Η ανάπτυξη οξειδωτικού στρες και η λειτουργία του αντιοξειδωτικού μηχανισμού μετά από προπόνηση άσκησης αντιστάσεων προοδευτικά αυξανόμενου έργου

Abstract

Intense exercise increases the shaping of free radicals in the muscles. Chronis exercise can lead to overtraining syndrome which is characterized by declining performance and transient inflammation following periods of severe training with major health implications for the athletes. Currently, there is no single diagnostic marker for overtraining. Purpose: The present investigation examined the responses of oxidative stress biomarkers to a resistance training protocol of progressively increased and decreased volume/intensity. Methods: Twelve males (21,3 ± 2,3 yrs) participated in a 12-wk resistance training consisting of five 3-wk periods. The training protocol comprises 7 multi-joint exercises. During the first period T1, participants lifted 2 tones/wk, in T2, 8 tones, in T3, 14 tones, in T4, the participants lifted only 2 tones/wk while the following 3-wk was the period of complete restBlood/urine samples were collected at baseline and 96 hours following the last training session of each period. A day after the collection, tests as 1 RM strength, anaerobic power and jumping ability were performed. Results: The results of those tests showed an increased after T2 and declined thereafter indicating an overtraining response. Overtraining (T3) induced sustained leukocytosis, an increase of urinary isoprostanes (7-fold), TBARS (56%), PC (73%, catalase (96%), GPX, and GSSG (25%) and a decline of GSH (31%), GSH/GSSG (56%), and TAC. Isoprostanes and GSH/GSSG were highly (r = 0 764-0 911) correlated with performance drop and training volume increase. Conclusion: overtraining induces a marked response of oxidative stress biomarkers which, in some cases, was proportional to training load suggesting that they may serve as diagnostic tools for overtraining diagnosis.

Η έντονη άσκηση αυξάνει τον σχηματισμό ελευθέρων ριζών μέσα στους μύες. Η χρόνια έντονη άσκηση μπορεί να οδηγήσει στο σύνδρομο της υπερπροπόνησης το οποίο χαρακτηρίζεται από την μείωση της απόδοσης και τη παροδική φλεγμονή, η οποία ακολουθείται από περιόδους προπόνησης με σοβαρές συνέπειες στην υγεία των αθλητών. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει κανένας δείκτης διάγνωσης της υπερπροπόνησης. Στόχος: Η παρούσα έρευνα εξετάζει τις ανταποκρίσεις των δεικτών του οξειδωτικού στρες σ' ένα πρωτόκολλο άσκησης αντιστάσεων αυξανόμενου και μειωμένου προπονητικού όγκου και έντασης. Μεθοδολογία: Δώδεκα άντρες ηλικίας 23,1 ± 2,3 έτη συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα αντιστάσεων 12 εβδομάδων το οποίο αποτελούνταν από 5 περιόδους των 3 εβδομάδων. Το πρωτόκολλο περιελάμβανε 7 πολυαρθρικές ασκήσεις αντιστάσεων. Στη πρώτη περίοδο Τ1, οι συμμετέχοντες σήκωσαν 2 τόνους/εβδομάδα, στη δεύτερη Τ2, 8 τόνους, στη Τ3 περίοδο, 14 τόνους, στη Τ4 περίοδο 2 τόνους/εβδομάδα, ενώ οι 3 εβδομάδες της τελευταίας περιόδου R, δεν περιελάμβαναν καθόλου προπόνηση. Δειγματοληψίες από αίμα και ούρα συλλέχθηκαν πριν ξεκινήσει το προπονητικό πρωτόκολλο, και 96 ώρες μετά από κάθε προπονητική περίοδο. Μία μέρα μετά τη κάθε δειγματοληψία πραγματοποιήθηκαν τεστ αξιολόγησης της απόδοσης όπως 1 μέγιστη επανάληψη, αναερόβια ισχύ και ικανότητα άλματος. Αποτελέσματα: Από τα αποτελέσματα φάνηκε η αύξηση της απόδοσης στη Τ2 περίοδο, η οποία μειώθηκε στη συνέχεια υποδεικνύοντας ίσως την εμφάνιση υπερπροπόνησης (Τ3). Κατά τη περίοδο αυτή, παρουσιάστηκαν φαινόμενα παρατεινόμενης λευκοκύττωσης, αύξησης των Ρ2-ισοπροστάνιων κατά 7 φορές καθώς και των ουσιών που αντιδρούν με το θειοβαρβιτουρικό οξύ κατά 56%. Επιπλέον, τα πρωτεϊνικά καρβονύλια αυξήθηκαν κατά 73%, η καταλάση 96%, η οξειδωμένη γλουταθειόνη 25%, ενώ μικρή αύξηση είχε η υπεροξειδάση της γλουταθειόνης. Αντιθέτως, υπήρξε μείωση στα επίπεδα της ανηγμένης γλουταθειόνης κατά 31% και τις αναλογίας ανηγμένη προς οξειδωμένη γλουταθειόνη κατά 56%. Μικρή μείωση εμφάνισε η ολική αντιοξειδωτική ικανότητα των συμμετεχόντων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός της υψηλής συσχέτισης μεταξύ των F2-ισοπροστάνιων και του λόγου των γλουταθειόνων με τη πτώση της απόδοσης και την αύξηση του προπονητικού όγκου. Συμπεράσματα: η υπερπροπόνηση προκαλεί μία αξιοσημείωτη ανταπόκριση στους δείκτες οξειδωτικού στρες, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις, εμφανίστηκε να είναι ανάλογη του προπονητικού φορτίου. Το εύρημα αυτό, ίσως τελικά προσδιορίζει ένα σημαντικό εργαλείο για τη διάγνωση της υπερπροπόνησης.