Social capital and development in Greece compared to countries of the European Union

Abstract

We adopt a notion of development that refers not only to increases in aggregate output, but also to the satisfaction of basic needs by enhancing people’s capabilities to secure what they value most in life: health, education, as well as the ability to freely and equally think, speak and participate in social and political institutions. This depends on public provisions in health and education, political and social rights, and equal opportunity for full and indiscriminate access to economic and non-economic resources. Social capital identifies with norms and networks of trust and reciprocity that facilitate cooperation in the provision of public goods. Social capital becomes crucial in that it ensures social mobilisation, government accountability and effective management of human and physical resources conducive to social welfare. We thus adhere to a value-laden and contextually-oriented approach to development and social capital that incorporates the economic, social, political and moral context of interactions between individuals through history and across cultures. In PART I we engage in a theoretical discussion of the conceptual underpinnings of social capital and its relationship to development. We argue in favour of generalised norms and networks of cooperation and reciprocity that not only reflect the particular interests of groups, but also rely on a sense of community, identity, and social obligation, pursued as an end in itself. In PART II we present an empirical study conducted across European countries on the formation of social capital and its impact on development, based on various techniques and datasets. First we conclude that individual-level variables, as well as aggregate factors appear to affect group membership, revealing the institutional and cultural differences across countries. Then we find that social organisations have a direct, positive impact on human development through the provision of public goods in synergy with state institutions of public expenditure and governance. Hence, we observe that countries with higher levels of participation in social organisations, such as Scandinavia, appear to relate to relatively higher levels of human development, as opposed to South and Central East Europe, where special-interest groups and patron-client relations prevail and pose obstacles to development.

Υιοθετούμε την άποψη ότι η ανάπτυξη δεν ορίζεται μονάχα από την αύξηση του συνολικού προϊόντος. καθορίζεται επίσης από την επέκταση της δυνατότητας των ατόμων να έχουν τη ζωή που επιθυμούν με την ικανοποίηση των βασικών τους αναγκών σε υγεία, παιδεία, καθώς και ελεύθερη και ισότιμη έκφραση και συμμετοχή σε κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Μία τέτοια ανάπτυξη εξαρτάται από δημόσιες παροχές σε υγεία και εκπαίδευση, την κατοχύρωση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, και τη διασφάλιση ίσων ευκαιριών για πλήρη και χωρίς διακρίσεις πρόσβαση σε οικονομικούς και μη-οικονομικούς πόρους. Ο όρος κοινωνικό κεφάλαιο περιλαμβάνει νόρμες και δίκτυα εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας που διασφαλίζει τη συνεργασία μεταξύ ατόμων για την παραγωγή δημοσίων αγαθών. Το κοινωνικό κεφάλαιο αποκτά σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη διότι στηρίζει την κοινωνική κινητοποίηση, την κυβερνητική ευθύνη και την αποδοτική διαχείριση ανθρωπίνων και φυσικών πόρων που συντελούν στην αύξηση της κοινωνικής ευημερίας. Συνεπώς, παραπέμπουμε σε μια προσέγγιση που δίνει έμφαση στο αξιακό / κανονιστικό περιεχόμενο της ανάπτυξης και του κοινωνικού κεφαλαίου, σύμφωνα με το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και ηθικό πλαίσιο δράσης των ατόμων στη διάρκεια της ιστορικής και της πολιτιστικής τους εξέλιξης. Στο ΜΕΡΟΣ Ι διεξάγουμε μια θεωρητική ανάλυση του κοινωνικού κεφαλαίου και της συσχέτισής του με την ανάπτυξη. Συζητούμε υπέρ γενικευμένων νορμών και δικτύων συνεργασίας και αμοιβαιότητας που δεν αντανακλούν μόνο τα ειδικότερα συμφέροντα των ομάδων, αλλά εξαρτώνται επίσης από ένα κοινό αίσθημα κοινωνικής ταυτότητας, ευθύνης και δέσμευσης. Στο ΜΕΡΟΣ ΙΙ παρουσιάζουμε μια εμπειρική μελέτη Ευρωπαϊκών χωρών και διερευνούμε τους προσδιοριστικούς παράγοντες του κοινωνικού κεφαλαίου και την επίδρασή του στην ανάπτυξη, με βάση διάφορες μεθόδους και βάσεις δεδομένων. Πρώτα συμπεραίνουμε ότι ατομικοί / δημογραφικοί και θεσμικοί / δομικοί παράγοντες επηρεάζουν εξίσου τη συμμετοχή των ατόμων σε κοινωνικές ομάδες. Κατόπιν βρίσκουμε ότι οι κοινωνικές οργανώσεις έχουν θετική επίδραση στην ανθρώπινη ανάπτυξη μέσω της παροχής δημοσίων αγαθών με τη συνέργια κρατικών θεσμών δημοσίων δαπανών και διακυβέρνησης. Επομένως, χώρες με υψηλότερα επίπεδα συμμετοχής σε κοινωνικούς οργανισμούς, όπως στη Σκανδιναβία, τείνουν να συνδέονται με υψηλότερα επίπεδα ανθρώπινης ανάπτυξης, σε αντίθεση με τη Νότια και Ανατολική Ευρώπη, όπου επικρατούν ομάδες ειδικών συμφερόντων και δίκτυα πελατειακών σχέσεων με αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη.