Προοπτική μελέτη παρατήρησης: προγνωστικοί παράγοντες λειτουργικής αποκατάστασης καταγμάτων ισχίου συσχετιζόμενοι με την προ-καταγματική κινητική και λειτουργική ικανότητα του ασθενούς

Abstract

Introduction: Hip fractures in the elderly have become a major public health concern as the population ages. Post-operative rehabilitation is associated with improved outcomes and a greater likelihood of returning to pre-operative functional capacity. Low pre-fracture physical function is associated with poor outcomes in the elderly population, following hip fracture. Several studies have been conducted to investigate various post-operative recovery pathways. However, little is known about which post-operative rehabilitation pathways are most effective in improving patient outcomes, and no clear evidence-based guidelines for a standard mobilization protocol for patients are currently available. Measuring pre-operative activity and comparing it to post-operative follow-up values can help predict post-operative rehabilitation functional outcomes. Aim of study: The present study aims to evaluate prognostic tools for predicting patient recovery after hip fractures and investigate the possible correlation with the pre-fracture motor and functional status. In addition, we aim to investigate post-operative recovery pathways to help patients return to pre-fracture condition and to quantify pre-operative and post-operative scores for objective rehabilitation evaluation. Material and Methods: A prospective study was performed (a literature review was conducted to investigate the postoperative rehabilitation pathways and its scoring systems), including 80 patients (mean age 82.9 years, female 81.3%) suffering from hip fracture. Patient history, previous falls, type of fracture and overall survival were evaluated. Patient-reported outcome measures (SF-36 and EQ-5D/EQ-VAS, CCI), Short physical performance battery (SPPB), Time Up and Go test (TUG) and Harris Hip score (HHS) were monitored before hospital discharge and at 6 weeks, 3 months, 6 months and 12 months postoperatively. Results: Many studies of postoperative rehabilitation are reported in the literature. Due to different research methodologies it is not clear which routes are most effective in improving patients. Early mobilization, multidisciplinary (orthopedic, geriatric, physical therapy, psychological) approach, long-term, intensive and individualized physical therapy exercise programs (strengthening, balance, fall prevention) contribute significantly to postoperative improvement. Scoring systems for quality of life (SF-36, EQ5/VAS), comorbidities (CCI), physical condition (SPPB, TUG) and hip pathologies (HHS) contribute to the prediction of postoperative rehabilitation outcomes and effectiveness of treatment protocols, to improve mobility and functionality of patients after hip fracture surgery and furthermore they can be monitored continuously (before and after discharge).In our study, 55% of the patients experienced at least one fall and 46% of them used crutches before the fracture. The average Charlson Comorbidity Index was 6.9 (range 2-13). SPPB score improved from 1.4±1.3 at 1 week to 4.4±2.1 at 48 weeks. One-year age rise, female sex and prior history of falls lead to 0.1 (p=0.001), 0.92 (p=0.071) and 0.56 (p=0.04) respectively lower SPPB scores at 12 months. HHS recorded the greatest improvement between 6 to 12 weeks (52.1±14.6, p<0.0005), whereas TUG score continued to improve significantly from 139.1±52.6 sec at 6 weeks to 66.4±54 sec at 48 weeks follow up (p<0.0005).Conclusion: SPPB score and performance test can be routinely used in patients with hip fragility fractures as a prognostic tool to predict function recovery after hospital discharge. Postoperative rehabilitation can improve clinical outcomes and quality of life in patients after hip fracture. Measuring preoperative activity and comparing it with postoperative values can help predict the functional outcomes of postoperative rehabilitation. It is important for orthopedists and physical therapists to adopt individualized rehabilitation approaches and to understand the strengths and weaknesses of various alternatives.

Εισαγωγή: Τα κατάγματα ευθραυστότητας του ισχίου είναι αρκετά συνηθισμένα μεταξύ των ηλικιωμένων και εγείρουν σημαντική ανησυχία για τη δημόσια υγεία καθώς ο πληθυσμός γερνάει. Η μετεγχειρητική αποκατάσταση των καταγμάτων ισχίου σχετίζεται με βελτιωμένα αποτελέσματα και μεγαλύτερη πιθανότητα επιστροφής στην προεγχειρητική λειτουργική ικανότητα, ενώ η χαμηλή φυσική λειτουργικότητα πριν το κάταγμα, συνδέεται με κακή έκβαση της αποκατάστασης στον ηλικιωμένο πληθυσμό. Έχουν διεξαχθεί αρκετές μελέτες για τη διερεύνηση διαφόρων οδών μετεγχειρητικής αποκατάστασης. Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά για το ποιες οδοί είναι πιο αποτελεσματικές στη βελτίωση των αποτελεσμάτων των ασθενών, και δεν υπάρχουν επί του παρόντος διαθέσιμες σαφείς κατευθυντήριες γραμμές βασισμένες σε στοιχεία για ένα τυπικό πρωτόκολλο κινητοποίησης. Η μέτρηση της προεγχειρητικής δραστηριότητας και η σύγκρισή της με τις μετεγχειρητικές τιμές παρακολούθησης, μπορεί να βοηθήσει στην πρόβλεψη των λειτουργικών αποτελεσμάτων της μετεγχειρητικής αποκατάστασης. Σκοπός της μελέτης: Η παρούσα μελέτη στοχεύει στην αξιολόγηση προγνωστικών εργαλείων για την πρόβλεψη της ανάκαμψης του ασθενούς μετά από κατάγματα ισχίου και τη διερεύνηση της πιθανής συσχέτισης με την κινητική και λειτουργική κατάσταση πριν από το κάταγμα. Επιπλέον στόχοι αποτελούν η διερεύνηση των μονοπατιών της μετεγχειρητικής ανάκαμψης, ώστε να βοηθήσουμε τους ασθενείς να επιστρέψουν στην προ του κατάγματος κατάσταση, και η ποσοτικοποίηση των προεγχειρητικών και μετεγχειρητικών βαθμολογιών για την αντικειμενική αξιολόγηση της αποκατάστασης. Υλικό και Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε μια προοπτική μελέτη παρατήρησης (προηγήθηκε βιβλιογραφική ανασκόπηση για τη διερεύνηση των οδών της μετεγχειρητικής αποκατάστασης και των βαθμολογικών συστημάτων αξιολόγησής της), στην οποία συμμετείχαν 80 ασθενείς (μέση ηλικία 82.9 έτη, γυναίκες 81.3%) που υπέστησαν κάταγμα ισχίου. Αξιολογήθηκαν το ιστορικό του ασθενούς, οι προηγούμενες πτώσεις, ο τύπος του κατάγματος και η συνολική επιβίωση. Όλες οι μετρήσεις αποκατάστασης, τα ερωτηματολόγια αυτοαναφοράς από τον ασθενή (SF-36 και EQ-5D/EQ-VAS, CCI), η δοκιμασία της Short Physical Performance Battery (SPPB), η δοκιμασία Time Up and Go (TUG) και η βαθμολογία Harris Hip Score (HHS) παρακολουθήθηκαν πριν από την έξοδο από το νοσοκομείο και στις 6 εβδομάδες, 3 μήνες, 6 μήνες και 12 μήνες μετεγχειρητικά. Αποτελέσματα: Στη βιβλιογραφία αναφέρονται πολλές μελέτες μετεγχειρητικής αποκατάστασης. Λόγω των διαφορετικών μεθοδολογιών έρευνας δεν είναι σαφές ποιες οδοί είναι πιο αποτελεσματικές στη βελτίωση των ασθενών. Η πρώιμη κινητοποίηση, η πολυεπιστημονική (ορθοπεδική, γηριατρική, φυσικοθεραπευτική, ψυχολογική) προσέγγιση, τα μακροχρόνια, εντατικά και εξατομικευμένα προγράμματα φυσικοθεραπευτικής άσκησης (ενδυνάμωσης, ισορροπίας, πρόληψης πτώσεων), συμβάλουν σημαντικά στη μετεγχειρητική βελτίωση. Τα βαθμολογικά συστήματα αξιολόγησης της ποιότητας ζωής (SF-36, EQ5/VAS), των συννοσηροτήτων (CCI), της φυσικής κατάστασης (SPPB, TUG) και των παθολογιών του ισχίου (HHS), συμβάλλουν στην πρόβλεψη των αποτελεσμάτων της μετεγχειρητικής αποκατάστασης και στην αποτελεσματικότητα των θεραπευτικών πρωτοκόλλων, για τη βελτίωση της κινητικότητας και λειτουργικότητας των ασθενών μετά από χειρουργική επέμβαση κατάγματος ισχίου και επιπλέον μπορούν να παρακολουθούνται συνεχώς (πριν και μετά το εξιτήριο). Στη μελέτη μας, το 55% των ασθενών παρουσίασαν τουλάχιστον μία πτώση το τελευταίο ένα έτος πριν το κάταγμα και το 46% από αυτούς χρησιμοποιούσαν βοήθημα βάδισης πριν από το κάταγμα. Ο μέσος δείκτης συννοσηρότητας Charlson ήταν 6.9 (εύρος 2-13). Η βαθμολογία SPPB βελτιώθηκε από 1.4±1.3 την 1 εβδομάδα σε 4.4±2.1 στις 48 εβδομάδες. Η αύξηση της ηλικίας κατά ένα έτος, το γυναικείο φύλο και το προηγούμενο ιστορικό πτώσεων οδηγούν σε 0.1 (p=0.001), 0.92 (p=0.071) και 0.56 (p=0.04) αντίστοιχα χαμηλότερες βαθμολογίες SPPB στους 12 μήνες. Το HHS κατέγραψε τη μεγαλύτερη βελτίωση μεταξύ 6 και 12 εβδομάδων (52.1±14.6, p<0.0005), ενώ η βαθμολογία TUG συνέχισε να βελτιώνεται σημαντικά από 139.1±52.6 sec στις 6 εβδομάδες σε 66.4±54 sec στις 48 εβδομάδες παρακολούθησης (p<0.0005). Συμπέρασμα: Η βαθμολογία SPPB ως δοκιμασία φυσικής απόδοσης, μπορεί να χρησιμοποιείται συστηματικά σε ασθενείς με κατάγματα ευθραυστότητας του ισχίου, ως προγνωστικό εργαλείο για την πρόβλεψη της ανάκτησης της λειτουργικότητας μετά την έξοδο από το νοσοκομείο. Η μετεγχειρητική αποκατάσταση μπορεί να βελτιώσει τα κλινικά αποτελέσματα και την ποιότητα ζωής των ασθενών μετά από κάταγμα ισχίου. Η μέτρηση της προεγχειρητικής δραστηριότητας και η σύγκρισή της με τις μετεγχειρητικές τιμές μπορεί να συμβάλει στην πρόβλεψη των λειτουργικών αποτελεσμάτων της μετεγχειρητικής αποκατάστασης. Είναι σημαντικό για ορθοπεδικούς και φυσικοθεραπευτές να υιοθετήσουν εξατομικευμένες προσεγγίσεις αποκατάστασης και να κατανοήσουν τις δυνατότητες και τις αδυναμίες των διαφόρων εναλλακτικών επιλογών.