρχές της εκπαιδευτικής αξιολόγησης, στ) τα είδη, ζ) οι μορφές και οι προσεγγίσεις της εκπαιδευτικής αξιολόγησης, η) η μεθοδολογία και οι τεχνικές, θ) οι φορείς, ι) η έκφραση των αποτελεσμάτων της εκπαιδευτικής αξιολόγησης και ια) η σχεδίαση και υλοποίηση της αξιολόγησης του προσωπικού της εκπαίδευσης. Στο Β’ μέρος παρουσιάζονται πτυχές της εκπαιδευτικής ιστορίας της περιόδου 1821 – 1831 που σχετίζονται με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των Ελλήνων να θεμελιώσουν την παιδεία τους και να τις αξιολογήσουν. Αποτελείται από 4 κεφάλαια. Στο πρώτο παρουσιάζεται η πορεία της εφαρμογής της αλληλοδιδακτικής μεθόδου στην Ελλάδα. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται η δράση των πρώτων εφόρων της Παιδείας, του Θεόκλητου Φαρμακίδη και του Γρηγορίου Κωνσταντά. Στο τρίτο σκιαγραφείται η εκπαιδευτική πολιτική του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και στο τέταρτο παρουσιάζεται η προσπάθεια εισαγωγής ενιαίας αλληλοδιδακτικής μεθόδου στην Ελλάδα με τη μετάφραση του Οδηγού του Γάλλου παιδαγωγού Charles Louis Sarazin.Το Γ’ μέρος που αποτελεί και την κυρίως έρευνα, διαρθρώνεται σε τέσσερα κεφάλαια, όπου παρουσιάζονται, αναλύονται και επεξεργάζονται όσα δεδομένα αφορούν στις προσπάθειες των Ελλήνων να «αξιολογήσουν» το προσωπικό της εκπαίδευσης από την έναρξη του Αγώνα μέχρι και τη δολοφονία του Καποδίστρια. Το πρώτο κεφάλαιο αφορά στις πρώτες και υποτυπώδεις προσπάθειες των επαναστατημένων Ελλήνων να εποπτεύσουν τα πρώτα αλληλοδιδακτικά σχολεία της Ελλάδας. Το δεύτερο εξετάζει αναλυτικά όλες τις αναφορές Διοικητών, Εκτάκτων Επιτρόπων και άλλων παραγόντων του εκπαιδευτικού χώρου κατά την καποδιστριακή περίοδο «περὶ τῆς ἱκανότητος καὶ τοῦ ἠθικοῦ τῶν διδασκάλων». Στο τρίτο κεφάλαιο επιχειρείται ανάλυση του Οδηγού της αλληλοδιδακτικής του Sarazin, αναφορικά με την εποπτεία των σχολείων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο γίνεται ανάλυση και επεξεργασία των δεδομένων της δράσης του πρώτου επιθεωρητή του ελληνικού κράτους Ιωάννη Κοκκώνη.Στα Συμπεράσματα επιχειρείται η διεξαγωγή των κυριότερων διαπιστώσεων και συμπερασμάτων, με βάση το θεωρητικό πλαίσιο και τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για την ανάλυση και ερμηνεία των δεδομένων.Στη συνέχεια παρατίθενται τα τεκμήρια και οι πηγές των δεδομένων, καθώς και οι βιβλιογραφικές αναφορές που χρησιμοποιήθηκαν.