Υποκειμενική και αντικειμενική έννοια της ηθικής: φιλοσοφική προσέγγιση

Abstract

The present dissertation deals with the relationship of the ancient philosophers with ethics, where obviously the position of each philosopher was different from the thinking of other philosophers of the time. Nevertheless, an effort is made, through which two categories of ethics and philosophy are distinguished. One concerns the anti-materialist philosophers such Socrates Plato Aristotle etc and the other the materialist philosophers such Epicurus etc. The anti-materialist philosophers followed a kind of completely unscientific ethics, based on an otherwise subjective "objective idealism". Even the Aristotelian theory of morality may lack metaphysical and religious dogmatism, but it does not cease to claim that the concept of morality and law is produced as if by the self-existent sense of justice that man has within him. On the contrary, materialist philosophers argued that the beginning of all beings and things is only matter, outside of which there is nothing but vague concepts adorned with phantasmagoria, spirits, gods and demons.Going forward we found that the same tactic was followed in medieval ethics, the empiricism and philosophy of the Enlightenment, materialism and Marxism, where again the philosophers of each era are divided into two categories, the anti-materialist philosophers, where we from now on beyond we will call them philosophers of heteronomous ethics and law - or SUBJECTIVE CONCEPT OF ETHICS AND LAW,, and the materialist philosophers whom we will call, philosophers of the DIALECTIC OR OBJECTIVE.

Η παρούσα διατριβή, πραγματεύεται τη σχέση των αρχαίων φιλοσόφων με την ηθική, όπου προφανώς η τοποθέτηση του κάθε φιλοσόφου ήταν διαφορετική από τη σκέψη των άλλων φιλοσόφων της εποχής. Παρά ταύτα γίνεται μια προσπάθεια, μέσα από την οποία διακρίνονται δύο κατηγορίες ηθικής και φιλοσοφίας. Η μία αφορά τους αντιυλιστές φιλοσόφους πχ Σωκράτης Πλάτωνας Αριστοτέλης κλπ και οι άλλοι τους υλιστές φιλοσόφους πχ Επίκουρος κλπ. Οι αντιυλιστές φιλόσοφοι ακολούθησαν ένα είδος ηθικής τελείως αντιεπιστημονική, βασισμένη σε ένα υποκειμενικό κατά τα άλλα « αντικειμενικό ιδεαλισμό». Ακόμα και η Αριστοτελική θεωρία περί ηθικής μπορεί να στερείται μεταφυσικού και θρησκευτικού δογματισμού , αλλά δεν παύει να υποστηρίζει ότι η έννοια της ηθικής και του δικαίου, παρήχθει σαν από την αυθύπαρκτη αίσθηση της δικαιοσύνης, που έχει μέσα του ο άνθρωπος. Αντίθετα οι υλιστές φιλόσοφοι υποστήριζαν ότι η αρχή όλων των όντων και των πραγμάτων είναι μόνο η ύλη, έξω από την οποία δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά μόνο αόριστες έννοιες κοσμούμενες από φαντασμαγορίες , πνεύματα, θεούς και δαίμονες .Προχωρώντας διαπιστώσαμε ότι, η ίδια τακτική ακολουθήθηκε και στη μεσαιωνική ηθική, τον εμπειρισμό και τη φιλοσοφία του διαφωτισμού , τον υλισμό και τον μαρξισμό, όπου και πάλι οι φιλόσοφοι της κάθε εποχής να διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στους αντιυλιστές φιλοσόφους, όπου εμείς από εδώ και πέρα θα τους ονομάζουμε φιλοσόφους της ετερόνομης ηθικής και του δικαίου-ή ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ,, και τους υλιστές φιλοσόφους τους οποίους θα αποκαλούμε, φιλοσόφους ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ Η' ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.