Η έννοια του τραύματος κατά τη γένεση της ψυχαναλυτικής θεωρίας

Abstract

This doctorate aims to study the term “trauma” during the decade 1888-1898.It is divided in two parts: the first one studies the pre-psychoanalytic period and focuses on the male hysteria, the dissociation of personality and hypnosis. The second one reviews the beginnings of psychoanalysis and the “affect-trauma” model. Some of the studies reviewed are: “The six cases on male hysteria” by Jean Martin Charcot, “L’etat mental des hysteriques” and “Conferences a la Salpetriere, anesthesie, amnesie et suggestion chez les hysteriques” by Pierre Janet, and the psychological works of Sigmund Freud “Observation of a severe case of hemi-anaesthesia in a hysterical male”(1886),“Hysteria”(1888), “Papers on hypnotism and suggestion”(1888-1892), “Hypnosis”(1891), “A case of successful treatment by hypnotism”(1892-1893), “Some points for a comparative study of organic and hysterical motor paralyses” (1893), “Project for a scientific psychology”(1895), “On the psychical mechanism of hysterical phenomena”(1893), “The neuro-psychoses of defence”(1894), “Further remarks on the neuropsychoses of defence” (1896), and “Studies on hysteria”(1895) that was written in collaboration with J. Breuer. References included are many volumes of psychoanalytic journals like the International Journal of psychoanalysis from 1920 to 2004. To conclude, in the beginnings of psychoanalysis, the term trauma signifies the unconscious psychic process that is provided by external stimulus like fear, terror, or shock, and to whom the patient couldn’t react appropriately at this time. Internal stimulus can be also traumatic, such are the instincts, the fantasy etc. The memory of the above “intruders” makes them unsolved and gives to them their traumatic power. Thus, they are ready to emerge in to conscious automatically, or during some new process that has the characteristics of a new trauma and to produce symptoms, changes in the behavior or clinical cases.

Σκοπός της διατριβής αυτής είναι η μελέτη της έννοιας του τραύματος τη δεκαετία 1888-1898. Διακρίνεται σε δύο μέρη: το πρώτο αφιερώνεται στη μελέτη της προ-ψυχαναλυτικής περιόδου με κύριους άξονες την ανδρική υστερία, τη διάσχιση της προσωπικότητας και την ύπνωση . Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στη γένεση της ψυχαναλυτικής θεωρίας και επικεντρώνεται στο μοντέλο «συναίσθημα-τραύμα». Μελετήθηκαν τα έργα : «Έξι περιπτώσεις ανδρικής υστερίας» του Jean Martin Charcot, «L’etat mental des hysteriques» και «Conferences a la Salpetriere, anesthesie, amnesie et suggestion chez les hysteriques» του Pierre Janet, καθώς και τα έργα του Sigmund Freud «Σχετικά με την υστερία», «Υστερία», «Συγκριτική μελέτη μεταξύ των οργανικών και των υστερικών φαινομένων», «Για τον ψυχικό μηχανισμό των υστερικών φαινομένων», «Σχέδιο για μια επιστημονική ψυχολογία», «Οι νευροψυχώσεις άμυνας», «Επιπλέον παρατηρήσεις για τις νευροψυχώσεις άμυνας», «Η αιτιολογία της υστερίας» και το έργο των Sigmund Freud και J.Breuer «Μελέτες για την υστερία». Στη βιβλιογραφία μεταξύ άλλων ανασκοπήθηκαν πολλά ψυχαναλυτικά περιοδικά όπως το International Journal of psychoanalysis κ.α. από το 1920 έως σήμερα. Συμπερασματικά, κατά τη γένεση της ψυχαναλυτικής θεωρίας ,ως τραύμα θεωρείται εκείνη η ασυνείδητη ψυχική διεργασία που ξεκινά τόσο από εξωτερικά ερεθίσματα όπως συναισθήματα φόβου , τρόμου, ή βίαιου κλονισμού στα οποία το άτομο τη δεδομένη στιγμή δεν μπόρεσε να αντιδράσει κατάλληλα, όσο και από εσωτερικά ερεθίσματα όπως είναι η φαντασία ή η λειτουργία των ενστίκτων που διαμέσου της μνήμης παραμένουν ανεπίλυτα. Αυτά είναι έτοιμα να αναδυθούν στη συνείδηση μέσω αναπαραστάσεων είτε αυτόματα, είτε μέσω μιας νέας διαδικασίας που φέρει τα χαρακτηριστικά ενός νέου τραύματος και να προκαλέσουν συμπτώματα, αλλαγές στη συμπεριφορά ή κλινικές καταστάσεις.