Η συμβολή της 24ωρης pHμετρίας στη μελέτη των εξωοισοφαγικών εκδηλώσεων της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης

Abstract

Introduction: The clinical spectrum of gastroesophageal reflux disease (GERD) includes multiple extraesophageal signs and symptoms. AIM: To document the prevalence of GERD in patients with suspected extraesophageal manifestations, based on reported symptoms and the results of double probe (pharyngeal and esophageal) ambulatory 24hour pH monitoring. pH monitoring data were compared with those of typical GERD patients. Patients and Methods: Ninety-three (female 45, mean age 49.1 years, SD: 13.6 years) patients with extraesophageal signs and/or symptoms attributable to GERD (Group A) and 25 (female 14, mean age 43.6 years, SD: 14.7 years) patients with typical GERD (Group B) participated in the study. Presenting extraesophageal symptoms were: chronic dysphonia 59, chronic cough 11, globus pharyngeous 4, chronic sore throat 5, chronic throat clearing 4 and combinations of the above 10. Laryngoscopy revealed vocal fold lesions in 75 patients (polyps 32 patients, nodes 20, Reinke’s edema 12, granuloma 4, leukoplakia 4 and in situ carcinoma 3), chronic laryngitis in 11 and normal findings in 7. Ambulatory 24hour pH monitoring data from the peripheral esophageal probe were analyzed to calculate % acid contact time (%ACT) and DeMeester score (DMS), while data from the pharyngeal probe were used to document the number of pH drops <4 or laryngopharyngeal reflux episodes (LPREs) and the number of true LPREs (TLPREs) that satisfied the following criteria: a) drop in pH >2 units in < 30 seconds to a value <4 in the pharyngeal electrode; b) simultaneous distal esophageal acidification (pH<4); and c) no meal or liquid swallow coinciding with the event. Detection of any TLPRE was considered abnormal laryngopharyngeal reflux (LPR+) while DMS>14.7 was considered abnormal gastroesophageal reflux (GER+). Results: We found a significant difference in the prevalence of LPR+ between groups A and B (69.9% and 20% respectively, p<0.001). Significantly more LPREs and TLPREs were recorded in group A, compared with group B (mean±SD 25.86±23.34 and 2.68±3.98 Vs 15.16±19.09 and 0.24±0.52 respectively, p=0.003 and p<0.001, respectively). Amongst the non smoker patients in group A, there was a significantly higher prevalence of GERD symptoms (62.7% Vs 23.8%, p=0.033) and LPR+ (80.4% Vs 57.1%, p=0.015) compared to smokers, but no significant difference in GER+ (non-smokers 64.7%, smokers 45.2%, p=NS). Non-smokers, compared to smokers, had a significantly higher mean±SD %ACT (7.33±6.44 Vs 4.5±4.28 respectively, p=0.014), DMS (31.82±25.61 Vs 19.57±16.77 respectively, p=0.006) and TLPREs (3.98±4.85 Vs 1.1±1.51 respectively p<0.001), but did not differ with respect to LPREs (25.74±19.56 Vs 26±27.49 respectively, p=NS). The prevalence of GER+ in patients with vocal fold lesions was 52%, in patients with chronic laryngitis 63.5% and in patients with chronic cough and normal laryngoscopy 85.7%. The prevalence of LPR+ in the same patients was 72%, 45.4% and 85.7%, respectively. Conclusions: Ambulatory 24-hour dual probe pH monitoring detects GER+ and/or LPR+ in a substantial proportion of patients with vocal fold lesions, chronic laryngitis and choric cough, especially in non-smokers. Ambulatory 24-hour dual probe pH monitoring can be useful in the study of such patients.

