Ο προγνωστικός ρόλος παραμέτρων της γενικής αίματος ως προς την πρόοδο της νόσου και τη θνητότητα ασθενών με διάμεσα νοσήματα του πνεύμονα που υποβάλλονται σε χειρουργική βιοψία πνεύμονα

Abstract

Background: Monocyte count and RDW have shown prognostic potential in patients with fibrotic lung diseases. Their kinetics and prognostic usefulness of peripheral blood indices in patients with interstitial lung diseases (ILDs) undergoing surgical lung biopsy for diagnostic reasons have not been studied. Methods: Between 07/11/2019 and 11/10/2022, we retrospectively included consecutive patients with ILD that underwent surgical lung biopsy for diagnostic purposes. Results: Fifty-five (n=55) patients were included in the study. Median age was 65.0 years (95% CI: 63.0 to 66.0).Postoperative peripheral blood monocyte count on Day 1 was significantly higher compared to preoperative, perioperative and postoperative values on Day 90 (Repeated measures ANOVA, p<0.0001). Patients in the high postoperative monocyte count group had significantly increased length of postoperative hospital stay [Mann-Whitney test, p=0.007] and significantly lower FVC% predicted 3 months after surgery[Mann-Whitney test, p=0.029] compared to patients in the low postoperative monocyte count group. Postoperative RDW on Day 90 was significantly higher compared to preoperative, perioperative and postoperative-Day 1 RDW (Repeated measures ANOVA, p=0.008, p=0.006, p < 0.0001, respectively). Patients in the high postoperative RDW group did not have increased hospital stay (Mann-Whitney test, p=0.49) or decreased FVC% predicted at 3 months compared to patients in the low postoperative RDW group(Mann-Whitney test, p=0.91).Conclusion: Peripheral blood monocyte count could be a prognostic biomarker for patients with ILDs undergoing diagnostic surgical lung biopsies. RDW does not seem to represent an acute phase biomarker, but seems to increase over time following disease progression. More studies are so rely needed.

Εισαγωγή: Ο αριθμός των μονοκυττάρων και το αυξημένο εύρος κατανομής ερυθροκυττάρων (RDW) εμφανίζονται να έχουν προγνωστικό ρόλο σε ασθενείς με ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση. Η προγνωστική χρησιμότητα των δεικτών του περιφερικού αίματος σε ασθενείς με διάμεση πνευμονοπάθεια (Interstitial lung disease,ILD) που υποβάλλονται σε χειρουργική βιοψία πνεύμονα για διαγνωστικούς λόγους δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Μεθοδολογία: Κατά το χρονικό διάστημα 07/11/2019 έως και 11/10/2022, συμπεριλάβαμε αναδρομικά διαδοχικούς ασθενείς με Διάχυτη Διάμεση Πνευμονοπάθεια που υποβλήθηκαν σε χειρουργική βιοψία πνεύμονα για διαγνωστικούς σκοπούς.Αποτελέσματα: Πενήντα πέντε (n=55) ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Η διάμεση ηλικία ήταν τα 65 έτη (95% CI: 63,0 έως 66,0). Ο μετεγχειρητικός αριθμός μονοκυττάρων στο περιφερικό αίμα την 1η ημέρα ήταν σημαντικά υψηλότερος σε σύγκριση με τις προεγχειρητικές, περιεγχειρητικές και μετεγχειρητικές τιμές την ημέρα 90 (επαναλαμβανόμενες μετρήσεις ANOVA, p<0,001). Οι ασθενείς στην ομάδα υψηλού μετεγχειρητικού αριθμού μονοκυττάρων (40) είχαν σημαντικά αυξημένη διάρκεια μετεγχειρητικής παραμονής στο νοσοκομείο [Mann-Whitney test, p=0,007] και σημαντικά χαμηλότερη προβλεπόμενη τιμή FVC% 3 μήνες μετά τη χειρουργική επέμβαση [Mann-Whitney test, p=0,029] σε σύγκριση με τους ασθενείς στην ομάδα χαμηλού μετεγχειρητικού αριθμού μονοκυττάρων. Το μετεγχειρητικό RDW την Ημέρα 90 ήταν σημαντικά υψηλότερο σε σύγκριση με το προεγχειρητικό, το περιεγχειρητικό και το μετεγχειρητικό RDW της Ημέρας 1 (επαναλαμβανόμενες μετρήσεις ANOVA, p=0,008, p=0,006, p < 0,0001, αντίστοιχα). Οι ασθενείς στην ομάδα υψηλού μετεγχειρητικού RDW δεν είχαν αυξημένη παραμονή στο νοσοκομείο (Mann-Whitney test, p=0,49) ή σημαντική χαμηλότερη προβλεπόμενη τιμή FVC% στους 3 μήνες σε σύγκριση με τους ασθενείς στην ομάδα χαμηλού μετεγχειρητικού RDW (Mann-Whitney test, p=0,91). Συμπεράσματα: Ο αριθμός των μονοκυττάρων του περιφερικού αίματος θα μπορούσε να αποτελέσει προγνωστικό βιοδείκτη για ασθενείς με Διάχυτη Διάμεση Πνευμονοπάθεια που υποβάλλονται σε διαγνωστική χειρουργική βιοψία πνεύμονα και να βοηθήσει στη προεγχειρητική διαστρωμάτωση κινδύνου. Το RDW δεν φαίνεται να αποτελεί βιοδείκτη οξείας φάσης, αλλά φαίνεται να αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου μετά την εξέλιξη της νόσου. Μακροχρόνιες μελέτες με μεγαλύτερο όγκο ασθενών απαιτούνται για να εξαχθούν περισσότερο ασφαλή συμπεράσματα