Περιορισμένης επεμβατικότητας ολική αρθροπλαστική του γόνατος έναντι της κλασικής: συγκριτική μελέτη

Abstract

Minimal Invasive Surgery (MIS) has been introduced as an alternative approach for Total Knee Arthroplasty (TKA) in patients with end-stage knee osteoarthritis. However, the specific value and benefits of the technique have not been clearly defined. The purpose of this randomized prospective study was to compare the clinical and radiological result of MIS and standard technique in TKA. 100 patients with primary knee osteoarthritis were randomized to receive either a MIS TKA with a mini-midvastus approach (50 patients) or a standard TKA with a medial parapatellar approach (50 patients). All the patients were evaluated at regular intervals of 2 weeks, 6 weeks, 12 weeks, 6 months, 12 months and 24 months. Tourniquet time was on average 7 min longer in MIS group compared to standard group (p=0.029). However, the total operative time was equal between the groups (p=0.112). Intraoperative and postoperative blood loss was also equivalent between the two patient groups (p=0.7 and p=0.49 correspondingly). The duration of hospitalization was similar in both groups (p=0.27). Active straight-leg raise was achieved approximately 2.2 days quicker after MIS TKA (p<0.001). Knee flexion was also higher in the same patient group even after 6 weeks postoperatively. The patients who underwent MIS TKA reported less pain during the first 6 postoperative days compared to those who were operated with standard TKA. The Knee Society Pain Score and Knee Society Functional Score were higher in MIS group until 3 months postoperatively. No statistical significant difference was found regarding the restoration of mechanical axis of the operated limb between the two groups. Similarly, the angles of knee prosthesis were comparable in both groups. No cases of malposition of either the femoral or tibial component were identified. Major general or local complications, radiological signs of implant loosening or displacement were not recorded during the follow up examination. In conclusion, MIS is a reliable and safe surgical technique in patients undergoing TKA. It is associated with less postoperative pain and improved early functional result without sacrificing radiographic positioning of the implants.

Τα τελευταία χρόνια λαµβάνει χώρα πολλή συζήτηση για τα οφέλη της περιορισµένης επεµβατικότητας προσπέλαση στην ολική αρθροπλαστική του γόνατος. Ο βασικός στόχος της παρούσας µελέτης ήταν η σύγκριση των κλινικών και ακτινολογικών αποτελεσµάτων της κλασικής και περιορισµένης επεµβατικότητας προσπέλαση στην ολική αρθροπλαστική του γόνατος. Για το σκοπό αυτό µελετήθηκαν και τυχαιοποιήθηκαν συνολικά 100 ασθενείς µε τελικού σταδίου οστεοαρθρίτιδα γόνατος. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική γόνατος µε δύο διαφορετικές τεχνικές και προσπελάσεις. Οι µισοί ασθενείς (οµάδα Α) χειρουργήθηκαν µε την κλασική έσω παρεπιγονατιδική προσπέλαση και οι άλλοι µισοί µε την προσπέλαση περιορισµένης επεµβατικότητας (οµάδα Β). Η αξιολόγησή των ασθενών έγινε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους στο νοσοκοµείο και µετά από 2 , 6, 12 εβδοµάδες και 6, 12, 24 µήνες. Ο µέσος χρόνος ίσχαιµης περίδεσης ήταν κατά µέσο όρο 7 λεπτά περίπου µεγαλύτερος στην οµάδα Β συγκριτικά µε την οµάδα Α (p=0.029). Όµως, ο συνολικός χρόνος της χειρουργικής επέµβασης ήταν παρόµοιος στις δύο οµάδες ασθενών (p=0.112). Το ίδιο αποτέλεσµα παρατηρήθηκε και όσον αφορά τη διεγχειρητική και µετεγχειρητική απώλεια αίµατος (p=0.7 και p=0.49 αντίστοιχα). Η χρονική διάρκεια της νοσηλείας των ασθενών δε διέφερε ανάµεσα στις δύο οµάδες ασθενών (p=0.27). Οι ασθενείς που χειρουργήθηκαν µε περιορισµένης έκτασης προσπέλαση δια του έσω πλατέως µυός µπορούσαν να ανυψώσουν το σύστοιχο µέλος µε το γόνατο σε έκταση κατά 2.2 ηµέρες µέσο όρο νωρίτερα σε σχέση µε τους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε έσω παραεπιγονατιδική προσπέλαση (p<0.001). Η κάµψη του γόνατος ήταν σαφώς µεγαλύτερη στην οµάδα Β ακόµα και 6 εβδοµάδες µετεγχειρητικά. Οι ασθενείς στην οµάδα Β ανέφεραν λιγότερο πόνο συγκριτικά µε την οµάδα Α κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους µέχρι την 6η µετεγχειρητική µέρα. Τόσο το κλινικό όσο και το λειτουργικό µέρος του Knee Society Score έδειξαν καλύτερη λειτουργικότητα του χειρουργηµένου γόνατος στην οµάδα Β µέχρι και τον 3ο µετεγχειρητικό µήνα. Μεταξύ των δύο οµάδων ασθενών δε βρέθηκε στατιστικώς σηµαντική διαφορά στη µέτρηση του µετεγχειρητικού µηχανικού άξονα του µέλους (p=0.1). Οι γωνίες των προθέσεων τόσο στο κατακόρυφο όσο και στο οβελιαίο επίπεδο, ήταν παρόµοιες και στις δύο οµάδες ασθενών χωρίς να υπάρχει στατιστικώς σηµαντική παρέκκλιση από τη θεωρούµενη “ιδανική” τοποθέτηση των προθέσεων. Μείζονες επιπλοκές, σηµεία χαλάρωσης ή µετατόπισης των προθέσεων και αστάθεια του γόνατος είτε στο κατακόρυφο είτε στο οβελιαίο επίπεδο δεν παρατηρήθηκαν.