Empirical study of recidivism of released prisoners in Greece and prevention models

Abstract

Background: The prevention of offending and, especially, reoffending constitutes a long-lasting pursuit of criminological research and, at the same time, an object of considerable controversy. The present dissertation focuses on the empirical investigation of the phenomenon of recidivism in Greece and the examination and comparative analysis of the two prominent models in offender rehabilitation and crime prevention, the Risk-Need-Responsivity (RNR; Bonta & Andrews, 2017) and Good Lives Models (GLM; Ward, 2002; Ward & Stewart, 2003c). Methods: For the purposes of the study a sample of 69 male offenders soon to be released from Greek custodial institutions were interviewed and followed in the community for approximately four years to examine recidivism. The Level of Service/Case Management Inventory (LS/CMI; Andrews, Bonta, & Wormith, 2004) was used for the assessment of the RNR and the GLM assumptions were examined through the structured and theoretically informed assessment protocol developed by Yates, Kingston, and Ward (2009). The data on recidivism were retrieved from the electronic system of custodial institutions maintained by the General Secretariat for Crime Policy of the Ministry of Citizen Protection. Results: According to the results, 42% of the study participants were reincarcerated within approximately three years of their release. Overall support for the validity of the RNR and the LS/CMI in predicting recidivism Greece was found, with criminal history, education or employment, and substance abuse constituting the main significant predictors. However, the findings provided limited support for the etiological assumptions of the GLM, as only the primary good of Inner Peace was a significant predictor of recidivism, while no association was found between recidivism and the GLM’s assumption that offenders follow a direct and indirect route to offending. Finally, no indication for GLM’s incremental value in predicting recidivism beyond RNR was observed in the present study. Conclusions: The results of the present study offer significant indications for the potentially high prevalence of recidivism in Greece, highlighting the need for the systematic study of the phenomenon and for addressing factors associated with reoffending. Likewise, the preliminary evidence in support of RNR’s applicability in the national context may offer important information with regard to the needs of incarcerated offenders in Greece, in support of the ongoing calls for intensification of efforts facilitating the reintegration of offenders. The limited empirical support for the GLM’s etiological assumptions and incremental validity may, at least to some extent, result from methodological aspects, such as the assessment protocol of the model, or theoretical considerations related to the operationalisation of the model, thus, pointing to a series of areas in need of further investigation.

Θεωρητικό υπόβαθρο: Η πρόληψη της εγκληματικότητας, και πρωτίστως της υποτροπής, αποτελεί μακροχρόνια επιδίωξη και, ταυτόχρονα, αντικείμενο σημαντικής αντιπαράθεσης στους κόλπους της εγκληματολογικής έρευνας. Η παρούσα διατριβή επικεντρώνεται στην εμπειρική διερεύνηση του φαινομένου της υποτροπής στην Ελλάδα και την εξέταση και συγκριτική ανάλυση των δύο πιο διαδεδομένων μοντέλων στο πεδίο της πρόληψης, αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης, του μοντέλου Κινδύνου-Ανάγκης-Απόκρισης (Risk-Need-Responsivity, RNR· Bonta & Andrews, 2017) και του μοντέλου «Eύ ζήν» (Good Lives Model, GLM· Ward, 2002· Ward & Stewart, 2003c). Μέθοδος: Για τους σκοπούς της έρευνας, ένα δείγμα 69 ανδρών, κρατουμένων σε ελληνικά καταστήματα κράτησης, έλαβαν μέρος στη διεξαγωγή συνεντεύξεων σε σύντομο χρονικό διάστημα πριν την αποφυλάκισή τους και ακολουθήθηκαν στην κοινότητα για περίπου τέσσερα χρόνια προκειμένου να εξεταστεί η υποτροπή. Το εργαλείο Level of Service/Case Management Inventory (LS/CMI; Andrews, Bonta, & Wormith, 2004) χρησιμοποιήθηκε για την αξιολόγηση του RNR και η εκτίμηση των αιτιολογικών παραδοχών του GLM διεξήχθη μέσω του δομημένου πρωτοκόλλου που αναπτύχθηκε από τους συγγραφείς του μοντέλου για τη διενέργεια σχετικών αξιολογήσεων (Yates, Kingston, & Ward, 2009). Τα στοιχεία αναφορικά με την υποτροπή ανακτήθηκαν μέσω του συστήματος ηλεκτρονικών υπηρεσιών καταστημάτων κράτησης της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής, του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αποτελέσματα: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, το 42% των συμμετεχόντων φυλακίστηκαν ξανά κατόπιν νέας καταδίκης εντός τριών περίπου ετών από την αποφυλάκισή τους. Η έρευνα κατέδειξε επίσης την εγκυρότητα του RNR και του LS/CMI στην πρόβλεψη της υποτροπής στην Ελλάδα, με το ποινικό ιστορικό, την εκπαίδευση ή την απασχόληση και την κατάχρηση ουσιών να αποτελούν τους κύριους προγνωστικούς παράγοντες. Ωστόσο, τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας παρείχαν περιορισμένη υποστήριξη για τις αιτιολογικές υποθέσεις του GLM. Μόνο το πρωταρχικό αγαθό της Εσωτερικής Γαλήνης αποτέλεσε σημαντικό προγνωστικό παράγοντα της υποτροπής, ενώ δεν βρέθηκε καμία συσχέτιση μεταξύ της υποτροπής και της υπόθεσης του GLM ότι οι παραβάτες ακολουθούν μια άμεση και έμμεση οδό προς τη διάπραξη αδικημάτων. Τέλος, στην παρούσα μελέτη δεν εντοπίστηκαν στατιστικώς σημαντικές ενδείξεις αναφορικά με την επαυξητική εγκυρότητα του GLM στην πρόβλεψη υποτροπής πέραν του RNR. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης προσφέρουν σημαντικές ενδείξεις για τον δυνητικά υψηλό επιπολασμό της υποτροπής στην Ελλάδα, τονίζοντας την ανάγκη συστηματικής μελέτης του φαινομένου και αντιμετώπισης των παραγόντων που σχετίζονται με την υποτροπή. Ομοίως, προκαταρκτικά ευρήματα υποδεικνύουν τη δυνατότητα εφαρμογής του RNR στο εθνικό πλαίσιο, προσφέροντας σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τις ανάγκες των φυλακισμένων Ελλάδα και υποστηρίζοντας τις συνεχιζόμενες εκκλήσεις για εντατικοποίηση των προσπαθειών στο πεδίο της υποστήριξης της επανένταξης των αποφυλακισμένων. Τα περιορισμένα ευρήματα αναφορικά με τις αιτιολογικές παραδοχές και την επαυξητική εγκυρότητα του GLM θα μπορούσαν, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, να αποδοθούν σε μεθοδολογικούς παράγοντες, όπως το πρωτόκολλο αξιολόγησης του μοντέλου, ή θεωρητικές πτυχές του μοντέλου, καταδεικνύοντας έτσι μια σειρά από τομείς που χρήζουν περαιτέρω έρευνας.