Η συμβολή της περιστροφικής θρομβοελαστομετρίας (ROTEM) στην πρόγνωση και θεραπεία της εγκαυματικής νόσου

Abstract

Introduction: Burn injury immediately induces significant local and systematic changes, leading to great morbidity and mortality. Right after burn injury, the human body responses with inflammation reaction, while coagulation mechanisms are disrupted. Those pathophysiological changes increase the risk of bleeding and contribute to the appearance of complications. The aim of our study is to compare rotational thromboelastometry (ROTEM), a viscoelastic coagulation assay (VCA), with conventional coagulation assays (CCAs), including prothrombin time (pt), activated partial thromboplastin time (ptt), international normalized ratio (INR), complete blood count (CBC), and coagulation factors during the first five post-burn days in survivors and non-survivors with severe burn injury, in order to correlate these results with burn coagulopathy and prognosis. Material and Methods: Seventeen survivors and ten non-survivors, with a mean total burn surface area of 33.78%, were included. Results: Even though CCA measurements were abnormal, they could not be used to detect burn patients’ overall coagulopathy. Regarding VCAs, FIBTEM MCF increased for non-survivors at day 2 (p=0,04) and remained augmented for the whole post-burn period. Furthermore, FIBTEM A10 and A20 at day 2 and EX35 TEM A10, EXTEM A20, EXTEM MCF, and EXTEM CFT at day 5 took pathological values for the same group (p<0,05). These changes were underlined through abnormal measurements of coagulation factors for the same days. Conclusions: As a result, CCAs are considered poor indicators of coagulation status in burn injury, whereas VCAs are more accurate, demonstrating coagulation alterations and indicating patients at greater risk of mortality.

Σκοπός: Η εγκαυματική νόσος επιφέρει άμεσα σημαντικές τοπικές και συστηματικές μεταβολές, με αποτέλεσμα να εμφανίζει μεγάλη νοσηρότητα και θνητότητα. Απευθείας μετά τον θερμικό τραυματισμό, ο οργανισμός απαντά με φλεγμονώδη αντίδραση, ενώ ταυτόχρονα διαταράσσεται ο μηχανισμός πήξης – ινωδόλυσης. Οι παθοφυσιολογικές αυτές μεταβολές αυξάνουν τον κίνδυνο αιμορραγίας και συμβάλλουν στην εμφάνιση επιπλοκών. Σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση μιας δοκιμασία ιξωδοελαστικής πήξης (VCA - viscoelastic coagulation assay) - της Περιστροφικής Θρομβοελαστομετρίας (ROTEM- Rotational Thromboelastometry) με συμβατικές μεθόδους αξιολόγησης της πήξης (CCA - conventional coagulation assays), συμπεριλαμβανομένου του χρόνου προθρομβίνης (pt), ενεργοποιημένου χρόνου μερικής θρομβοπλαστίνης (ptt), international normalized ratio (INR), γενικής εξέτασης αίματος και παραγόντων πήξης κατά τις πέντε πρώτες μετεγκαυματικές ημέρες σε επιβιώσαντες και μη επιβιώσαντες, προκειμένου να συσχετιστούν τα αποτελέσματα με τις διαταραχές πήξης και την πρόγνωση στους σοβαρά εγκαυματίες. Υλικά και μέθοδοι: Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν δεκαεπτά επιβιώσαντες και δέκα μη επιβιώσαντες, με μέση συνολική επιφάνεια εγκαύματος 33,78%. Αποτελέσματα: Παρόλο που οι μετρήσεις CCA ήταν μη φυσιολογικές, δεν ήταν ικανές να ανιχνεύσουν τις διαταραχές πηκτικότητας. Όσον αφορά τις VCA, οι μετρήσεις FIBTEM MCF ήταν αυξημένες για τους μη επιβιώσαντες τη 2η μέρα (p=0,04) και παρέμειναν αυξημένες καθόλη τη μετεγκαυματική περίοδο. Επιπλέον, οι μετρήσεις FIBTEM A10, A20 τη 2η μέρα και EXTEM A10, A20, MCF και CFT την 5η μέρα έλαβαν παθολογικές τιμές για την ίδια ομάδα ασθενών (p<0,05). Οι διαταραχές αυτές επιβεβαιώθηκαν από τις μετρήσεις των παραγόντων πήξης. Συμπεράσματα: Ως αποτέλεσμα, οι CCA θεωρούνται φτωχοί δείκτες έκφρασης της κατάστασης πήξης, ενώ οι VCA αναγνωρίζουν ασθενείς με υψηλότερο κίνδυνο θνητότητας και διαταραχών του πηκτικού μηχανισμού.