Regulation of environmental externalities in the agricultural sector: an evolutionary approach

Abstract

The effectiveness of Voluntary Approaches as a regulatory measure to control non-point-source environmental pollution problems, is assessed through an evolutionary framework based on the assumption of bounded rationality of economic agents and described by imitation dynamics modeled by replicator dynamics. The aim of the Thesis is to assess the impact of the undounded and bounded behavioral rule on the dynamic behavior of a regulated population regarding the adoption or not of an indicated environmental behavior, the design of regulatory policy instruments that safeguard the attainment of socially optimal collective targets, and the design of a regulatory and inspection mechanism through a system characterized by fast-slow selection dynamics. Based on the analysis the compliance incentives of the population with environmental requirements, are affected by the monitoring effort selection rule and the rationality behavioural rule. If monitoring effort is chosen arbitrarily then independently of the rationality degree, the population adopts a monomorphic behavior, involving full or zero compliance. If monitoring is chosen optimally constrained by the optimizing rule the same monomorphic behaviour emerges, while if it is chosen conditionally to the imitation rule, then partial compliance is very likely. The assessment of the impacts of the various payment regimes of the Common Agricultural Policy, as foreseen by the Agenda 2000 reform, provided no clear evidence that the transition from the regime of fully coupled payments on the production level, to the regimes of partially or fully decoupled payments, and ultimately to the regime of rural development, has enhanced the collective environmental performance of the population. The definition of optimum measures indicated that it may be socially desirable on environmental grounds to retain coupled payments and extend the compliance enforcement mechanism. Under different assumptions about the structure of the legislation probability, the fast system can converge either to a steady-state characterized either by partial, full or zero participation in the environmental program. Similarly, depending on the structure of the inspection probability the slow system can converge to a steady-state characterized either by partial, full or zero compliance. The more complex the structure of the probabilities is, the more likely it is that the evolutionary equilibrium involves both partial participation and compliance.

Η αποτελεσματικότητα των εθελοντικών μεθόδων ως μέτρο πολιτικής παρέμβασης για την ρύθμιση προβλημάτων μη-σημειακής περιβαλλοντικής ρύπανσης, μελετάτε μέσω ενός εξελικτικού δυναμικού πλαισίου ανάλυσης, που διέπεται από την υπόθεση της πεπερασμένης ορθολογικής ικανότητας επιλογής των υπό ρύθμιση οικονομικών μονάδων και εκφράζεται μέσω δυναμικών εκφράσεων τύπου replicator dynamics. Στόχος αποτελεί η αποτίμηση των επιπτώσεων του κανόνα της πλήρους και μερικής ορθολογικότητας στην μακροχρόνια συμπεριφορά ενός πληθυσμού αναφορικά με την υιοθέτηση ή μη μιας υποδεικνυόμενης περιβαλλοντικές συμπεριφοράς, στο μηχανισμό προσδιορισμού των ρυθμιστικών εργαλείων που διασφαλίζουν την επίτευξη κοινωνικά βέλτιστων συλλογικών στόχων, και στην διαμόρφωση ενός εξελικτικά βιώσιμου ρυθμιστικού και ελεγκτικού πλαισίου μέσω ενός συστήματος γρήγορων - αργών δυναμικών διαδικασιών επιλογής. Βάσει της ανάλυσης τα κίνητρα συμμόρφωσης ενός πληθυσμού με περιβαλλοντικές συμπεριφορές, επηρεάζονται από τον κανόνα επιλογής του επιπέδου ελέγχου και το επίπεδο ορθολογικότητας των οικονομικών μονάδων. Αν το επίπεδο ελέγχου επιλεχθεί αυθαίρετα, ανεξαρτήτως από το επίπεδο ορθολογικότητας, ή βέλτιστα υπό το περιορισμό του πλήρως ορθολογικού κανόνα, τότε υιοθετείται μια μονομορφική συμπεριφορά που συνεπάγεται πλήρη ή μηδενική συμμόρφωση. Αντίθετα μερική συμμόρφωση του πληθυσμού μπορεί να προκύψει από το πρόβλημα βελτιστοποίησης υπό το δυναμικά μιμητικού κανόνα. Η αποτίμηση των καθεστώτων ενισχύσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, δεν παρείχε σαφείς ενδείξεις ότι η μετάβαση από το καθεστώς ενισχύσεων πλήρης σύνδεσης με το προϊόν, στο καθεστώς μερικής και πλήρης αποσύνδεσης, και τελικά στο καθεστώς ανάπτυξης της υπαίθρου, έχει συμβάλλει στην βελτίωση της συλλογικής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς. Ο προσδιορισμός των κοινωνικά βέλτιστων μέτρων πολιτικής έδειξε ότι η διατήρηση των ενισχύσεων στο προϊόν καθώς και η επέκταση του μηχανισμού κυρώσεων, μπορεί να είναι κοινωνικά ωφέλιμη σε περιβαλλοντικούς όρους. Ανάλογα με τη δομή της νομοθετικής πιθανότητας, το σημείο ευστάθειας του γρήγορου δυναμικού συστήματος συνεπάγεται μερική, πλήρης ή μηδενική συμμετοχή του πληθυσμού στο περιβαλλοντικό πρόγραμμα. Ομοίως, ανάλογα με την δομή της πιθανότητας ελέγχου το σημείο ισορροπίας του αργού δυναμικού συστήματος διακρίνεται από μερική, πλήρης ή μηδενική συμμόρφωση με τις περιβαλλοντικές ρήτρες. Όσο πιο πολύπλοκη είναι η δομή των πιθανοτήτων, και τόσο πιο πιθανή είναι η μερική συμμετοχή και συμμόρφωση.