Settlements of disputes within the framerwork of the United Nations convention on the law of the sea

Abstract

The dispute settlement system under the UN Convention on the Law of the Sea (1982) is one of the most comprehensive and elaborated systems for the resolution of disputes. More than 170 law of the sea disputes have emerged after the entry of the Convention into force in 1994 triggering the application of the system. The main purpose of the dissertation is, therefore, to examine what role that system has played in resolving those disputes after 1994 and to determine whether it has been a success or failure. Given that the principles guiding the parties in resolving the disputes directly by themselves are never disclosed, the scope of the dissertation was limited to the examination of the functioning of the system through the examination of “compulsory procedures entailing binding decisions” envisaged in Section 2 of Part XV of the Convention. In this respect, two main categories of disputes were identified. The first category encompasses urgent disputes requiring an immediate action and having, therefore, a procedural character. The second category concerns merits of the disputes. Accordingly, the dissertation is divided into two Parts: “The procedures” (consisting of two chapters: (1) prompt release of vessels and/or crews and (2) provisional measures) and “The substance” (consisting of two chapters: (1) maritime boundary delimitation dispute settlement and (2) the Convention and its dispute settlement in the context of general international law). The following conclusions were made: The functioning of the dispute settlement system under the Convention after its entry into force has evidenced that the compulsory procedures have predominantly been employed owing to their automatic default or residual jurisdiction. Nevertheless, the functioning of those procedures has not owed its existence only due to this type of jurisdiction. Nor is it to say that States have been mistrustful of the Convention compulsory procedures, and especially of ITLOS, or that States have been reluctant to submit their disputes to those procedures. The Convention organs have played an important role not only by adjudicating the disputes. Their mere presence has helped resolve several disputes already submitted to the compulsory procedures and has made the parties more conciliatory. Furthermore, it prevented many disputes from being submitted to the compulsory procedures as they have been resolved by informal means. The fears connected with the growth of international adjudication in the law of the sea (procedural and substantive fragmentation of international law) have turned out to be exaggerated or unwarranted. Overall, the dispute settlement system under the Convention has been quite successful and has been functioning in a very satisfactory and effective way, even though it has not so far been used in a full speed.

Το σύστημα επίλυσης των διαφορών στο πλαίσιο της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και περίπλοκα συστήματα για την επίλυση των διαφορών. Περισσότερες από 170 διαφορές του δίκαιου της θάλασσας έχουν προκύψει μετά την εφαρμογή της Σύμβασης σε ισχύ το 1994, ενεργοποιώντας την εφαρμογή του συστήματος. Ο κύριος σκοπός της διατριβής είναι επομένως να εξετάσει ποιο ρόλο έχει διαδραματίσει αυτό το σύστημα στην επίλυση των διαφορών αυτών μετά το 1994 και να διαπιστώσει αν έχει επιτυχία ή αποτυχία. Δεδομένου ότι ποτέ δεν αποκαλύπτονται οι αρχές που διέπουν τα μέρη κατά την απευθείας επίλυση των διαφορών, από μόνα τους, το πεδίο εφαρμογής της διατριβή περιορίστηκε στην εξέταση της λειτουργίας του συστήματος μέσω της εξέτασης των «υποχρεωτικών διαδικασιών που συνεπάγονται δεσμευτικές αποφάσεις» που προβλέπονται στο τμήμα 2 του XV μέρος της σύμβασης. Από την άποψη αυτή, δύο κύριες κατηγορίες διαφορών εντοπίστηκαν. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει επείγουσες διαφορές που απαιτούν άμεση δράση και έχει συνεπώς διαδικαστικό χαρακτήρα. Η δεύτερη κατηγορία αφορά την ουσία της διαφοράς. Κατά συνέπεια, η διατριβή χωρίζεται σε δύο μέρη: «Οι διαδικασίες» (που αποτελείται από δύο κεφάλαια: (1) την ταχεία απελευθέρωση πλοίων ή/και πληρωμάτων και (2) προσωρινά μέτρα) και "Η ουσία" (που αποτελείται από δύο κεφάλαια: (1) επίλυση διαφορών θαλασσίων οριοθετήσεων και (2) η Σύμβαση και η επίλυση των διαφορών (μέσω αυτής), στο πλαίσιο του γενικού διεθνούς δικαίου). Προέκυψαν τα ακόλουθα συμπεράσματα: Η λειτουργία του συστήματος επίλυσης των διαφορών βάσει της Σύμβασης μετά την έναρξη ισχύος της απέδειξε ότι οι υποχρεωτικές διαδικασίες έχουν εφαρμοστεί κατά κύριο λόγο εξαιτίας της αυτόματης προεπιλογής τους ή της επικουρικής δικαιοδοτικής βάσης. Παρ 'όλα αυτά, η λειτουργία αυτών των διαδικασιών δεν οφείλεται μόνο σε αυτό το είδος της δικαιοδοσίας. Ούτε είναι σωστό να ειπωθεί ότι τα κράτη μέλη είναι δύσπιστα ως προς τις υποχρεωτικές διαδικασίες της Σύμβασης, και ιδίως των ITLOS, ή ότι τα κράτη μέλη είναι απρόθυμα να υποβάλουν τις διαφορές τους σε αυτές τις διαδικασίες. Τα όργανα της Σύμβασης έχουν παίξει σημαντικό ρόλο όχι μόνο εκδικάζοντας τις διαφορές. Η ίδια η ύπαρξή τους έχει βοηθήσει στην επίλυση πολλών διαφορών που υπόκεινται στις υποχρεωτικές διαδικασίες και έχει κάνει τα μέρη πιο διαλλακτικά. Επιπλέον, εμπόδισε πολλές διαφορές από το να υποβάλλονται στην υποχρεωτική διαδικασίες καθώς επιλύθηκαν με άτυπα μέσα. Οι φόβοι που συνδέονται με την αύξηση των διεθνών επιδικάσεων σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας (διαδικαστικός και ουσιαστικός κατακερματισμός του διεθνούς δικαίου), αποδείχθηκαν υπερβολικοί ή αδικαιολόγητοι. Συνολικά, το σύστημα επίλυσης των διαφορών βάσει της Σύμβασης είχε μεγάλη επιτυχία και λειτουργεί με πολύ ικανοποιητικό και αποτελεσματικό τρόπο, έστω και αν δεν έχει μέχρι στιγμής χρησιμοποιηθεί σε πλήρη ταχύτητα