Μεταβολές εντερικού βλεννογόνου νεοκύστης μετά ριζική κυστεκτομή

Abstract

Motive to perform this study was to assess the long term histological, apoptotic and proliferating alterations of the mucosa of ileal orthotopic neobladder and conduit. Fifty patients (46 males, 4 females), aged 52-78 years old that underwent urinary diversion with either ileal orthotopic neobladder (group A: 20 patients) or ileal conduit (group B: 30 patients), were included in this prospective study. Ileal samples were collected during surgery (controls) and by random mucosal biopsies 6, 12, 24, 36 and 48 months later. Histological (villi height, crypts depth and eosinophil cell count), proliferation (Ki67), and apoptotic (Bcl-2, TUNEL) parameters were assessed.During the 4 year follow up, we recorded progressive villi area, height and crypt depth reduction, mucosa flattening, inflammatory and eosinophilic infdtration in both groups. Villi height: crypt depth ratio showed a statistically significant difference (p<0.05) between the two groups from the 6th month. Bcl-2 values showed a progressive increase until 24 months in surgery (controls) and by random mucosal biopsies 6, 12, 24, 36 and 48 months later. Histological (villi height, crypts depth and eosinophil cell count), proliferation (Ki67), and apoptotic (Bcl-2, TUNEL) parameters were assessed.During the 4 year follow up, we recorded progressive villi area, height and crypt depth reduction, mucosa flattening, inflammatory and eosinophilic infdtration in both groups. Villi height: crypt depth ratio showed a statistically significant difference (p<0.05) between the two groups from the 6th month. Bcl-2 values showed a progressive increase until 24 months in group A and 12 months in group B followed by a decline thereafter. Ki-67 values showed a progressive increase after the 6 months in group A and an increase until 24 months followed by a decline thereafter in group B. TUNEL showed two peaks, in 24 and 48 months respectively. Dysplasia or neoplasia was not observed in either group. Histological adaptation was revealed in both groups, statistically more prominent in the orthotopic neobladder group. Relevant modifications of Bcl-2, Ki-67 and TUNEL were revealed, suggesting that proliferative and apoptotic pathways are implicated.In conclusion, histological adaptation was revealed in both ileal conduits and orthotopic neobladders, statistically more prominent in the orthotopic neobladder group. Both proliferative and apoptotic pathways are implicated in the observed alterations as demonstrated by relevant modifications of Bcl-2, Ki-67, and TUNEL, in accordance with the histological adaptation. Further research is warranted necessitated in order to enrich our knowledge regarding the underlying molecular interactions of the histological adaptation in bladder substitution. Our study is ongoing, trying to light on towards this way.

Ο σκοπός αυτής της διατριβής ήταν η προοπτική μελέτη των ιστολογικών μεταβολών, καθώς και του αποπτοτικού και αναγεννητικού μηχανισμού του ειλεϊκού βλεννογόνου, τόσο στις ορθότοπες εγκρατείς νεοκύστες, όσο και στις μη εγκρατείς ετερότοπες νεοκύστες (conduits).Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, πενήντα ασθενείς (46 άνδρες και 4 γυναίκες), ηλικίας 52 έως 78 ετών, υποβλήθηκαν σε ριζική κυστεκτομή με συνοδό εκτροπή ούρων. Στην πρώτη ομάδα, σε 20 ασθενείς δημιουργήθηκε ορθότοπη εγκρατής νεοκύστη, ενώ στην δεύτερη ομάδα, σε 30 ασθενείς δημιουργήθηκε μη εγκρατής ετερότοπη νεοκύστη (conduit). Σε όλους αυτούς τους ασθενείς ελήφθη διεγχειρητικά ιστοτεμάχιο ειλεού που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως μάρτυρας, ενώ στη συνέχεια ελήφθησαν τυχαία βιοπτικά τεμάχια ειλεού 6, 12, 24, 36 και 48 μήνες μετά το χειρουργείο. Στα ιστοτεμάχια αυτά μελετήθηκαν ιστολογικές (ύψος λαχνών, βάθος κρυπτών, ηωσινοφιλική διήθηση), αναγεννητικές (Ki-67) και αποπτωτικές (Bcl-2, TUNEL) παράμετροι.Κατά τη διάρκεια των 4 ετών της μετεγχειρητικής παρακολούθησης, παρατηρήσαμε μια προοδευτική ελάττωση της έκτασης του λαχνωτού βλεννογόνου, καθώς και του ύψους των λαχνών και του βάθους των κρυπτών, παράλληλα με ηωσινοφιλική και φλεγμονώδη διήθηση και στις δύο ομάδες ασθενών. Ο λόγος ύψος λαχνών / βάθος κρυπτών έδειξε μια στατιστικά σημαντική διαφορά (ρ<0.05) μεταξύ των δύο ομάδων μετά τους πρώτους 6 μήνες. To Bcl-2 παρουσίασε προοδευτική αύξηση μέχρι τους 24 μήνες στην πρώτη ομάδα της ορθότοπης εγκρατούς εκτροπής, ενώ αυτό παρατηρήθηκε στους πρώτους 12 μήνες στη δεύτερη ομάδα, κάτι που ακολουθήθηκε από πτώση στη συνέχεια. Το Κΐ-67 παρουσίασε προοδευτική αύξηση μετά τον 6° μήνα στην πρώτη ομάδα, ενώ στη δεύτερη ομάδα παρουσίασε αύξηση μέχρι τον 24° μήνα και πτώση στη συνέχεια. To TUNEL έδειξε δύο κορυφές, αντίστοιχα στους 24 και 48 μήνες από το χειρουργείο. Σε καμιά από τις δύο ομάδες δεν παρατηρήθηκε δυσπλασία ή νεοπλασία.Σαν συμπέρασμα λοιπόν, θα μπορούσε να ειπωθεί, πως τόσο στα conduits όσο και στις ορθότοπες εγκρατείς νεοκύστες με χρήση ειλεού, παρατηρείται μια ιστολογική «προσαρμογή» του βλεννογόνου του ειλεού στο καινούριο περιβάλλον. Σε σύγκριση μεταξύ τους, η προσαρμογή αυτή είναι εντονότερη στις ορθότοπες εγκρατείς νεοκύστες, έχοντας στατιστικά σημαντική διαφορά συγκρινόμενη με αυτή που παρατηρείται στα conduits. Τόσο η αναγεννητική ικανότητα όσο και ο αποπτωτικός μηχανισμός επηρεάζονται επίσης, όπως καταδεικνύεται από τις μεταβολές των Ki-67, bcl-2 και TUNET, με ρυθμούς αντίστοιχους των ιστολογικών μεταβολών. Θα πρέπει όμως να γίνουν περαιτέρω έρευνες στην κατεύθυνση αυτή, ώστε να εμπλουτισθούν οι γνώσεις μας σχετικά με τις υποκείμενες μοριακές μεταβολές στον εντερικό βλεννογόνο των νεοκύστεων.