Κυτταρογενετική και μοριακή κυτταρογενετική μελέτη των νεοπλασιών του προστάτη

Abstract

The most common cancer in men is prostate cancer followed by lung cancer, the second leading cause of death in men.One of the prevalent questions concerning all benign diseases of the prostate is whether their presence increases the risk of prostate cancer. Benign prostatic hyperplasia (Benign Prostatic Hyperplasia, BPH) and prostate carcinoma (Prostate Cancer, CaP) are common urologic diseases in the elderly and there is enough evidence supporting the view that up to a degree there is co-relationship between benign prostatic hyperplasia and prostate cancer.All relevant studies in biopsy material showing that benign prostatic hyperplasia and prostate cancer coexist quite often. Epidemiological studies also show a correlation between carcinomas and benign prostate hyperplasia, with most of them indicating that there is only a small increase in the risk of tumors in patients with benign prostatic hyperplasia.However, despite the similarities and common elements, there is enough strong evidence supporting the view that benign hyperplasia and carcinoma of the prostate are not co-related and that the presence of prostatic hyperplasia does not increase the risk of cancer in the gland. Also, the existing genetic information concerning the benign diseases of the prostate is poor despite the indicated relationship to the cancer.The purpose of this study is to investigate the presence and frequency of a number of fusion genes in prostate carcinomas, the presence or absence of the corresponding fusion genes in benign hyperplasia and the possibility of using fusion genes as diagnostic markers for prostate cancer.116 samples of benign hyperplasia were studied, 66 carcinomas of the prostate samples and 66 urine samples with molecular analysis, and in 38 samples of benign hyperplasia and 12 samples of prostate carcinomas was further detection of the fusion gene TMPRSS2-ERG with the technique of fluorescent in-situ hybridization (FISH).The interpretation and evaluation of the results showed that the frequency of the presence of the fusion gene TMPRSS2-ERG in tumors is in the levels of 50% and the remaining fusion genes rates seem to be very small. These rates are independent of the method for identification and were in agreement with literature data.There is no correlation between the degree of histological malignancy (grade) of the Gleason process and of the presence or absence of the fusion gene TMPRSS2-ERG. An important finding was the detection of the fusion gene in benign hyperplasia and the difference exhibited in gene expression by specific hyperplasia, which indicates that possible heterogeneity exists in between hyperplasia, as well as the fact that part of hyperplasia exhibit some genetic alterations that are common to those observed in a group of carcinomas of the prostate. The detection of the fusion gene by FISH in benign hyperplasia and especially the confirmation of its presence is a finding that has not yet been published and therefore requires further investigationAn outstanding finding was the possibility of detection of the fusion gene TMPRSS2-ERG in sediment cells in urine and the positive correlation with the presence of malignancy in the biopsies, where it is concluded that it may be used as non-invasive diagnostic marker.

