Γενετικοί πολυμορφισμοί του άξονα ρενίνης - αγγειοτασίνης - αλδοστερόνης σε σχέση με την ανταπόκριση της αρτηριακής πίεσης στην αναστολή του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτασίνης ή τον αποκλεισμό των τύπου 1 υποδοχέων της αγγειοτασίνης

Abstract

This study aimed to investigate the association between ι) polymorphisms of the angiotensin converting enzyme (ACE)angiotensinogen (AGT) angiotensin type-1 receptor (ATiR) and adducin (ADC) genes and ιι) the antihypertensive responseto ACE inhibition and ATiR blockade Thirty two untreated hypertensives were randomized to receive for 5 weeks the ATiRblocker telmisartan (80 mg) or the ACE inhibitor lisinopnl (20 mg) Patients were then crossed-over to the alternativetreatment for a second 5 week penod Twenty four hour ambulatory blood pressure (ABP) was measured beforerandomizatjon and on the final day of each treatment penod (study 1) The same cross-over design was used in a study on27 untreated hypertensives randomized to the ATiR blocker losartan (50 mg) or lisinopnl (20 mg) (study 2) Polymerasechain reaction was used for the asserire·1* ο* the fc' owing gene polymorhisms ACE insertion/deletion AGT MT235 ATiRA1166C and ADC Gly460Trp Subjects were classified as responders and nonresponders using as a threshold an arbitrarylevel of response (diastolic ABP fall >10 mm Hg) or the median ABP response achieved by each of the drugs Theassociation between polymorphisms and BP response was examined by one-way analysis of variance and multiplecontingency table analysis No difference was detected between lisinopnl and telmisartan in their effect on ABP in study 1(mean difference 1 2±7 1 95% CI 14 38 mmHg [systolic]/0 7±5 1 95% CI 12 2 5 mmHg [diastolic]) whereas lisinopnlwas more effective than losartan in reducing ABP in study 2 (mean difference 5 1±8 5 95% CI 1 7 8 5 mmHg p<0 01[systolic]/3 5±6 1 95% CM 1 5 9 mmHg p<0 01 [diastolic]) Differences in average ABP decline between polymorphism subgroups were non significant for all 4 genes studied for both systolic and diastolic BP in both studies No specific patternof genotyping was detected for responders and non responders to each drug whereas no association was found in thegenotyping pattern of responders to lisinopnl between the two studies There seems to be no significant association betweenthe investigated genotypes and the ABP response to ACE inhibition or ATiR blockade Moreover no specific genotypingprofile appears to charactenze responders and non responders to these two drug classesnapoc>-

H παρούσα εργασία είχε σκοπό τη διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα α) σε πολυμορφισμούς των γονίδιων πουκωδικοποιούν το μετατρεπτικο ένζυμο της αγγειοτασινης το αγγειοιασινογονο τον τύπου 1 υποδοχέα της αγγειοτασινηςκαι την α αδδουσινη και β) την ανταπόκριση της αρτηριακής πίεσης (ΑΠ) στη θεραπεία με αναστολείς του ΜΕΑ (ΑΜΕΑ) καιανταγωνιστές των ΑΤιΥ (ΑΥΑ) σε ασθενείς με ιδιοπαθή υπέρταση Διεξήχθησαν 2 ανοικτές τυχαιοποιημένεςδιασταυρούμενες συγκριτικές μελέτες (μελέτη Α τελμισαρτανη 80 mg και λισινοπριλη 20 mg [32 υπερτασικά άτομα] καιμελέτη Β λοσαρτανη 50 mg και λισινοπριλη 20 mg [27 άτομα) Η ΑΠ μετρήθηκε στο ιατρείο και με 24ωρη (περιπατητική)καταγραφή (24ωρη ΑΠ) πριν απο την τυχαιοποιηση και στο τέλος κάθε περιόδου θεραπείας Για τη γενετική ανάλυσηχρησιμοποιήθηκε η αλυσιδωτή αντίδραση πολυμερασης Ως ανταποκριθεντες σε κάθε θεραπεία ορίστηκαν οι ασθενείς μεμείωση της συστολικής η της διαστολικής 24ωρης ΑΠ μεγαλύτερη απο τη διάμεση τιμή της ελάττωσης στο συνολικόπληθυσμό κάθε μελέτης Εναλλακτικά χρησιμοποιήθηκε το αυθαίρετο κριτήριο της απόλυτης τιμής της ελάττωσης τηςδιαστολικής 24ωρης ΑΠ (>10 mmHg) Η σχέση μεταξύ γονότυπων και ελάττωσης της ΑΠ εξετάστηκε με ανάλυσημεταβλητότητας μιας κατεύθυνσης και πινάκων πολλαπλών ενδεχομένων Στη μελέτη Α δεν παρατηρήθηκε διάφορα μεταξύλσι/οπριλης και τελμισαρτανης στη μείωση της 24ωρης ΑΠ (μέση διάφορα 24ωρου 1 2+7 1 95% CI 14 38 mmHg[συστολική] και 0 7± 5 1 95% CI 12 2 5 mmHg [διαστολική]) ενω στη μελέτη Β παρατηρήθηκε μεγαλύτερη μείωση της24ωρης ΑΠ με τη λισινοπριλη σε σύγκριση με τη λοσαρτανη (μέση διάφορα 5 1±8 5 [1 7 8 5] mmHg ρ<0 01 [συστολική]και 3 5±6 1 [1 1 5 9] mmHg ρ<0 01 [διαστολική]) Τόσο στη μελέτη Α οσο και στη μελέτη Β δεν προέκυψαν στατιστικάσημαντικές διάφορες στο αντί υπερτασικό αποτέλεσμα του ΑΜΕΑ και του ΑΥΑ ava γονότυπο Ανεξάρτητα απο το κριτήριοπου χρησιμοποιήθηκε για τον ορισμό της ανταπόκρισης στη θεραπεία δε διαπιστώθηκαν ειδικοί γονότυποι που ναχαρακτηρίζουν τους ανταποκριθεντες και τους μη α