Η συμβολή των ωτοακουστικών εκπομπών στην αντικειμενική ακουολογική μελέτη ασθενών με εμβοές

Abstract

Otoacoustic emissions (OAEs) are sounds generated from the normal cochlea and are obtained from a properly sealed external ear canal, with a specially designed device. Experimental and clinical studies have shown that OAE generation is due to the micromechanical properties of the outer hair cells, which determine the linear and non-linear mechanical properties of the cochlea. Spontaneous otoacoustic emissions are generated by the functional outer hair cells, in the absence of an evoking acoustic signal, while evoked otoacoustic emissions (TEOAEs-DPOAEs) are generated from the normal cochlea, after sound stimulation. Experimental and clinical studies have demonstrated the characteristic properties, the acquisition and analysis parameters and the factors that influence the amplitude of OAEs or prevent OAE recording. Cochlear hearing loss, as a result of outer hair cell dysfunction or destruction, is the most important pathologic factor in the recording of abnormally reduced DPOAEs. DPOAE amplitude has an opposite relationship with hearing threshold. Hearing threshold elevation over 20 dB reduces the DPOAE amplitude. DPOAE are not recordable when hearing threshold exceeds 40 dB. Thus abnormal reduction of the DPOAE amplitude gives objective information on the presence of a cochlear dysfunction. It was shown that subclinical outer hair cell disorders, not manifested clinically and not detected by pure tone audiometry, result in the reduction or absence of DPOAEs. Tinnitus is a result of several causal factors and disorders, involving the auditory system, mainly the middle and inner ear. It is postulated that the cochlea is the most common site of subjective tinnitus, as a result of outer hair cell dysfunction or destruction, from noise exposure, degeneration processes of aging, ototoxic agents and metabolic factors. SOAEs were initially considered as an objective tool to measure subjective tinnitus. Experimental and clinical studies have shown that SOAEs appear in a small proportion of tinnitus patients and have no clinical value. Their presence gives strong evidence of cochlear normalcy, but their absence is not an indication of cochlear malfunction. The interest focused in the study of tinnitus with evoked OAE measurements which are clinically valuable in the detection of cochlear dysfunction. DPOAEs, as frequency specific, are recently used in the audiological assessment of patients with tinnitus. Recent studies of tinnitus patients with DPOAEs documented that they are abnormal, or not detectable, in the frequency region of tinnitus, even among persons with clinically normal audiogram. DPOAEs were consistently reduced among tinnitus patients, within the high frequency region. The aim of the study was to evaluate the clinical utility of DPOAEs in the objective measurement of tinnitus, by testing a great number of patients with tinnitus and normal hearing and patients with mild to moderate sensorineural hearing loss. We studied 1) the influence of tinnitus on the appearance of SOAEs and DPOAEs in 150 patients with tinnitus and normal hearing and 2) the combined influence of tinnitus and hearing loss on the appearance of SOAEs and DPOAEs in 160 patients with tinnitus and mild to moderate cochlear hearing loss. According to the audiogram configuration we have separated the patients into the category of high frequency hearing loss, which included 75 patients and into the category of acoustic trauma (notched-like) hearing loss, which included 85 patients, in order to examine the influence of the type of hearing loss in the appearance of SOAEs and DPOAEs, 3) the influence of aging on DPOAE amplitude. Thus, we separated the patients into two groups, under 50 years and over 50 years of age. We compared the amplitude of DPOAEs, obtained from the right and left- tinnitus and non tinnitus- ears, in both age groups of patients with tinnitus and hearing loss and of patients with tinnitus and normal hearing, with the amplitude of DPOAEs obtained from normal ears without tinnitus (control group). The findings of our study were the following: SOAE are more frequent in normal hearing ears with tinnitus (17,6 %) than non tinnitus ears (12.5%). SOAEs are more frequent in women than men and in the right than left ear. Stable and reproducible, single and multiple SOAEs appeared at all frequencies, mostly at frequencies over 1500 Hz. SOAEs appeared in a small proportion (6,3 %) of the hearing-impaired ears, at frequencies with normal hearing threshold. DPOAE amplitude was abnormally reduced or not detectable at all frequencies with elevated hearing threshold, over 30 dB, in ears with high frequency hearing loss and notched-like hearing loss. DPOAEs were recorded with abnormally reduced amplitude, in the majority of normal hearing patients with tinnitus (80%) than in non tinnitus normal hearing persons. The difference in DPOAE amplitude was statistically significant at all frequencies between patients 50 years of age. No statistically significant differences were noticed with the DPOAE amplitude between the right and left ears. Reduction of DPOAE amplitude showing a tendency to abnormality was noticed in the non tinnitus ear of patients with unilateral tinnitus, compared with non tinnitus ears of persons without tinnitus. In conclusion, DPOAE amplitude measurements offer objective information on the integrity and function of the cochlea in normal hearing patients with tinnitus. The sizable proportion of abnormal DPOAEs, found in the study of tinnitus patients with pure-tone hearing thresholds within clinically normal limits, strongly indicates that tinnitus is due to subclinical cochlear dysfunction. This finding has important diagnostic implications since, for the majority of normal hearing patients with tinnitus, it is possible to document abnormal cochlear function in a frequency region corresponding to their perceived tinnitus. Age- related changes in DPOAE amplitude were noticed in the study, documenting the effect of aging on cochlear function.

