Aristotle's theory of democracy

Abstract

The present doctoral dissertation examines whether Aristotle's political thought contains certain elements that would enable us to construct a theory of democracy. In examining this question, the doctoral dissertation opposes the established view, which is primarily based on the Aristotelian classification of the constitutions, which considers Aristotle an anti-democratic thinker.The elements of Aristotle's political thought which are in favor of a democratic view of the political and of a democratic form of government are highlighted. It is argued that Aristotle's political thought is based on an egalitarian and participatory understanding of the political, which seen from a contemporary perspective constitutes the core of a democratic way of thinking. This dissertations aims at the highlighting, examination, and analysis of all those elements of Aristotle's political thought which reveal this understanding. For that reason, a number of central issues, such as the notion of the citizen and of the non-citizen, the unity of the polis, the role of property, and the meaning of justice, which constitute the basis on which the egalitarian and participatory understanding of the political is developed, are examined. In addition, Aristotle's analysis of the various constitutions is examined and interpreted, as well as the character and the presuppositions for the existence of the “κατ᾽ εὐχὴν” polis according to Aristotle.The relationship between the universally accepted demand for justice and the conflicting claims for sovereignty are being set to the center of the analysis. The examination of the conflicting sovereignty claims, which are based on conflicting views with regard to the value which should be used for judging equality, leads to an aporia. It is proposed that for Aristotle there are three “solutions” to this aporia. There are three solutions which satisfy the various demands for justice, but these solutions cannot be hierarchically ordered. These solutions refer to a) the hypothetical case where there exists a man within the polis who differs from the other inhabitants like a god differs from a mortal, b) the case where all the citizens of the polis have at least a minimum grasp of virtue, and c) the case where the lawmaker is in position to establish a new polis according to his own will. It is mentioned that the solutions that concern a polis inhabited by mortals are democratic in principle. The participation of the citizens is the necessary condition for the prevalence of justice within the polis, and for the achieving of happiness.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή διερευνά το κατά πόσο η πολιτική σκέψη του Αριστοτέλη εμπεριέχει στοιχεία που μας επιτρέπουν να συγκροτήσουμε μια θεωρία για τη δημοκρατία. Διερευνώντας το παραπάνω ερώτημα, η διατριβή στέκεται απέναντι από την εδραιωμένη θέση, η οποία ως επί το πλείστον βασίζεται στην Αριστοτελική ταξινόμηση των πολιτευμάτων, που αντιμετωπίζει τον Αριστοτέλη ως εχθρικά διακείμενο στη δημοκρατία.Επιχειρείται η ανάδειξη όλων εκείνων των στοιχείων της πολιτικής σκέψης του Αριστοτέλη που αποτελούν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ μιας δημοκρατικής θεώρησης της πολιτικής και μιας δημοκρατικής μορφής διακυβέρνησης. Διατυπώνεται η άποψη πως η πολιτική σκέψη του Αριστοτέλη αναπτύσσεται γύρω από μια εξισωτική και συμμετοχική αντίληψη του πολιτικού, η οποία ιδωμένη από μια σύγχρονη οπτική νοείται ως ο πυρήνας ενός δημοκρατικού στοχασμού. Στόχος της διατριβής είναι η ανάδειξη, εξέταση, και ανάλυση εκείνων των χαρακτηριστικών της πολιτικής σκέψης του Αριστοτέλη που αποκαλύπτουν αυτή την αντίληψη. Για το λόγο αυτό εξετάζονται μια σειρά από κεντρικά ζητήματα, όπως η έννοια του πολίτη και του μη-πολίτη, η ενότητα της πόλης, ο ρόλος της ιδιοκτησίας, και το νόημα της δικαιοσύνης, που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία οικοδομείται η εξισωτική και συμμετοχική αντίληψη του πολιτικού· εξετάζεται η ανάλυση που κάνει ο Αριστοτέλης για τα πολιτεύματα· και αναδεικνύεται ερμηνευτικά ο χαρακτήρας και οι προϋποθέσεις ύπαρξης της “κατ᾽ εὐχὴν” πόλης κατά τον Αριστοτέλη.Στο κέντρο της ανάλυσης τίθεται η σχέση μεταξύ του καθολικά αποδεκτού αιτήματος για δικαιοσύνη και των αντικρουόμενων αξιώσεων για κυριαρχία. Η αναζήτηση σχετικά με τις αντικρουόμενες αξιώσεις κυριαρχίας που βασίζονται σε αντικρουόμενες αντιλήψεις περί του ποια αξία αποτελεί το ορθότερο κριτήριο για τον ορισμό της ισότητας οδηγεί σε “απορία”. Προτείνεται πως για τον Αριστοτέλη υπάρχουν τρεις “λύσεις” για αυτή την “απορία”, οι οποίες ικανοποιούν πολύπλευρα το αίτημα για δικαιοσύνη, και οι οποίες επί της αρχής τουλάχιστον δεν ιεραρχούνται. Οι “λύσεις” αυτές αφορούν α) την υποθετική περίπτωση της ύπαρξης ενός ανδρός εντός της πόλης, ο οποίος θα διαφέρει από τους υπόλοιπους όπως ένας θεός από ένα θνητό, β) την περίπτωση όπου όλοι οι πολίτες της πόλης μετέχουν στην αρετή έστω και κατ' ελάχιστο, και γ) την περίπτωση όπου ο νομοθέτης έχει την ελευθερία να συστήσει μια πόλη εκ του μηδενός όπως αυτός επιθυμεί. Τονίζεται πως οι “λύσεις” που προτείνει ο Αριστοτέλης στο βαθμό που αφορούν μια πόλη θνητών και όχι μια πόλη στην οποία συγκατοικούν θεοί μαζί με θνητούς, έχουν έναν αμιγώς δημοκρατικό χαρακτήρα. Η συμμετοχή των πολιτών είναι αναγκαίος όρος για την επικράτηση της δικαιοσύνης εντός της πόλης και για την επίτευξη της ευδαιμονίας.