Εισαγωγή: Το κλινικό φάσμα της γαστροοισοφαγικής παλινδρομικής νόσου (ΓΟΠΝ) συμπεριλαμβάνει πλειάδα εξωοισοφαγικών εκδηλώσεων. ΣΚΟΠΟΣ: Η καταγραφή της ΓΟΠΝ σε ασθενείς με πιθανές εξωοισοφαγικές εκδηλώσεις αυτής με βάση τα τυπικά παλινδρομικά συμπτώματα και τα ευρήματα της 24ωρης πεχαμετρίας με δύο (άπω οισοφαγικό και υποφαρυγγικό) αισθητήρες για το ενδοαυλικό pH. Η σύγκριση ευρημάτων 24ωρης πεχαμετρίας μεταξύ ασθενών με τυπική και εξωοισοφαγική ΓΟΠΝ. Υλικό-Μέθοδοι: Συμμετείχαν 93 ασθενείς (45 γυναίκες, μέση ηλικία 49,1 έτη, τυπική απόκλιση 13,6 έτη) με πιθανές εξωοισοφαγικές εκδηλώσεις της ΓΟΠΝ (Ομάδα Α) και 25 ασθενείς (14 γυναίκες, μέση ηλικία 43,6 έτη, τυπική απόκλιση 14,7 έτη) με τυπική ΓΟΠΝ (Ομάδα Β). Οι εξωοισοφαγικές εκδηλώσεις με τις οποίες παρουσιάστηκαν οι ασθενείς ήταν: χρόνιο βράγχος φωνής 59, χρόνιος βήχας 11, αίσθημα κόμβου 4, χρόνια φαρυγγοδυνία 5, χρόνιος καθαρισμός λαιμού 4 και συνδυασμός δυο εκ των ανωτέρω 10. Μετά τον έλεγχο των ασθενών με λαρυγγοσκόπηση, 11 ασθενείς είχαν χρόνια λαρυγγίτιδα, 7 ασθενείς φυσιολογικά ευρήματα και 75 ασθενείς βλάβες των φωνητικών χορδών, (πολύποδες 32, όζοι 20, οίδημα Reinke 12, κοκκίωμα 4, λευκοπλακία 4 και ενδοβλεννογόνιο καρκίνωμα 3). Με την 24ωρη pHμετρία υπολογίστηκαν ο % χρόνος έκθεσης στο οξύ του περιφερικού οισοφάγου (%ΧΕΟ), η βαθμολογία DeMeester στον περιφερικό οισοφάγο (DMS), τα επεισόδια πτώσης του pH<4 στον υποφάρυγγα ή επεισόδια λαρυγγοφαρυγγικής παλινδρόμησης (ΕΛΦΠ) και τα αληθή ΕΛΦΠ (ΑΕΛΦΠ) που πληρούσαν επιπλέον τα κριτήρια: α) πτώση φαρυγγικού pH κατά τη διάρκεια παρουσίας οξέος στον οισοφάγο, β) μεταβολή του pH >2 μονάδες, γ) ελάχιστη τιμή pH <4, δ) πτώση pH συντελείται σε <30 δευτερόλεπτα και ε) επεισόδιο δεν συμπίπτει με γεύμα ή κατάποση. Η ανίχνευση >1 ΑΕΛΦΠ όριζε την παθολογική λαρυγγοφαρυγγική παλινδρόμηση (ΛΦΠ+) ενώ ο υπολογισμός DMS>14,7 όριζε την παθολογική γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ+). Αποτελέσματα: Μεταξύ των ομάδων Α και Β παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στη συχνότητα ΛΦΠ+ (69,9% και 20% αντίστοιχα, p<0,001). Στην ομάδα Α καταγράφηκαν σημαντικά περισσότερα ΕΛΦΠ και ΑΕΛΦΠ έναντι της ομάδας Β (ΜΟ±ΤΑ 25,86±23,34 και 2,68±3,98 έναντι 15,16±19,09 και 0,24±0,52 αντίστοιχα, p=0,003 και p<0,001). Μεταξύ των ασθενών της ομάδας Α, παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντικά υψηλότερος επιπολασμός συμπτωμάτων ΓΟΠΝ στους μη καπνιστές (62,7%, έναντι 23,8% στους καπνιστές, p=0,033) και ΛΦΠ+ (80,4%, έναντι 57,1% στους καπνιστές, p=0,015), χωρίς οι δυο ομάδες να διαφέρουν ως προς τη συχνότητα της ΓΟΠ+ (μη καπνιστές 64,7%, καπνιστές 45,2%, p=NS). Οι μη καπνιστές, έναντι των καπνιστών, είχαν σημαντικά υψηλότερο ΜΟ±ΤΑ %ΧΕΟ (7,33±6,44 έναντι 4,5±4,28 αντίστοιχα, p=0,014), DMS (31,82±25,61 έναντι 19,57±16,77 αντίστοιχα, p=0,006) και ΑΕΛΦΠ (3,98±4,85 έναντι 1,1±1,51 αντίστοιχα p<0,001), χωρίς να διαφέρουν ως προς τα ΕΛΦΠ (25,74±19,56 έναντι 26±27,49 αντίστοιχα, p=NS). Η συχνότητα ΓΟΠ+ στους ασθενείς με βλάβες των φωνητικών χορδών ήταν 52%, στους ασθενείς με χρόνια λαρυγγίτιδα 63,6% και στους ασθενείς με χρόνιο βήχα και φυσιολογική λαρυγγοσκόπηση 85,7%. Η συχνότητα ΛΦΠ+ στους ασθενείς με βλάβες των φωνητικών χορδών ήταν 72%, στους ασθενείς με χρόνια λαρυγγίτιδα 45,4% και στους ασθενείς με χρόνιο βήχα και φυσιολογική λαρυγγοσκόπηση 85,7%. Συμπεράσματα: Η γαστροοισοφαγική και η λαρυγγοφαρυγγική παλινδρόμηση είναι συχνό φαινόμενο σε ασθενείς με βλάβες των φωνητικών χορδών, χρόνια λαρυγγίτιδα και χρόνιο βήχα, ιδιαίτερα στους μη καπνιστές. Η 24ωρη pHμετρία αποτελεί χρήσιμη εξέταση στη διερεύνηση των ασθενών αυτών.