Τεχνικές αναπαράστασης του χώρου και μορφογένεση στον 20ο αιώνα: επιδράσεις των ψηφιακών εργαλείων σχεδιασμού στην αρχιτεκτονική

Abstract

The main goal of this thesis is the investigation of the relationship between techniques of representation and mophogenesis during the second half of the 20th century. It focuses on the transition that took place during the ‘90s towards digital representational techniques through the study of theoretical texts on architectural design. Research was based on bibliography from architectural theory and history, history of technology, computer science, virtual reality theory, CAAD theory and philosophy. One main conclusion is that processes of finding form and their related text during the second half of the 20th century appear to be far more heterogeneous than those of the decade 2000, where digital techniques were widely established. While in the former period great value was placed on the architect’ s theoretical background, the latter decade values technical knowledge concerning morphogenesis through the development of new design techniques. One second conclusion brings forth new values that emerge from the work of avant garde architects: development of new design techniques, creation of novel forms, construction of digital parametric models with ‘emergent’ behavior. The related theoretical texts here include far less references from philosophy and much more from the sciences. Theories of architecture appear to follow the speedy development of design techniques and are consistently open to re-evaluation.

Στόχος της διατριβής είναι η διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στις τεχνικές αναπαράστασης του χώρου και τη μορφογένεση στην αρχιτεκτονική κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Διερευνάται η μετάβαση προς τις ψηφιακές τεχνικές αναπαράστασης και τις διαδικασίες μορφογένεσης κατά τη δεκαετία 1990 μέσα από το θεωρητικό λόγο περί αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Η έρευνα βασίστηκε σε συλλογή βιβλιογραφίας από την αρχιτεκτονική θεωρία και ιστορία, από την ιστορία της τεχνολογίας, από την επιστήμη των υπολογιστών, από τη θεωρία της εικονικής πραγματικότητας, από τη θεωρία CAAD και από τη φιλοσοφία. Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι διαδικασίες αναζήτησης μορφής και τα σχετικά κείμενα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα εμφανίζουν μεγαλύτερη ανομοιογένεια από ό,τι στη δεκαετία 2000 όπου επικρατούν οι ψηφιακές τεχνικές αναπαράστασης. Αξία είχε το θεωρητικό υπόβαθρο του κάθε αρχιτέκτονα, ενώ στη συνέχεια αξία αποκτά η τεχνογνωσία για μορφογένεση μέσα από την ανάπτυξη νέων τεχνικών σχεδιασμού. Ένα δεύτερο συμπέρασμα αναδεικνύει νέες αξίες που αναδύονται στο έργο αρχιτεκτόνων της ψηφιακής πρωτοπορίας, όπως η ανάπτυξη νέων τεχνικών σχεδιασμού, η δημιουργία καινοτόμων μορφών και η κατασκευή ψηφιακών παραμετρικών μοντέλων με ΄΄αναδυόμενη΄΄ συμπεριφορά. Τα κείμενα περιλαμβάνουν αισθητά λιγότερες αναφορές στη φιλοσοφία και περισσότερες στις επιστήμες. Οι θεωρήσεις της αρχιτεκτονικής ακολουθούν την ταχεία εξέλιξη των τεχνικών σχεδιασμού και είναι ανοιχτές σε διαρκή αναθεώρηση.