Οι ωτοακουστικές εκπομπές (ΟΑΕs) είναι ήχοι που παράγονται από τον φυσιολογικό κοχλία και καταγράφονται στον αποφραγμένο έξω ακουστικό πόρο, με ειδική συσκευή. Από πειραματικές και κλινικές μελέτες έχει διαπιστωθεί ότι οι ΟΑΕs οφείλονται στις μικρομηχανικές ιδιότητες των έξω τριχωτών κυττάρων, που προσδιορίζουν τις γραμμικές και μη γραμμικές μηχανικές ιδιότητες του κοχλία. Οι αυτόματες ωτοακουστικές εκπομπές (SOAEs) παράγονται από τη λειτουργική δραστηριότητα των έξω τριχωτών κυττάρων, χωρίς ηχητική διέγερση, ενώ οι προκλητές εκπομπές (ΤΕΟΑΕs, DPOAEs) παράγονται μετά από ηχητική διέγερση του φυσιολογικού κοχλία. Με πειραματικές και κλινικές μελέτες έχουν προσδιορισθεί οι ιδιότητες, οι παράμετροι καταγραφής και ανάλυσης, οι παράγοντες που επηρεάζουν την ένταση ή αποκλείουν την παραγωγή των ΟΑΕs. Η κοχλιακή βαρηκοΐα, ως αποτέλεσμα δυσλειτουργίας ή καταστροφής των έξω τριχωτών κυττάρων, είναι ο πιο σημαντικός παθολογικός παράγοντας που προκαλεί τη καταγραφή παθολογικών ΟΑΕs. Η ένταση των DPΟΑΕs είναι σε αντίστροφη συσχέτιση με τον ακουστικό ουδό. Η ανύψωση του ακουστικού ουδού >20 dB μειώνει την ένταση των DPOAEs. Οι DPOAEs καταγράφονται σε ανύψωση του ακουστικού ουδού έως 40 dB. Όταν ο ακουστικός ουδός είναι >40 dB οι DPΟΑΕ δεν ανιχνεύονται. H παθολογική μείωση της έντασης DPOAE παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση για την ύπαρξη κοχλιακής δυσλειτουργίας. Έχει διαπιστωθεί ότι οι δυσλειτουργίες των έξω τριχωτών κυττάρων, που δεν εκδηλώνονται κλινικά, ως έκπτωση της ακοής, ώστε να καταγράφονται με τη τονική ακουομετρία προκαλούν μείωση της έντασης ή την απουσία των ΟΑΕs. Οι εμβοές οφείλονται σε διάφορες αιτίες και παθήσεις, που αφορούν το σύστημα της ακοής και εντοπίζονται κυρίως στο μέσο και έσω αυτί. Mεταξύ αυτών, πιο συχνές είναι οι κοχλιακές δυσλειτουργίες ή βλάβες, που οφείλονται στο θόρυβο, στην επίδραση της ηλικίας, σε ωτοτοξικούς και μεταβολικούς παράγοντες. Οι SOAEs θεωρήθηκε αρχικά ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο για την αντικειμενική μέτρηση των υποκειμενικών εμβοών. Μετά από πειραματικές και κλινικές μελέτες αποδείχθηκε ότι οι SOAEs, εμφανίζονται σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών με εμβοές, και δεν είναι κλινικά αξιόπιστες. H παρουσία τους δηλώνει την ύπαρξη φυσιολογικής ακοής, όμως η απουσία τους δεν είναι ενδεικτική κοχλιακής βλάβης. Το ενδιαφέρον εστιάστηκε περισσότερο στη μελέτη των εμβοών, με τις μετρήσεις των προκλητών ωτοακουστικών εκπομπών, που ανιχνεύουν, με κλινική αξιοπιστία, τις δυσλειτουργίες και τις βλάβες του κοχλία. Οι DPOAEs, επειδή δίνουν πληροφορίες ειδικές της συχνότητας του ηχητικού ερεθίσματος, χρησιμοποιούνται τελευταία στην ακουολογική διαγνωστική εκτίμηση ασθενών με εμβοές. Πρόσφατες μελέτες ασθενών που πάσχουν από εμβοές, κατέδειξαν ότι οι προκλητές ωτοακουστικές εκπομπές είναι παθολογικές ή δεν ανιχνεύονται στη συχνότητα των εμβοών, ακόμη και σε άτομα με φυσιολογικό τονικό ακουόγραμμα. Οι DPOAEs καταγράφονται με παθολογικά μειωμένη ένταση σε ασθενείς με εμβοές, ιδίως στη περιοχή των υψηλών συχνοτήτων, όπου συνήθως εντοπίζονται οι εμβοές. Σκοπός της μελέτης είναι η αξιολόγηση της κλινικής αξιοπιστίας των DPOAEs ως μεθόδου αντικειμενικής μέτρησης των εμβοών, σε άτομα με φυσιολογική ακοή και σε ασθενείς