Η ανάπτυξη της οικονομίας διαμοιρασμού και της θεωρίας των κοινών και η επιρροή τους στο χωρικό σχεδιασμό την εποχή της 4ης τεχνολογικής επανάστασης

Abstract

The aim of this doctoral thesis is to investigate the impact of the sharing economy on urban development, as well as to systematically document and categorize new sharing-based land uses according to their core characteristics. According to the research, by assessing the environmental, economic, cultural, and social benefits—along with the higher financial returns of these new uses—their further expansion and the consequent transformation of cities are expected. The development of such uses leads to changes in traditional land uses and generates spatial conflicts regarding their location within the urban fabric. The research concludes that integrating these new land uses into the urban planning system requires the establishment of a strong and adaptable institutional framework and it proposes their categorized incorporation into existing legislation. Furthermore, it suggests the introduction of governance models based on the principles of the Commons, the enhancement of participatory planning and decision-making processes, as well as the use of digital technologies and data for monitoring and managing land uses. According to the research, the objective is not to restrict the development of the phenomenon, but rather to mitigate the conflicts between new and traditional land uses.

Αντικείμενο της παρούσας διδακτορικής έρευνας αποτελεί η διερεύνηση της επίδρασης της οικονομίας διαμοιρασμού στην αστική ανάπτυξη και η συστηματοποιημένη καταγραφή και κατηγοριοποίηση των νέων χρήσεων διαμοιρασμού βάσει των χαρακτηριστικών του πυρήνα τους. Σύμφωνα με την έρευνα, αξιολογώντας τα περιβαλλοντικά, οικονομικά, πολιτισμικά και κοινωνικά οφέλη, καθώς και τις υψηλότερες οικονομικές αποδόσεις των νέων αυτών χρήσεων, αναμένεται η περαιτέρω ανάπτυξή τους και η συνακόλουθη μετεξέλιξη των πόλεων. Η ανάπτυξη αυτών των χρήσεων οδηγεί σε μεταβολή των παραδοσιακών χρήσεων γης και προκαλεί συγκρούσεις ως προς τη χωροθέτησή τους μέσα στην πόλη. Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ενσωμάτωση των νέων χρήσεων γης στο πολεοδομικό σύστημα προϋποθέτει τη διαμόρφωση ενός ισχυρού και προσαρμοστικού θεσμικού πλαισίου και προτείνει τη σχετική, κατηγοριοποιημένη ένταξη των νέων αυτών χρήσεων διαμοιρασμού στην υφιστάμενη νομοθεσία. Επιπλέον, προτείνεται η εισαγωγή μοντέλων διακυβέρνησης που να υπηρετούν τους κανόνες των κοινών, η βελτίωση του συμμετοχικού σχεδιασμού και της συμμετοχικής διαδικασίας στη λήψη αποφάσεων, καθώς και η χρήση ψηφιακών τεχνολογιών και δεδομένων για την παρακολούθηση και τη διαχείριση των χρήσεων γης. Σύμφωνα με την έρευνα, ζητούμενο δεν είναι ο περιορισμός της ανάπτυξης του φαινομένου, αλλά ο περιορισμός των συγκρούσεων των νέων χρήσεων γης με τις παραδοσιακές.