In vivo και in vitro ανοσολογικός έλεγχος σε ασθενείς με υποτροπιάζοντα οξυτενή κονδυλώματα

Abstract

Condylomata acuminata often have the tendency to recur, even after a seemingly satisfactory treatment. The exact phenomenon of virus recurrence and latency remains obscure. In the present study we tried to approach the subject with regard to its virological, immunohistochemical and immunological aspects. Thirty male Greek patients, aged 24.7±4.7 years, suffering from recurrent condylomata acuminata and 30 healthy males of similar age used as controls, were included in the virologic and immunologic examinations. Eighteen patients were immunohistochemically examined. Skin biopsies from the lesion and the apparently healthy surrounding skin were obtained from these patients. Southern Blot hybridization analysis has been used with clean viral DNA as a probe. The following DNA probes were used: HPV-6, 11, 16, 18, 31, 33, 35, 39, 45, 51 and 56. The results of the hybridization analysis were as follows: a. All biopsies (30) originating from condylomata acuminata were tested positive for HPV DNA. b. No viral DNA was found in the apparently healthy area, except in one case. c. The vast majority of the biopsy samples from the lesions tested positive for HPV-6/-11 types, and only 1 biopsy was negative for these two types. The prevailing type was HPV-6a although -in all- 6 sub-types of HPV-6 are known today. d. Contrary to neoplasias and invasive carcinomas -where the distribution of the various HPV types seems to be associated with the geographical area - no such association is seen in condylomata acuminata. e. The duration of the disease and the structure of the lesions is not associated with the types and sub-types of the virus. Indirect immunoperoxidase and alkaline phosphatase-anti-alkaline phosphatase (APAAP) immunoenzyme assays were used for the immunohistochemical examination of epidermic dendritic cells. Our findings point towards a local immunodeficiency, since both LC and HLA-DR cells in general present statistically significant differences between the lesion and the apparently healthy neighbouring epidermis. A reduction in the epidermic dendritic cells has been observed in the lesion compared with the apparently healthy neighbouring epidermis. Immediate hypersensitivity parameters (total IgE, phadia top and prick tests) and delayed hypersensitivity against seven recli antigens (Multi-test) were studied. Significantly higher immediate hypersensitivity activity was shown in the patient group. Qualitative evaluation of delayed type hypersensitivity showed that controls had a positive test 16 times more often than patients. The hypothesis of a CD4+ Th-2 lympohocyte predominance in recurrent condylomata, owed to longstanding or repetitive antigenic stimulation seems to adequately explain the findings of the present study.

Τα οξυτενή κονδυλώματα έχουν συχνά την τάση να υποτροπιάζουν ακόμα και μετά από φαινομενικά επαρκή θεραπεία. Το φαινόμενο των υποτροπών και της λανθάνουσας διαβίωσης του ιού παραμένει σκοτεινό. Στην παρούσα μελέτη έγινε προσπάθεια προσέγγισης του φαινομένου ιολογικά, ανοσοϊστοχημικά και ανοσολογικά. Στον ιολογικό και ανοσολογικό έλεγχο έλαβαν μέρος 30 άνδρες Έλληνες ασθενείς ηλικίας 24.7±4.7 χρόνια που έπασχαν από υποτροπιάζοντα οξυτενή κονδυλώματα και 30 υγιείς άνδρες παρόμοιας ηλικίας σαν μάρτυρες. Ανοσοϊστοχημικά, ελέγχθηκαν 18 ασθενείς. Στους ασθενείς αυτούς έγινε λήψη τεμαχίου δέρματος από την περιοχή της βλάβης και από τη φαινομενικά υγιή περιβλαβική περιοχή. Ο υβριδισμός του DNA του ιού έγινε με τη μέθοδο southern blot χρησιμοποιώντας σαν ανιχνευτές καθαρό ιϊκό DNA. Χρησιμοποιήθηκαν DNA ανιχνευτές (probes) των τύπων HPV-6, 11, 16, 18, 31, 33, 35, 39, 45, 51 και 56. Τα αποτελέσματα του μοριακού υβριδισμού έδειξαν ότι: α. Όλες οι βιοψίες (30), που προήλθαν από οξυτενή κονδυλώματα ήταν θετικές για HPV DNA. β. Εκτός από μία βιοψία, δε βρέθηκε DNA του ιού στη φαινομενικά υγιή περιοχή, γ. Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των δειγμάτων από τις βλάβες ήταν θετικά για τους τύπους HPV-6/-11, ενώ μόνο μία βιοψία ήταν αρνητική γι' αυτούς τους τύπους. Ο επικρατέστερος τύπος ήταν ο HPV-6a, παρόλο που σήμερα είναι γνωστοί έξι υπότυποι για τον HPV-6. δ. Σε αντίθεση με τις νεοπλασίες και τους διηθητικούς καρκίνους όπου η εικόνα κατανομής των διαφόρων HPV τύπων φαίνεται να εξαρτάται από τη γεωγραφική περιοχή, το φαινόμενο αυτό δεν συναντάται στα οξυτενή κονδυλώματα. ε. Η διάρκεια της νόσο« και η έκταση των βλαβών δεν έχει σχέση με το είδος των τόπων και υπότυπων του ιού. Για τον ανοσοϊστοχημικό έλεγχο των κυττάρων του Langerhans χρησιμοποιήθηκαν οι ανοσοενζυμικές μέθοδοι της έμμεσης ανοσοϋπεροξειδάσης και της αλκαλικής φωσφατάσης-αντιαλκαλικής φωσφατάσης (ΑΡΑΑΡ). Τα ευρήματα της μελέτης, τονίζουν την εστιακή ανοσοανεπάρκεια, αφού τόσο τα κύτταρα του Langerhans όσο και γενικότερα τα HLA-DR+ δενδριτικά κύτταρα παρουσιάζουν στατιστικά σημαντικότατες διαφορές μεταξύ της βλάβης και του φαινομενικά υγιούς δέρματος. Υπάρχει ελάττωση των δενδριτικών επιδερμιδικών κυττάρων στη βλάβη σε σχέση με το φαινομενικά γειτονικό υγιές. Η διερεύνηση της άμεσης υπερευαισθησίας έγινε με τον έλεγχο ολικής IgE, Phadia-top και Prick-tests, ενώ η επιβραδυνόμενη υπερευαισθησία ελέγχθηκε με σειρά αναμνηστικών αντιγόνων (Multi-test). Βρέθηκε αύξηση των παραμέτρων της άμεσης υπερευαισθησίας και μείωση της επιβραδυνόμενης υπερευαισθησίας, σαν μία in vivo ένδειξη της κυτταρικής ανοσίας στα υποτροπιάζοντα οξυτενή κονδυλώματα. Ποσοτική εκτίμηση της επιβραδυνόμενης υπερευαισθησίας έδειξε ότι οι μάρτυρες παρουσιάζουν θετική δοκιμασία 16 φορές πιο συχνά απ' ότι οι ασθενείς. Τα ευρήματα αυτά φαίνεται να εξηγούνται ικανοποιητικά από την υπόθεση της επικράτησης των CD4+ Th-2 λεμφοκυττάρων στα επίμονα ή υποτροπιάζοντα οξυτενή κονδυλώματα.