Ο πιο συχνά εμφανιζόμενος καρκίνος στους άνδρες είναι ο καρκίνος του προστάτη ακολουθούμενος από τον καρκίνο του πνεύμονα και αποτελεί τη δεύτερη κατά σειρά συχνότητας αιτία θανάτου από καρκίνο στους άνδρες.Ένα από τα ερωτήματα που αφορά όλες τις καλοήθεις νόσους του προστάτη είναι το κατά πόσο η παρουσία τους αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του προστάτη. Η καλοήθης υπερπλασία (Benign Prostatic Hyperplasia, BPH) και το καρκίνωμα του προστάτη (Prostate Cancer, CaP) είναι συνήθεις ουρολογικές νόσοι στους ηλικιωμένους και υπάρχουν αρκετά στοιχεία που ενισχύουν την άποψη πώς ώς ένα βαθμό υπάρχει αιτιακή συσχέτιση μεταξύ της καλοήθους υπερπλασίας και του καρκίνου του προστάτη.Όλες οι σχετικές μελέτες σε υλικό βιοψιών δείχνουν πώς η καλοήθης υπερπλασία και το καρκίνωμα του προστάτη συνυπάρχουν αρκετά συχνά. Οι επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν, επίσης, μία συσχέτιση ανάμεσα στα καρκινώματα και τις καλοήθεις υπερπλασίες του προστάτη, με τη μεγαλύτερη από αυτές να δείχνει πως υπάρχει μόνο μία μικρή αύξηση του κινδύνου εμφάνισης καρκινωμάτων σε ασθενείς με καλοήθη υπερπλασία του προστάτη.Ωστόσο παρά τις ομοιότητες και τα κοινά τους στοιχεία, υπάρχουν αρκετά ισχυρά στοιχεία που ενισχύουν την άποψη ότι η καλοήθης υπερπλασία και το καρκίνωμα του προστάτη δεν σχετίζονται αιτιακά και ότι η παρουσία της υπερπλασίας του προστάτη δεν αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου στον αδένα. Επίσης, οι υπάρχουσες γενετικές πληροφορίες που αφορούν τις καλοήθεις παθήσεις του προστάτη είναι πενιχρές παρά την αναφερόμενη σχέση τους με τα καρκινώματα.Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση της παρουσίας και της συχνότητας ενός αριθμού χιμαιρικών γονιδίων σε καρκινώματα προστάτη, της παρουσίας ή μη των αντίστοιχων χιμαιρικών γονιδίων σε καλοήθεις υπερπλασίες, καθώς και της δυνατότητας χρήσης των χιμαιρικών γονιδίων ως διαγνωστικών δεικτών στον καρκίνο του προστάτη. Μελετήθηκαν συνολικά 116 δείγματα καλοηθών υπερπλασιών, 66 δείγματα καρκινωμάτων του προστάτη και 66 δείγματα ούρων με μοριακή ανάλυση, καθώς και σε 38 δείγματα καλοηθών υπερπλασιών και 12 δείγματα καρκινωμάτων του προστάτη έγινε περαιτέρω ανίχνευση του χιμαιρικού γονιδίου TMPRSS2-ERG με την τεχνική της φθορίζουσας in-situ υβριδοποίησης (FISH). Η ερμηνεία και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι η συχνότητα της παρουσίας του χιμαιρικού γονιδίου TMPRSS2-ERG σε καρκινώματα είναι στα επίπεδα του 50% ενώ για τα υπόλοιπα χιμαιρικά γονίδια τα ποσοστά φαίνεται να είναι πολύ μικρά. Τα ποσοστά αυτά είναι ανεξάρτητα με την μέθοδο ταυτοποίησης και βρίσκονται σε συμφωνία με τα δεδομένα της βιβλιογραφίας. Δεν υπάρχει κάποια συσχέτιση μεταξύ του βαθμού ιστολογικής κακοήθειας (grade) της μεθόδου Gleason και της παρουσίας ή μη του χιμαιρικού γονιδίου TMPRSS2-ERG. Σημαντικό εύρημα ήταν πρώτον η ανίχνευση του χιμαιρικού γονιδίου σε καλοήθεις υπερπλασίες και η διαφορά που εμφανίζουν στην έκφραση γονιδίων οι συγκεκριμένες υπερπλασίες, η οποία δείχνει ότι πιθανά η ετερογένεια να υφίσταται και μεταξύ των υπερπλασιών και δεύτερον ένα μέρος των υπερπλασιών να εμφανίζουν ορισμένες γενετικές αλλοιώσεις που είναι κοινές με αυτές που παρατηρούνται σε μια ομάδα καρκινωμάτων του προστάτη. Η ανίχνευση του χιμαιρικού γονιδίου με FISH στις καλοήθεις υπερπλασίες και κυρίως η επιβεβαίωση της παρουσίας του είναι ένα εύρημα που δεν έχει μέχρι σήμερα δημοσιευτεί και ως εκ τούτου χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Ένα σπουδαίο εύρημα ήταν η δυνατότητα ανίχνευσης του χιμαιρικού γονιδίου TMPRSS2-ERG σε ιζήματα κυττάρων στα ούρα και η θετική συσχέτιση του με την παρουσία κακοηθείας στις βιοψίες, όπου συμπεραίνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μη επεμβατικός διαγνωστικός δείκτης.