Καρδιαγγειακές και μεταβολικές επιδράσεις φαρμάκων κατά της παχυσαρκίας: σύγκριση της αποτελεσματικότητας της λιραγλουτίδης και του συνδυασμού ναλτρεξόνης/βουπροπιόνης ως προς τη βελτίωση μεταβολικών και καρδιαγγειακών δεικτών

Abstract

Objective: The present study aims at comparing the efficacy of liraglutide vs. the combination of naltrexone/bupropion (Ν/Β) in weight loss and improving metabolic and cardiovascular risk markers. In addition, it aims to clarify the postprandial secretion of gastrointestinal hormones involved in hunger and satiety after a test meal, before and after weight loss. Patients and methods: The prospective 6-month follow-up study involved 42 people with overweight or obesity, without diabetes mellitus, who received either liraglutide 3 mg per day or N/B 32/360 mg per day, along with diet and exercise. The subjects underwent clinical and laboratory measurements at baseline, as well as at the three- and six-months’ time points. Anthropometric measurements and body composition analysis via bioelectrical impendence analysis (BIA) were conducted. Blood samples were collected at fasting state and every 30 min for three hours after the consumption of a standardized mixed meal. At the same time points, subjects completed visual analog scales assessing the subjective feelings of hunger and satiety. Results: Both drugs resulted in significant weight loss (from 115.01kg ± 17.93 to 106.39kg ± 17.75, P visit = 0.025), reduction in body fat and improvement in glycaemia. Liver fat was significantly reduced in both groups (from 8.40% to 3.50% at 3 months), while tests of autonomic cardiovascular system, cardiovascular and peripheral neuropathy showed no statistically significant changes. Hunger and satiety levels remained unchanged (P visit>0.05). Remarkable changes in peptides were mainly recorded at 3-6 months. MPGF decreased dramatically on both drugs. Ghrelin showed a greater decrease in the liraglutide group, while C-peptide decreased in both groups at 6 months. Proglucagon increased at 3 months, while at 6 months it decreased in the liraglutide group. GIP levels remained unchanged, regardless of administered treatment or weight loss.Conclusion: The aforementioned drugs cause satiety, weight loss and metabolic improvements, mainly through their effect on the hypothalamus. Despite hormonal adjustments that usually resist weight loss, drug intervention proves effective in maintaining weight loss, with the need for continued treatment for consistent results.

Στόχος: Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στη σύγκριση της αποτελεσματικότητας της λιραγλουτίδης έναντι του συνδυασμού ναλτρεξόνης/βουπροπιόνης (Ν/Β) όσον αφορά στη βελτίωση των δεικτών μεταβολικού και καρδιαγγειακού κινδύνου και στην απώλεια βάρους. Επιπλέον, αποσκοπεί στη διευκρίνιση της μεταγευματικής έκκρισης των πεπτιδικών γαστρεντερικών ορμονών που εμπλέκονται στην πείνα και τον κορεσμό, μετά από ένα δοκιμαστικό γεύμα, πριν και μετά την απώλεια βάρους. Ασθενείς και μέθοδοι: Στην προοπτική μελέτη παρακολούθησης 6 μηνών συμμετείχαν 42 άτομα με υπέρβαρο ή παχυσαρκία χωρίς σακχαρώδη διαβήτη, τα οποία έλαβαν είτε λιραγλουτίδη 3 mg είτε Ν/Β 32/360 mg ημερησίως, παράλληλα με δίαιτα και άσκηση. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε κλινικές και εργαστηριακές μετρήσεις κατά την έναρξη της μελέτης, καθώς και στους τρεις και έξι μήνες. Πραγματοποιήθηκαν ανθρωπομετρικές μετρήσεις και ανάλυση της σύστασης του σώματος (BIA), με χρήση της μεθόδου της βιοηλεκτρικής εμπέδησης. Τα δείγματα αίματος συλλέχθηκαν σε κατάσταση νηστείας και κάθε 30 λεπτά για τρεις ώρες μετά την κατανάλωση ενός τυποποιημένου μικτού γεύματος. Στα ίδια χρονικά σημεία οι συμμετέχοντες συμπλήρωναν κλίμακες οπτικών αναλόγων για την καταγραφή του υποκειμενικού αισθήματος πείνας και κορεσμού.Αποτελέσματα: Και τα δύο φάρμακα οδήγησαν σε σημαντική απώλεια βάρους (από 115.01kg ± 17.93 σε 106.39kg ± 17.75, P visit = 0.025), μείωση του σωματικού λίπους, καθώς και βελτίωση της γλυκαιμίας. Το ηπατικό λίπος μειώθηκε σημαντικά και στις δύο ομάδες (από 8.40% σε 3.50% στους 3 μήνες), ενώ οι δοκιμασίες του αυτόνομου καρδιαγγειακού συστήματος, καρδιαγγειακής και περιφερικής νευροπάθειας δεν έδειξαν στατιστικά σημαντικές αλλαγές. Τα επίπεδα πείνας και κορεσμού παρέμειναν αμετάβλητα (P visit>0.05). Αξιοσημείωτες μεταβολές στις γαστρεντερικές ορμόνες καταγράφηκαν κυρίως στο διάστημα 3-6 μηνών. Το MPGF μειώθηκε εντυπωσιακά και στα δύο φάρμακα (P visit<0.05). Η γκρελίνη έδειξε μεγαλύτερη μείωση στην ομάδα της λιραγλουτίδης, ενώ το C-πεπτίδιο μειώθηκε και στις δυο ομάδες στους 6 μήνες. Η προγλυκαγόνη αυξήθηκε στους 3 μήνες, ενώ στο εξάμηνο μειώθηκε στην ομάδα της λιραγλουτίδης. Τα επίπεδα του GIP παρέμειναν αμετάβλητα, ανεξάρτητα από τη χορηγούμενη θεραπεία ή την απώλεια βάρους. Συμπέρασμα: Τα παραπάνω φάρμακα προκαλούν κορεσμό, απώλεια βάρους και μεταβολικές βελτιώσεις, κυρίως μέσω της επίδρασής τους στον υποθάλαμο. Παρά τις ορμονικές προσαρμογές που αντιστέκονται στην απώλεια βάρους, η φαρμακευτική παρέμβαση αποδεικνύεται αποτελεσματική στη διατήρηση της απώλειας βάρους, με την ανάγκη συνέχισης της θεραπείας για σταθερά αποτελέσματα.