Μορφές κατοίκησης στην Αθήνα κατά τα τέλη του 19ου αιώνα: αρχιτεκτονικός χώρος - λογοτεχνία

Abstract

The object of this thesis, which was to construct a method of reading 19th century architectural space and its habitation by means of literary texts, was approached by applying Hamon’s theory. The application of this theory resulted in presenting 19th century Athens through a group of different or mutually supplementary descriptions, in such a way that readers frequently have the sense that they are reading about many cities, since through these literary descriptions, Athens appears to assume different identities. As a whole, by investigating the forms of habitation in the city, and in public and private places, which in literary texts are not conveyed precisely as they appeared but as ideological extensions of the authors, this thesis has shown the subjective view of space. Above all, it has investigated how Greek authors used the concepts of modernity and tradition to describe urban space.

Ο στόχος της διδακτορικής διατριβής που ήταν να συγκροτηθεί μια μέθοδος ανάγνωσης του αρχιτεκτονικού χώρου του 19ου αιώνα και της κατοίκησής του, μέσα από λογοτεχνικά κείμενα προσεγγίστηκε χάρις στην εφαρμογή της θεωρίας του Hamon. Η εφαρμογή της θεωρίας αυτής είχε ως αποτέλεσμα η Αθήνα του 19ου αιώνα να παρουσιαστεί μέσα από ένα σύνολο διαφορετικών ή αλληλοσυμπληρούμενων αφηγήσεων, έτσι ώστε ο αναγνώστης έχει πολλές φορές την αίσθηση ότι πρόκειται για πολλές πόλεις, καθώς η Αθήνα, μέσα από τις λογοτεχνικές αφηγήσεις παίρνει διάφορες ταυτότητες. Συνολικά, μέσα από τη διερεύνηση των μορφών κατοίκησης, λογοτεχνικά κείμενα δεν αποδίδονται όπως ακριβώς συνέβησαν αλλά ως ιδεολογικές προβολές των συγγραφέων, η διατριβή έδειξε την υποκειμενική αντίληψη του χώρου. Κυρίως, η διατριβή διερεύνησε πως οι έννοιες νεωτερικότητα-παράδοση χρησιμοποιούνται από τους Έλληνες συγγραφείς για να αποδώσουν τον αστικό χώρο.