The evolution of arbitration in the digital age (e-arbitration): artificial intelligence in arbitration

Abstract

The doctoral thesis examines the implementation of new technologies, and especially AI, in the field of arbitration and how these are reshaping the identity and legitimacy of arbitral proceedings. It starts with a metaphor of the Ship of Theseus (a philosophical inquiry into identity) and questions whether arbitration, after undergoing a series of technological transformations, is still the same procedure or now constitutes an entirely new adjudicative mechanism. A major turning point can be regarded as the adoption of virtual hearings online, which made it clear to the arbitration community that technological improvements could be extremely beneficial. Additionally, with the introduction of Chat-GPT, the AI-race became known to the public, creating even more possibilities of applying AI in arbitration. That, combined with technologies such as blockchain, created the base where the full spectrum of new technologies can be used to support, enhance and even transform the arbitral procedure. Through an interdisciplinary methodology, technologies have been examined in terms of their interaction with international arbitration and private international law. The dissertation is structured into four chapters. The introduction includes an extensive discussion of the philosophical aspects of technology and human nature. The part on “Assisting Technology in Arbitration”, offers an extensive overview of technologies used for accessing and processing data and of various supporting technologies in conjunction with machine learning, AI and blockchain and their role in assisting arbitration. The usefulness of blockchain technology and smart contracts is also highlighted, as the concept of Lex Cryptographia is introduced to overcome hurdles that arise from implementing such technologies. The chapter on “Augmenting Arbitration and Replacing Humans” discusses the perplexities of such an endeavour and the potential hiccups that need to be properly addressed before implementing such a technological solution. The role of AI, the requirements of the New York Convention and other international guidelines are also analysed to ensure compliance with existing norms. Key areas of concern, such as cybersecurity, data protection, human rights, transparency, and accountability, are addressed to ensure that the core values of arbitration are preserved while adopting digitalisation. Finally, in the Conclusion, the idea of introducing a new hybrid model in arbitration is being proposed, as it is a way of summarising the key findings that emerged from the study. Overall, the thesis concludes that enhancing human traits through technology is the most viable way of moving forward, i.e. by utilising a hybrid approach where humans are actively taking part in this technological evolution, rather than being simply observers.

Η διδακτορική διατριβή εξετάζει την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, και ιδιαίτερα της τεχνητής νοημοσύνης (TN), στον τομέα της διαιτησίας και πώς αυτές επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητα και τη νομιμοποίηση της διαιτητικής διαδικασίας. Η ανάλυση ξεκινά με το παράδοξο του Πλοίου του Θησέα (μια φιλοσοφική διερεύνηση της έννοιας της ταυτότητας) και θέτει το ερώτημα εάν η διαιτησία, αφού έχει υποβληθεί σε μια σειρά τεχνολογικών μετασχηματισμών, παραμένει η ίδια διαδικασία ή πλέον συνιστά έναν εντελώς νέο μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης. Σημαντική καμπή μπορεί να θεωρηθεί η υιοθέτηση των εικονικών ακροάσεων (virtual hearings), οι οποίες κατέστησαν σαφές στη διαιτητική κοινότητα ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις μπορούν να είναι εξαιρετικά επωφελείς. Επιπλέον, με την εμφάνιση του Chat-GPT, η "κούρσα της τεχνητής νοημοσύνης" έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό, δημιουργώντας ακόμα περισσότερες δυνατότητες για την εφαρμογή της ΤΝ στη διαιτησία. Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με τεχνολογίες όπως το blockchain, διαμόρφωσε τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να αξιοποιηθεί το πλήρες φάσμα των νέων τεχνολογιών για την υποστήριξη, ενίσχυση και ακόμη και τον μετασχηματισμό της διαιτητικής διαδικασίας. Μέσα από μια διεπιστημονική μεθοδολογία, εξετάζονται οι τεχνολογίες σε σχέση με την αλληλεπίδρασή τους με τη διεθνή διαιτησία και το ιδιωτικό διεθνές δίκαιο. Η διατριβή είναι δομημένη σε τέσσερα κεφάλαια. Η Εισαγωγή περιλαμβάνει εκτενή συζήτηση για τις φιλοσοφικές διαστάσεις της τεχνολογίας και της ανθρώπινης φύσης. Το κεφάλαιο «Assisting Technology in Arbitration» προσφέρει μια εκτενή επισκόπηση των τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται για την πρόσβαση και επεξεργασία δεδομένων και των διαφόρων τεχνολογιών υποστήριξης σε συνδυασμό με μηχανική μάθηση, ΤΝ και blockchain και τον ρόλο τους στην υποστήριξη της διαιτησίας. Επισημαίνεται επίσης η χρησιμότητα της τεχνολογίας blockchain και των έξυπνων συμβάσεων, ενώ παρουσιάζεται η έννοια της Lex Cryptographia για την υπέρβαση των εμποδίων που προκύπτουν από την εφαρμογή τέτοιων τεχνολογιών. Το κεφάλαιο «Augmenting Arbitration and Replacing Humans» εξετάζει τις πολυπλοκότητες μιας τέτοιας προσπάθειας και τα πιθανά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν ορθά πριν από την εφαρμογή τέτοιων τεχνολογικών λύσεων. Αναλύεται ο ρόλος της ΤΝ, οι προϋποθέσεις της Σύμβασης της Νέας Υόρκης και άλλες διεθνείς συμβάσεις και κατευθύνσεις, ώστε να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τις ισχύουσες νομικές διατάξεις. Θέματα κρίσιμης σημασίας, όπως η κυβερνοασφάλεια, η προστασία δεδομένων, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η διαφάνεια και η λογοδοσία, αντιμετωπίζονται ώστε να διασφαλιστεί ότι οι βασικές αρχές της διαιτησίας διατηρούνται παράλληλα με την υιοθέτηση της ψηφιοποίησης. Τέλος, στα Συμπεράσματα προτείνεται η εισαγωγή ενός νέου υβριδικού μοντέλου στη διαιτησία, και μέσα από αυτό επιδιώκεται μια σύνοψη των βασικών ευρημάτων της μελέτης. Συνολικά, η διατριβή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ενίσχυση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών μέσω της τεχνολογίας αποτελεί τη βιωσιμότερη κατεύθυνση για το μέλλον, αξιοποιώντας μια υβριδική προσέγγιση όπου οι άνθρωποι συμμετέχουν ενεργά σε αυτή την τεχνολογική εξέλιξη, αντί να είναι απλοί παρατηρητές.