Wasted Billboards: τα αντι-μνημεία του αύριο

Abstract

Although today advertising travels rapidly through digital technology and the internet, the modern Greek metropolis is still overwhelmed by the remnants of the grandiose analog billboards that appeared in recent decades along the road network inside and outside the urban fabric. In the present research, seven cases of these remaining structures built in Attica since the 1980s with the purpose of supporting promotional messages are examined. The term monument underlines the prevalence of memory as a dominant point of reference for highlighting remarkable human creations. The remaining inactive billboards, activates in memory the condition of consumer oblivion (Smithson) and its effects after the start of the International Financial Crisis. The latent choice of the state apparatus to be indifferent to their existence is taken as an involuntary highlighting of their anti-monumentality. When compared with visual arts conditions an interesting phenomenon is observed. The refutation of balance and harmony unintentionally achieved by these idiosyncratic monumental constructions is analogous to that intentionally espoused by art movements and contemporary practices. For Mikel Dufrenne this form of art is equivalent to a stance of protest and by extension criticism of authority. The aim of this thesis is to investigate this anti-monumental nature of billboards in the public sphere through the values of counterculture and to evaluate their stay as well as the possibilities they provide for future artistic interventions.

Αν και σήμερα η διαφήμιση ταξιδεύει με γοργούς ρυθμούς μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας και του διαδικτύου, η σύγχρονη ελληνική μητρόπολη εξακολουθεί να κατακλύζεται από τα απομεινάρια των μεγαλοπρεπών αναλογικών διαφημιστικών πινακίδων που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στο οδικό δίκτυο εντός και εκτός του αστικού ιστού. Στην παρούσα έρευνα εξετάζονται επτά περιπτώσεις αυτών των εναπομεινασών κατασκευών που υλοποιήθηκαν στην Αττική από τη δεκαετία του 1980 με σκοπό την υποστήριξη διαφημιστικών μηνυμάτων. Ο όρος μνημείο υπογραμμίζει την επικράτηση της μνήμης ως κυρίαρχου σημείου αναφοράς για την ανάδειξη αξιόλογων ανθρώπινων δημιουργημάτων. Η παραμονή των ανενεργών διαφημιστικών πινακίδων, ενεργοποιεί στη μνήμη τη συνθήκη της καταναλωτικής λήθης (Smithson) και τα αποτελέσματα αυτής μετά την έναρξη της Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Κρίσης. Η λανθάνουσα επιλογή του κρατικού μηχανισμού να αδιαφορεί για την ύπαρξή τους, λαμβάνεται σαν μια αθέλητη ανάδειξη της αντιμνημειακότητάς τους. Όταν συγκριθούν με συνθήκες εικαστικού ενδιαφέροντος παρατηρείται ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο. Η αναίρεση των ιδεών της ισορροπίας και της αρμονίας που επιτυγχάνεται ακούσια με αυτές τις ιδιότυπες μνημειώδεις κατασκευές είναι ανάλογη με αυτή που εκούσια πρεσβεύουν κινήματα και σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές. Για τον Mikel Dufrenne αυτή η μορφή τέχνης ισοδυναμεί με μια στάση διαμαρτυρίας και κατ’ επέκταση κριτικής στην εξουσία. Στόχος της παρούσας διατριβής είναι μέσω των αξιών της αντικουλτούρας να διερευνηθεί αυτός ο αντι-μνημειακός χαρακτήρας των διαφημιστικών πινακίδων που βρίσκονται στη δημόσια σφαίρα και να αξιολογηθεί η παραμονή τους καθώς και οι δυνατότητες που παρέχουν για μελλοντικές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις.