Συσχέτιση του αριθμού των επιπέδων σπονδυλοδεσίας με την έκβαση ασθενών με εκφυλιστική νόσο στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης

Abstract

In patients with lumbar degenerative disease, those who fail to improve clinically following conservative treatment can be managed surgically with success either with decompression alone, or in combination with fusion, instrumented or not. However, there is limited data on the direct clinical comparison between short and long fusion following surgery for lumbar spinal stenosis. The hypothesis that regardless their baseline characteristics and surgical morbidity, clinical outcome is similar in patients with lumbar spinal stenosis treated with decompression plus posterolateral instrumented fusion in one or two vs. three to five levels was tested. A prospective case-control comparative study was conducted. Subjects were divided into Group A (one or two-level surgery) and Group B (three to five-level surgery). Primary outcome measures at one year were the change in SF-36 physical component (PCS) and the change in Oswestry Disability Index (ODI). Secondary outcome measures included the Visual Analog Scale (VAS), the mental component (MCS) of SF-36 scale and the Zung Self-Rating Depression Scale. Statistical significance was set at p<0.05. Seventy seven (77) patients met the inclusion criteria (Group A, n=42; Group B, n=35). Patients in Group B were older than patients in Group A (60.2±10 vs. 65.5±9.1; p<0.03). Duration of surgery was longer and intraoperative blood loss was greater in Group B compared to Group A (p<0.01). A significant clinical improvement was noted in both Groups on all scales compared to preoperative state (p<0.01). Outcome evaluated with SF-36 and ODI at one year was similar in both Groups (p>0.05). However, patients from Group A fell into the category of minimal disability and those from Group B into the category of moderate disability. The evaluation of depression (Zung Scale) for Group A showed a significant improvement of the depressive symptoms at one year (p=0.02) and a non-significant improvement in Group B (p=0.26) compared to the preoperative status. In patients with lumbar spinal degenerative disease treated with decompression plus long instrumented fusion, multi-level disease is associated with older age, more co-morbidities, longer surgery and greater blood loss, but clinical outcome is equally favorable compared to short instrumented fusion. Short instrumented fusion is associated with greater improvement in the depressive symptoms. Larger patient samples including subgroup analyses and longer follow-up are needed to validate the present findings.

Σε ασθενείς με οσφυϊκή εκφυλιστική νόσο που αποτυγχάνουν τα συντηρητικά μέσα, η αποσυμπίεση του νωτιαίου σωλήνα σε συνδυασμό ή όχι με σπονδυλοδεσία είναι μία ευρέως χρησιμοποιούμενη χειρουργική τεχνική που επιτυγχάνει σε μεγάλο ποσοστό την ύφεση της συμπτωματολογίας. Ωστόσο, υπάρχει έλλειψη στοιχείων όσον αφορά στην άμεση σύγκριση μεταξύ ολιγοεπίπεδων και πολυεπίπεδων επεμβάσεων αποσυμπίεσης και σπονδυλοδεσίας σε ασθενείς με οσφυϊκή στενωτική νόσο. Ελέγχθηκε η υπόθεση ότι ανεξάρτητα από τα βασικά χαρακτηριστικά αναφοράς και τη χειρουργική νοσηρότητα, ή κλινική έκβαση δεν διαφέρει σε ασθενείς με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση μεταξύ ασθενών που αντιμετωπίζονται με αποσυμπίεση και σπονδυλοδεσία σε ένα ή δύο (Ομάδα Α) και τρία με έως πέντε σπονδυλικά επίπεδα (Ομάδα Β). Έγινε καταγραφή των βασικών χαρακτηριστικών των χειρουργικών δεδομένων και των μετεγχειρητικών επιπλοκών. Η μετεγχειρητική παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε με κλινική εξέταση και ερωτηματολόγια που συμπλήρωναν οι ασθενείς δύο, έξι μήνες και ένα έτος μετά την επέμβαση, καθώς και απεικονιστικό έλεγχο. Η κλινική έκβαση εκτιμήθηκε με την οπτική αναλογική κλίμακα (Visual Analogue Scale – VAS), την κλίμακα Oswestry Disability Index (ODI), το τμήμα της φυσικής κατάστασης (Physical Component – PCS) και της νοητικής αξιολόγησης (Mental Component – MCS) της κλίμακας SF-36. Τα συμπτώματα κατάθλιψης αξιολογήθηκαν με τη χρήση της κλίμακας Zung. Συμπεριλήφθηκαν 77 ασθενείς που πληρούσαν τα κριτήρια εισδοχής στη μελέτη (Ομάδα Α: 42 άτομα, Ομάδα Β: 35 άτομα). Οι ασθενείς της ομάδας Β ήταν μεγαλύτερης ηλικίας (60.2±10 έναντι. 65.5±9.1; p<0.03). Η διάρκεια της επέμβασης ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα Β συγκριτικά με την ομάδα Α (p<0.01). Ομοίως η διεγχειρητική απώλεια αίματος ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα Β (p<0.01). Παρατηρήθηκε σημαντική κλινική βελτίωση και στις δύο ομάδες σε σχέση με την προεγχειρητική κλινική εικόνα (p<0.01). Η έκβαση που αξιολογήθηκε με τις κλίμακες PCS, MCS, και ODI ήταν παρόμοια και στις 2 ομάδες (p>0.05). Αν και προεγχειρητικά παρατηρήθηκε μία μικρή υπεροχή συμπτωμάτων ήπιας κατάθλιψης στους ασθενείς της Ομάδας Β, δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Μετεγχειρητικά, η αξιολόγηση της συμπτωμάτων κατάθλιψης έδειξε μεγαλύτερη βελτίωση στην Ομάδα Α. Σε νοσούντες από οσφυϊκή εκφυλιστική νόσο που αντιμετωπίζονται με αποσυμπίεση και σπονδυλοδεσία, οι ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας είναι πιθανότερο να παρουσιάζονται με νόσο πολλαπλών επιπέδων, έχουν περισσότερες συννοσηρότητες και υποβάλλονται σε μεγαλύτερες επεμβάσεις με μεγαλύτερη απώλεια αίματος. Εντούτοις, η κλινική έκβαση δε διαφέρει. Οι ασθενείς με ολιγοεπίπεδες σπονδυλοδεσίες παρουσιάζουν μεγαλύτερη βελτίωση της καταθλιπτικής συμπτωματολογίας. Για την επικύρωση των παραπάνω, απαιτούνται μεγαλύτερες σειρές ασθενών με μεγαλύτερη διάρκεια παρακολούθησης, καθώς και ανάλυση υποομάδων.