Μελέτη του οξειδωτικού στρες στην πειραματική ισχαιμική κολίτιδα σε επίμυες

Abstract

Aims: The present study investigates the effect of oral administration with L-arginine, L-NAME and allopurinol in experimental intestinal ischemia/reperfusion (I/R). Methods: One hundred thirty four Wistar rats were randomly separated into 4 groups and subjected to occlusion of superior mesenteric artery for 60 minutes. Control group did not receive any substance; L-Arg group received per os L-arginine (800mg/kg), L-NAME group, L-NAME (50mg/kg) and Allo group, allopurinol (100mg/kg) in three equal doses, 24 hrs, 12 hrs and 1 hr before mesenteric occlusion. Each group was divided into four subgroups underwent different duration of reperfusion times (0, 1, 8 and 24 hrs respectively). At the end of each time, animals were sacrificed, blood and tissue samples were collected and histological examination was performed. Serum nitric oxide (NO) and catalase, intestinal tissue myeloperoxidase (MPO), inducible nitric oxide synthase (iNOS) and nitrotyrosine (NT) were determined. Results: In each reperfusion time Allo group exhibited the milder histological lesions in contrast to L-NAME group which exerted the most severe. MPO was decreased significantly in Allo and L-Arg groups during reperfusion with allopurinol administration causing the strongest lowering effect. Serum NO and catalase increased in L-NAME group after 24 hrs. Tissue iNOS activity and NT concentration were the highest in L-Arg group and the lowest in Allo group during the time of reperfusion. Conclusion: Oral administration with allopurinol exerts strong protective effect on intestinal tissue suffering I/R better than L-arginine. Its action embraces MPO, iNOS and NT among other known factors. Enhancement of iNOS and NT by L-arginine is not correlated with higher tissue lesions.

Σκοπός: Η παρούσα μελέτη διερευνά την επίδραση της από του στόματος χορήγησης L-Αργινίνης, L-NAME και Αλλοπουρινόλης σε πειραματική εντερική ισχαιμία και επαναιμάτωση (Ι/Ε). Μέθοδος: 134 επίμυες Wistar χωρίστηκαν τυχαία σε 4 ομάδες και σε όλες αποκλείστηκε η άνω μεσεντέριος αρτηρία με μικροαγγειακή λαβίδα (bulldog) που αφαιρέθηκε μετά από 60 λεπτά. Στις ομάδες Α1-Α4 (control) δεν χορηγήθηκε ουσία, στις Β1-Β4 χορηγήθηκε L-Aργινίνη (800mg/kg σωματικού βάρους), στις Γ1-Γ4 L-NAME (50mg/kg ΣΒ), στις Δ1-Δ4 αλλοπουρινόλη (100mg/kg ΣΒ) σε 3 ισόποσες δόσεις 24 ώρες, 12 ώρες και 1 ώρα πριν το χειρουργείο. Στις ομάδες Α1, Β1, Γ1, Δ1 αιμοληψίες και λήψεις ιστών έγιναν αμέσως αφού αφαιρέθηκε η λαβίδα (καθόλου επαναιμάτωση) ενώ στις Α2-Β2-Γ2-Δ2, Α3-Β3-Γ3-Δ3 και Α4-Β4-Γ4-Δ4 μετά 1, 8, 24 ώρες επαναιμάτωσης αντίστοιχα προκαλώντας την ευθανασία των ζώων. Αξιολογήθηκαν στον ορό η καταλάση και το μονοξείδιο του αζώτου (ΝΟ) ενώ στους ιστούς η νιτροτυροσίνη (ΝΤ), η μυελουπεροξειδάση (ΜΡΟ), η συνθετάση του ΝΟ (iNOS) και η ιστολογική βλάβη. Αποτελέσματα: Σε κάθε χρόνο επαναιμάτωσης η Αλλοπουρινόλη εμφάνισε τις ηπιότερες ιστολογικές βλάβες ενώ αντιθέτως η L-NAME τις σοβαρότερες. Η ΜΡΟ μειώθηκε σημαντικά στις ομάδες των Αλλοπουρινόλη και L-Aργινίνη κατά την επαναιμάτωση με τη πρώτη να προκαλεί μεγαλύτερη μείωση. Η παρουσία στον ορό του ΝΟ και της καταλάσης είναι αυξημένη στην ομάδα της L-NAME μετά από 24 ώρες επαναιμάτωση. Η ενεργότητα της iNOS και η παρουσία της ΝΤ στους ιστούς κατά την επαναιμάτωση ήταν υψηλότερη στην ομάδα της L-Aργινίνης και χαμηλότερη στην ομάδα της Αλλοπουρινόλης. Συμπεράσματα: Η από του στόματος χορήγηση Αλλοπουρινόλης παρουσιάζει μεγαλύτερη προστατευτική δράση από την L-Aργινίνη στον εντερικό ιστό που έχει υποστεί Ι/Ε. Η δράση της επηρεάζει τις ΜΡΟ, ΝΤ, iNOS εκτός από τους υπόλοιπους γνωστούς παράγοντες. Αυξημένη παρουσία ΝΤ και iNOS από την L-Aργινίνη δεν συνδέεται με σοβαρότερη ιστολογική βλάβη.