με, μικρού και μέσου βαθμού, νευροαισθητήρια βαρηκοΐα. Μελετήσαμε: 1) την επίδραση των εμβοών στην παραγωγή των SOAEs και DPOAEs σε 150 ασθενείς με εμβοές και φυσιολογική ακοή και 2) τη συνδυασμένη επίδραση των εμβοών και της βαρηκοΐας στην παραγωγή των SOAEs και DPOAEs, σε 160 ασθενείς με εμβοές και κοχλιακή βαρηκοΐα. Διαχωρίσαμε τους ασθενείς με νευροαισθητήρια βαρηκοΐα, σύμφωνα με το τονικό ακουόγραμμα, στη κατηγορία των ασθενών με βαρηκοΐα υψηλών συχνοτήτων, που περιέλαβε 75 ασθενείς και στη κατηγορία των ασθενών με βαρηκοΐα τύπου ακουστικού τραύματος, που περιέλαβε 85 ασθενείς, για να μελετήσουμε την επίδραση του τύπου της βαρηκοΐας στην παραγωγή των DPOAEs. Προκειμένου να μελετήσουμε την επίδραση της ηλικίας στην παραγωγή των SOAEs και DPOAEs, κατατάξαμε τους ασθενείς της μελέτης σε δύο ηλικιακές ομάδες <50 και >50 ετών. Συγκρίναμε τα αποτελέσματα DPOAE που ελήφθησαν από τα δεξιά και αριστερά αυτιά, με εμβοές και χωρίς εμβοές, στις δύο ηλικιακές ομάδες των ασθενών με εμβοές και νευροαισθητήρια βαρηκοΐα, και των ασθενών με εμβοές και φυσιολογική ακοή, με τα αποτελέσματα DPOAE που ελήφθησαν από τα άτομα με φυσιολογική ακοή, χωρίς εμβοές, της ομάδας ελέγχου. Τα ευρήματα της μελέτης ήταν τα ακόλουθα: Oι αυτόματες ωτοακουστικές εκπομπές (SOAEs) είναι πιο συχνές σε φυσιολογικά αυτιά με εμβοές (17,6 %) από ότι σε φυσιολογικά αυτιά χωρίς εμβοές (12,5%). Είναι πιο συχνές στις γυναίκες, από ότι στους άνδρες, στα δεξιά, από ότι στα αριστερά αυτιά. Σταθερές και αναπαραγώγιμες, μονήρεις ή πολλαπλές SOAEs εμφανίζονται σε όλες τις συχνότητες, ιδιαίτερα στις υψηλές συχνότητες > 1500 Hz. Οι SOAEs εμφανίζονται σε ένα μικρό ποσοστό βαρήκοων αυτιών, σε συχνότητες όπου ο ακουστικός ουδός είναι φυσιολογικός. Η ένταση των DPOAEs ήταν παθολογικά μειωμένη ή μη ανιχνεύσιμη σε όλες τις συχνότητες με υπερυψωμένο ακουστικό ουδό >20dB στα βαρήκοα αυτιά. Οι DPOAEs καταγράφηκαν με μειωμένη ένταση, στη πλειοψηφία των ασθενών με εμβοές και φυσιολογική ακοή (80%), σε σύγκριση με άτομα με φυσιολογική ακοή, χωρίς εμβοές. Η διαφορά στην ένταση DPOAE ήταν στατιστικά σημαντική σε όλες τις συχνότητες μεταξύ των ασθενών ηλικίας <50 ετών και >50 ετών. Δεν διαπιστώθηκαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές στην ένταση μεταξύ δεξιών και αριστερών αυτιών. Σε ασθενείς με μονόπλευρες εμβοές, διαπιστώθηκε μεγαλύτερη απόκλιση στη μείωσης της έντασης στα αυτιά χωρίς εμβοές, σε σύγκριση με τα αυτιά των ατόμων χωρίς εμβοές. Συμπερασματικά, οι μετρήσεις της έντασης DPOAE παρέχουν αντικειμενική πληροφόρηση για την ακεραιότητα και τη λειτουργία του κοχλία σε ασθενείς με φυσιολογική ακοή και εμβοές. Το μεγάλο ποσοστό παθολογικών DPOAEs που διαπιστώθηκε στη μελέτη ασθενών με εμβοές και φυσιολογική ακουομετρική ακοή, υποδηλώνει ότι οι εμβοές οφείλονται σε κοχλιακή δυσλειτουργία, που δεν εκδηλώνεται κλινικά. Το εύρημα αυτό, έχει μεγάλη διαγνωστική σημασία δεδομένου, ότι στη πλειοψηφία των ασθενών με εμβοές, είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί παθολογική κοχλιακή λειτουργία σε περιοχή συχνότητας, που αντιστοιχεί στην υποκειμενική συχνότητα των εμβοών. Στη μελέτη διαπιστώθηκαν μεταβολές της έντασης DPOAE που συνδέονται με την πάροδο της ηλικίας, που υποδηλώνουν τη βλαπτική επίδραση του γήρατος στη λειτουργία του κοχλία.