Μετεγχειρητική αναλγησία σε επεμβάσεις ολικής αρθροπλαστικής ισχίου: συγκριτική μελέτη ανάμεσα σε επισκληρίδιο αναλγησία, περιαρθρική διήθηση και περεντερική χορήγηση οπιοειδών

Abstract

Background: Epidural and intravenous patient controlled analgesia (PCA) are established methods for pain relief after total hip arthroplasty (THA). Periarticular infiltration is an alternative pain control method that is gaining ground due to its simplicity and possibly fewer adverse effects. Our study aims to assess the efficacy of periarticular infiltration in pain relief after THA.Methods: Sixty-three patients undergoing THA under spinal anaesthesia were randomly assigned to receive postoperative analgesia with continuous epidural infusion with ropivacaine (epidural group), intraoperative periarticular infiltration with ropivacaine, clonidine, morphine, epinephrine and corticosteroids (infiltration group) or intravenous PCA with morphine (PCA group). PCA morphine provided rescue analgesia in all groups. We recorded morphine consumption, visual analog scale (VAS) scores at rest and movement, blood loss from wound drainage, mean arterial pressure (MAP) and adverse effects at 1, 6, 12, 24 hours postoperatively. Results: The use of the periarticular infiltration yielded a significant reduction in morphine consumption compared to the PCA group and similar consumption to the epidural group. This was accompanied by significantly decreased VAS scores at rest at 6, 12 and 24 hours and at movement at 6 and 12 hours postoperatively compared to the PCA group. There was no difference in adverse events in all groups. At 24 hours MAP was higher in the PCA group (p<0.05) and blood loss was lower in the infiltration group (p<0.05).Conclusions: In our study periarticular infiltration was clearly superior to PCA with morphine after THA, providing better pain relief and lower opioid consumption postoperatively. No side effects from the use of infiltration were recognized. The use of periarticular infiltration seems to be equally effective to epidural analgesia.

Σκοπός: Η επισκληρίδιος και η ελεγχόμενη από τον ασθενή ενδοφλέβια αναλγησία (patient-controlled analgesia, PCA) είναι καθιερωμένες μέθοδοι για την αντιμετώπιση του άλγους μετά από ολική αρθροπλαστική ισχίου (ΟΑΙ). Η περιαρθρική διήθηση είναι μια εναλλακτική μέθοδος ελέγχου του άλγους που κερδίζει έδαφος λόγω της απλότητας της και, ενδεχομένως, των λιγότερων ανεπιθύμητων ενέργειών της. Η μελέτη μας έχει ως στόχο να αξιολογήσει την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια της περιαρθρικής διήθησης στην αντιμετώπιση του άλγους μετά από ΟΑΙ. Υλικό και Μέθοδοι: Εξήντα τρεις ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ΟΑΙ με ραχιαία αναισθησία επιλέχθηκαν τυχαία να λάβουν μετεγχειρητική αναλγησία με συνεχή επισκληρίδιο έγχυση με ροπιβακαΐνη (ομάδα επισκληριδίου), ή με διεγχειρητική περιαρθρική διήθηση με ροπιβακαΐνη, κλονιδίνη, μορφίνη, επινεφρίνη και κορτικοστεροειδή (ομάδα διήθησης) ή με PCA με μορφίνη (ομάδα PCA). PCA με μορφίνη χορηγήθηκε ως αναλγησία διάσωσης σε όλες τις ομάδες. Καταγράψαμε την κατανάλωση μορφίνης και εκτιμήσαμε την ένταση του πόνου σε ηρεμία και κίνηση χρησιμοποιώντας την οπτική αναλογική κλίμακα (visual analog scale, VAS), την απώλεια αίματος από την παροχέτευση του τραύματος και τη μέση αρτηριακή πίεση (mean arterial pressure, MAP) 1, 6, 12 και 24 ώρες μετεγχειρητικά. Αποτελέσματα: Η χρήση της περιαρθρικής διήθησης απέφερε σημαντική μείωση στην κατανάλωση μορφίνης σε σύγκριση με την ομάδα PCA και παρόμοια κατανάλωση με την ομάδα επισκληριδίου. Αυτό συνοδεύτηκε από σημαντική μείωση της έντασης του πόνου σε κατάσταση ηρεμίας στις 6, 12 και 24 ώρες και σε κίνηση στις 6 και 12 ώρες μετεγχειρητικά σε σύγκριση με την ομάδα PCA. Δεν υπήρχε καμία διαφορά στις ανεπιθύμητες ενέργειες μεταξύ των τριών ομάδων. Στις 24 ώρες μετεγχειρητικά η MAP ήταν υψηλότερη στην ομάδα PCA (p <0,05) και η απώλεια αίματος ήταν χαμηλότερη στην ομάδα διήθησης (p <0,05).Συμπεράσματα: Η περιαρθρική διήθηση στη μελέτη μας παρείχε καλύτερη αναλγησία από την PCA με μορφίνη μετά από ΟΑΙ και μείωσε την κατανάλωση οπιοειδών μετεγχειρητικά, ενώ δεν εμφανίστηκε κάποια ανεπιθύμητη ενέργεια από τη χρήση της. Η διήθηση φαίνεται να είναι εξίσου αποτελεσματική με την επισκληρίδιο αναλγησία.