Χαρακτηριστικά των δηκτικών τραυματικών κακώσεων και προσδιορισμός της ηλικίας των τραυματικών κακώσεων στα ζώα

Abstract

Two zones may be histologically distinguished around the antemortem wound. A central zone where a decrease in the vitality of the cells of the connective tissue (negative vital reaction) appears in the immediate vicinity of the wound edge (Raekallio 1972, 1980, 1984). This comes as a consequence of the mechanical damage caused by the injury, and the reduction of the blood supply caused by the local destruction of the blood vessels and inflammation. The cells of that area show a progressive loss of enzyme activity 1-4 hours following the injury infliction. All the above are considered as early signs of the forthcoming necrosis in the central zone of the trauma. In the peripheral zone, a significant increase of the enzyme activity is exhibited (positive vital reaction). Both the activity and the quantity of the enzymes increase as shown by quantitative measurements of aminopeptidases and phosphatases (Raekallio 1972, Gallo 1997). This increase comes from the cells in the peripheral zone of the traumatic area, from the plasma outside blood vessels and from the lymphocytes that evade the area. In total all the above are part of the defense system of the body in cases of injury (Raekallio 1972, 1980, Gallo 1997). The determination of wound age as well as the distinction between antemortem and postmortem wounds, both in human and animals, is one of the most important medico legal problems, up to now (Benz 1994, Raekallio 1972). During wound healing, serious histological and enzyme processes take place, which are visible microscopically and histochemically. Researchers that dealt with human wound age estimation (Benz 1994, Raekallio 1972, 1970, 1980, Berg 1972) have used several histochemical, biochemical, histological and immunohistochemical methods. The histological methods determine the age of the wound according to the chronological order of appearance of the cellular elements (neutrophili, granulocytes, macrophages, lymphocytes, etc) (Benz 1994, Raekallio 1972, 1984, Perper et al 1980). The histological methods are simple to apply but have the disadvantage of giving clear results 8-16 hours (h) after the infliction of the injury. The histochemical methods defined the wound age according to the changes of enzyme activity in the wound area. The biochemical methods determine the values of histamine and serotonin and the immunohistochemical methods may also be used to determine the age of the human skin wound (determination of Fibronectin, Tenascin, Collagen type I, III, VI and V) (Dachum et al 1992, Benz 1995, Hausmann et al 1997). […]

∆ιερευνούνται οι δηκτικές κακώσεις που προκλήθηκαν από σαρκοφάγα ζώα («ζώα δράστες») και συγκεκριµένα από σκύλους, σε αιγοπροβατοειδή («ζώα θύματα»). Οι βασικοί στόχοι της εργασίας αυτής ήταν τόσον η διερεύνηση των δηκτικών τραυµάτων από κτηνιατροδικαστική άποψη, όσον και η προσπάθεια εντοπισμού των «ζώων δραστών», από την μελέτη των δηκτικών κακώσεων που αυτά προκαλούν. Το πειραματικό τμήμα της παρούσας εργασίας, δεν είχε την έννοια και τη μεθοδολογία της εργαστηριακής αναπαραγωγής δηκτικών κακώσεων. Βασικός του στόχος ήταν η ανεύρεση, η καταγραφή και η επεξεργασία στοιχείων από δηκτικές κακώσεις, που προκλήθηκαν σε φυσικό περιβάλλον, χωρίς δική µας παρέμβαση. Συνολικά εξετάστηκαν 3.992 παραγωγικά «ζώα – θύματα», και συγκεκριμένα 591 αιγοειδή, 3.206 προβατοειδή, 47 κουνέλια και 148 ορνιθοειδή. Όλα τα ζώα που εξετάστηκαν, είχαν υποστεί δηκτικές τραυματικές κακώσεις, οι οποίες είχαν προκαλέσει θάνατο ή διάφορης βαρύτητας τραυματισμό. Γιαυτό διαχωρίστηκαν σε 2 ομάδες, την ομάδα των νεκρών και την ομάδα των τραυματισμένων ζώων. Τα ζώα κάθε ομάδας εξετάστηκαν µε τον ίδιο μεθοδολογικά τρόπο και στη συνέχεια διαχωρίστηκαν σε µικρότερες υποομάδες, ανάλογα µε το είδος, την ηλικία το φύλο και τη σωματική τους διάπλαση. Μελετήθηκε ο αριθμός, το σχήμα, το βάθος, το είδος, οι θέσεις και η σοβαρότητα των δηκτικών κακώσεων που είχαν προκληθεί. Έτσι προέκυψε η συχνότητα πρόκλησης δηκτικών κακώσεων στις διάφορες περιοχές του σώματος των «ζώων θυμάτων». Στα τραυματισμένα ζώα, εφαρμόστηκε θεραπευτική αγωγή. Επίσης εξετάστηκαν 225 «σκύλοι δράστες», που είχαν συλληφθεί επαυτοφόρω στον τόπο της ζημιάς. Καταγράφηκαν η φυλή, το φύλο και τα σωματομετρικά τους χαρακτηριστικά, τα οποία συγκρίθηκαν τόσο µε τα σωµατοµετρικά χαρακτηριστικά των «ζώων θυμάτων», όσον και µε τα χαρακτηριστικά των δηκτικών κακώσεων που αυτοί προκάλεσαν. […]