Επίδραση της ριβοφλαβίνης και της υπεριώδους ακτινοβολίας στην αντιμετώπιση του κερατόκωνου

Abstract

Purpose. To evaluate efficacy and safety of corneal cross-linking induced by riboflavin and ultraviolet-Α (UVA) irradiation (CXL) for keratoconus. Method. The right eyes of 10 New Zealand white albino rabbits and 118 eyes of 72 patients with keratoconus were treated by UVA irradiation (3mW/cm² for 30 minutes), after topical 0.1% riboflavin and 20% Dextran drops over a deepithelialized cornea. The left fellow rabbit eyes were left untreated, deepithelialized or deepithelialized and treated with riboflavin/dextran solution to exclude an influence of epithelial removal or hydration. 1 month after treatment the rabbits were sacrificed and corneal samples were examined histologically. Before and after treatment, IOP measurements were recorded bilaterally using the Tonopen-XL following topical anaesthesia. At the first and all follow-up examinations of the patients refraction visual acuity, corneal topography, topography indices, corneal thickness, corneal hysteresis (CH), corneal resistance factor (CRF) and intraocular pressure (IOP) with three different tonometers were recorded. The vision-specific instrument NEI-VFQ 25 was used to evaluate the effect of Keratoconus and of CXL on patients’ quality of life. Results. Histological examination of all treated rabbit corneas showed no significant differences at the limbus area, but mild keratocytes side effects were found in the peripheral cornea adjacent to the treatment area. There is a statistically significant change in the diameter of central cornea collagen fibres in treated corneas compared to controls (p<0.001), something that does not happen in the limbus area (p>0.05). Also, there was not any statistically significant difference (p>0.05) between pre- and post-operative IOP measurements of treated eyes. Regarding the clinical study, comparative preoperative and postoperative results showed an increase of uncorrected visual acuity and of best spectacle corrected visual acuity (p<0.05) starting from the 1st postoperative month. K-readings are reduced after treatment (p<0.05), starting from the 3rd month postoperatively. Also, there were changes in corneal thickness and most of topography indices. Higher postoperative IOP values were detected in all tonometers, but not at a statistical significant level, except for the 1st postoperative month for the Pascal Tonometer and the Ocular Response Analyzer. Values of CH and CRF are increased postoperatively but not significantly. There was an improvement of total score of NEI-VFQ 25 after CXL but not at a statistical significant level. Conclusions. CXL resulted in an extent clinical improvement, without any significant side effects. This is also, certified by the results of the experimental study, so CXL could be thought as a safe and effective therapeutical option for Keratoconus.

Στόχος. Εκτίμηση της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας της διασύνδεσης του κερατοειδικού κολλαγόνου υπό την επίδραση της ριβοφλαβίνης και της υπεριώδους ακτινοβολίας-Α (UVA) (CXL) για την αντιμετώπιση του Κερατοκώνου. Μεθοδολογία. Οι δεξιοί οφθαλμοί 10 κονίκλων New Zealand white albino και 118 κερατοκωνικοί οφθαλμοί 72 ασθενών υποβλήθηκαν σε UVA ακτινοβόληση (3mW/cm² για 30 λεπτά) μετά από αποεπιθηλιοποίηση και ενστάλαξη σταγόνων ριβοφλαβίνης 0.1% σε 20% Dextran. Οι αριστεροί οφθαλμοί των κονίκλων είτε έμειναν ανέπαφοι είτε υποβλήθηκαν σε αποεπιθηλιοποίηση ή αποεπιθηλιοποίηση/ενστάλαξη διαλύματος ριβοφλαβίνης για να αποκλειστούν πιθανές αλλαγές εξαιτίας της αποεπιθηλιοποίησης και της κατάστασηςΕνυδάτωσης. Ένα μήνα μετά τη θεραπεία τα πειραματόζωα θυσιάστηκαν και έγινε ιστολογική ανάλυση των κερατοειδικών δειγμάτων. Πριν και μετά τη θεραπεία έγινε μέτρηση της ενδοφθάλμιας πίεσης (ΕΟΠ) και στους δυο οφθαλμούς με τη χρήση του Tonopen-XL μετά από τοπική αναισθησία. Στον προ εγχειρητικό και σε όλους τους μετεγχειρητικούς ελέγχους των κερατοκωνικών ασθενών γινόταν διαθλασιμετρία, τοπογραφία κερατοειδή και μέτρηση οπτικής οξύτητας, πάχους κερατοειδή, κερατοειδικής υστέρησης (CH), συντελεστή κερατοειδικής αντοχής (CRF) και ΕΟΠ (με τρία διαφορετικά τονόμετρα). Το ερωτηματολόγιο NEI-VFQ 25 χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση της επίπτωσης της νόσου του Κερατόκωνου και της CXL στην ποιότητα ζωής των ασθενών.Αποτελέσματα. Η ιστολογική εξέταση των κερατοειδών κονίκλων που υποβλήθηκαν σε CXL έδειξε, ότι δεν υπήρχαν σημαντικές αλλαγές στην περιοχή του σκληροκερατοειδικού ορίου (ΣΚΟ), άλλα υπήρχαν ήπιες παρενέργειες κυρίως στα κερατοκύτταρα του κεντρικού κερατοειδή, όπου επικεντρωνόταν η εφαρμογή της θεραπείας. Παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική αλλαγή στη διάμετρο των κολλαγόνων ινών (p<0.001) του κεντρικού κερατοειδή κάτι που δεν συμβαίνει στην περιοχή του ΣΚΟ (p>0.05) ενώ δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των τιμών της ΕΟΠ (p>0 05). Όσον αφορά την κλινική μελέτη, τα αποτελέσματα έδειξαν αύξηση της μη διορθωμένης οπτικής οξύτητας και της διορθωμένης με γυαλιά οπτικής οξύτητας από τον 1° μετεγχειρητικό μήνα (p<0.05). Τα κερατομετρικά δεδομένα μειώνονται σημαντικά αρχίζοντας τον 3° μετεγχειρητικό μήνα. Διαπιστώθηκαν αλλαγές στο πάχος του κερατοειδή και στους περισσοτέρους δείκτες τοπογραφίας. Μετεγχειρητικά ανιχνεύτηκαν υψηλότερες τιμές ΕΟΠ και με τα τρία τονόμετρα, αλλά όχι στατιστικά σημαντικές με εξαίρεση τις μετρήσεις με το Pascal και το Ocular Response Analyzer τον 1° μετεγχειρητικό μήνα. Οι τιμές της CH και του CRF αυξάνονται μετεγχειρητικά, άλλα όχι σε στατιστικά σημαντικό επίπεδο. Διαπιστώθηκε μη στατιστικά σημαντική βελτίωση του συνολικού score του NEI-VFQ 25 μετά τη CXL. Συμπεράσματα. Τα θετικά κλινικά και πειραματικά αποτελέσματα και η απουσία σημαντικών παρενεργειών είναι ενδεικτικά του ότι η CXL μπορεί να θεωρηθεί ως μια ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπιση του Κερατόκωνου.