Συγκριτική μελέτη συνεχούς επισκληριδίου αναλγησίας, συνεχούς μηριαίου αποκλεισμού ή συνεχούς ενδοαρθρικής έγχυσης για αναλγησία μετά από χειρουργική αποκατάσταση του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου του γόνατος

Abstract

Background: The purpose of this study was to compare three locoregional techniques of pain management after arthroscopic anterior cruciate ligament reconstruction (ACLR). Methods: Νinety ASA I-II subjects were enrolled after obtaining written informed consent. Patients were randomly allocated to three groups of 30 subjects. The first group (EPI) received epidural ropivacaine 0.2% plus sufentanil 0.2 mcg/ml, at 5ml/h. Patients in the second group (CFB) were given a continuous infusion of the same analgesic mixture through a femoral catheter. The third group (IA) received continuous intraarticular infusion of ropivacaine 0.2% plus sufentanil 0.2 mcg/ml, 5ml/h. All subjects were allowed PCA boluses of 5 ml of local anesthetic. Analgesia was assessed for 36 hours after the end of surgery by means of VAS and a verbal scale as well as the number of PCA boluses administered and the amount of supplementary i.v. ketorolac, if given. Results: VAS and VS scores were significantly higher in group IA during the 24 hrs following surgery. Ketorolac requirement was higher in group IA throughout the postoperative observation period. Adverse effects were similar in all groups except for urinary retention which was significantly more frequent in group EPI. Conclusions: We conclude that either epidural or continuous femoral nerve block provide adequate pain relief in patients who underwent ACLR whereas intraarticular analgesia seems unable to cope satisfactorily with the analgesic requirements of this surgical procedure.

Εισαγωγή - σκοπός: Στην παρούσα μελέτη διερευνάται συγκριτικά η αποτελεσματικότητα τριών διαφορετικών τοποπεριοχικών τεχνικών στην αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου μετά από αρθροσκοπικές επεμβάσεις αποκατάστασης του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΑΕΑΠΧ). Μελετώνται συγκριτικά η συνεχής επισκληρίδιος αναλγησία, ο συνεχής αποκλεισμός του μηριαίου νεύρου και η συνεχής ενδοαρθρική αναλγησία. Υλικό-Μέθοδος: Η μελέτη περιλαμβάνει 90 ασθενείς (κατόπιν ενημέρωσης και έγγραφης συγκατάθεσης), ASA I-II, που υποβλήθηκαν σε ΑΕΑΠΧ. Οι ασθενείς διαχωρίστηκαν τυχαία σε τρεις ομάδες, από 20 ασθενείς σε κάθε ομάδα. Στην πρώτη ομάδα (ΕΠΙ) μετεγχειρητικά χορηγήθηκε επισκληριδίως σε συνεχή έγχυση (με ηλεκτρονική αντλία) διάλυμα ροπιβακαΐνης 0.2% και σουφεντανίλης 0.2 mcg/ml, με ρυθμό 5ml/ώρα. Στη δεύτερη ομάδα (ΣΑΜ) μετεγχειρητικά εφαρμόστηκε συνεχής αποκλεισμός του μηριαίου νεύρου με συνεχή έγχυση διαλύματος ροπιβακαΐνης 0.2% και σουφεντανίλης 0.2 mcg/ml, με ρυθμό 5 ml/ώρα. Στην τρίτη ομάδα (ΕΑΑ) μετεγχειρητικά χορηγήθηκε μέσω ενδαρθρικού καθετήρα σε συνεχή έγχυση διάλυμα ροπιβακαΐνης 0.2% και σουφεντανίλης 0.2 mcg/ml, με ρυθμό 5ml/ώρα. Όλοι οι ασθενείς μπορούσαν να επικαλεστούν επιπλέον δόσεις (PCA) 5 ml του αναλγητικού μείγματος κάθε 20 λεπτά καθώς και συμπληρωματική ενδοφλέβια χορήγηση κετορολάκης, σαν δόση διάσωσης. Η επάρκεια της μετεγχειρητικής αναλγησίας εκτιμούταν για 36 ώρες μετά το πέρας της επέμβασης με την οπτική αναλογική κλίμακα (visual analogue scale:VAS) και τη λεκτική κλίμακα του πόνου (verbal scale:VS), καθώς και με τον αριθμό των επικλήσεων που χορηγήθηκαν και τη συμπληρωματική χορήγηση κετορολάκης. Καταγραφόταν επίσης η συχνότητα των ανεπιθύμητων ενεργειών. Αποτελέσματα: Στην τρίτη ομάδα (ΕΑΑ) η ένταση του πόνου ήταν μεγαλύτερη συγκριτικά με τις άλλες 2 ομάδες το πρώτο 24ωρο, δεδομένου ότι παρατηρήθηκαν υψηλότερες τιμές των VAS και VS, αντίστοιχα. Επίσης, στην τρίτη ομάδα (ΕΑΑ) παρατηρήθηκαν συγκριτικά μεγαλύτερες απαιτήσεις συμπληρωματικής χορήγησης κετορολάκης. Η συχνότητα των ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν παρόμοια και στις 3 ομάδες, εκτός από την επίσχεση ούρων, η οποία ήταν στατιστικά σημαντικά πιο συχνή στη δεύτερη ομάδα (ΕΠΙ). Συμπεράσματα: Η επισκληρίδιος αναλγησία και ο συνεχής αποκλεισμός του μηριαίου νεύρου παρέχουν εξίσου ικανοποιητική μετεγχειρητική αναλγησία για αρθροσκοπικές επεμβάσεις αποκατάστασης του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΑΕΑΠΧ) σε αντίθεση με τη συνεχή ενδοαρθρική αναλγησία, η οποία φάνηκε ανεπαρκής για την αποτελεσματική αναλγητική αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου της ανωτέρω επέμβασης.