Η αρχή της αμεσότητας στην αποδεικτική διαδικασία κατά τον ΚΠολΔ

Abstract

Στην παρούσα διατριβή πραγματεύεται η αρχή της αμεσότητας με το υποκειμενικό και ουσιαστικό της περιεχόμενο. Διαπιστώνεται ότι η αρχή της αμεσότητας απορρέει από το δικαίωμα αποδείξεως, συμβάλλει και συντελεί στην ουσιαστική εκτίμηση των αποδείξεων, όπως επιτάσσει το δικαίωμα αποδείξεως, αποτελεί προϋπόθεση για τη δίκαιη διεξαγωγή αποδείξεων και τη δίκαιη διεξαγωγή δίκης. Συνδέεται με την αρχή του νόμιμου δικαστή. Η ουσιαστική αμεσότητα προϋποθέτει τη διεξαγωγή απόδειξης ενώπιον του δικαστηρίου και την έκδοση απόφασης από δικαστήριο, που αποκόμισε άμεση και προσωπική εντύπωση από την έκβαση και το περιεχόμενο της αποδεικτικής διαδικασίας. Η ουσιαστική αμεσότητα πραγματώνεται με τη διεξαγωγή αποδείξεως με άμεσα αποδεικτικά μέσα και με το δικαίωμα των διαδίκων και του δικαστηρίου για διεξαγωγή συμπληρωματικής απόδειξης με άμεσα αποδεικτικά μέσα. Η αρχή της αμεσότητας περιορίζεται, περιστέλλεται από το δικαίωμα αποδείξεως και την αρχή της ελεύθερης εκτίμησης των αποδείξεων. Οι παραβάσεις της υποκείμενης αμεσότητας θεμελιώνουν λόγους έφεσης και αναίρεσης για εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων, κακή σύνθεση του δικαστηρίου, προσβολή της αρχής του νόμιμου δικαστή, και οι παράνομες παρεκκλίσεις της προκαλούν ακυρότητα διαδικαστικής πράξης. Οι παραβάσεις της ουσιαστικής αμεσότητας θεμελιώνουν λόγο έφεσης για ελλιπή-πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων, και θα μπορούσαν να θεμελιώσουν λόγο αναίρεσης για έλλειψη αιτιολογίας, εφόσον γινόταν ή θα γίνει αποδεκτή η υποχρέωση αιτιολογίας του αποδεικτικού συλλογισμού από τα δικαστήρια της ουσίας.