Proxy wars in the Middle East in the 21st century: the role of regional state actors and global powers: the antagonism between Saudi Arabia and Iran, the proxy wars in Syria and Yemen and the interests of global powers – U.S. and Russia – in the regional sub-system of the Middle East

Abstract

The dissertation examines the phenomenon of proxy wars within the context of contemporary civil wars. The phenomenon is studied under the lens of great powers’ retreat from strategic areas of the world, which has allowed regional competitions to flourish. The research focuses on the area of the Middle East after the Arab Spring, where proxy wars have become the norm and have defined regional politics. The study examines the impact of the Iranian-Saudi antagonism on the internal conflicts in Syria and Yemen by adopting a comparative approach to identify the motives of regional actors, and employs proxy wars theory to examine their use as a foreign policy tool. The dissertation also provides valuable insights into the interplay and the power relations between regional and global powers, namely the U.S. and Russia. The essential contribution of this study lies in explaining why and how internal conflicts turn to proxy wars, allowing regional actors to utilize them as foreign policy tools to gain influence and shift the balance of power within a regional sub-system. In doing so, the research provides an innovative understanding of proxy wars in the 21st century, as they acquire a dominant role in the way conflicts take place across the globe and in shaping the new world order.

Η διατριβή εξετάζει το φαινόμενο του πολέμου δι’ αντιπροσώπων όπως αυτό εκδηλώνεται στο πλαίσιο των σύγχρονων εμφυλίων πολέμων. Το φαινόμενο εξετάζεται υπό το πρίσμα της σταδιακής απομάκρυνσης των μεγάλων δυνάμεων από στρατηγικά υποσυστήματα, γεγονός το οποίο έχει ευνοήσει την ανάπτυξη περιφερειακών ανταγωνισμών. Η έρευνα εστιάζει στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, μετά την περίοδο της Αραβικής Άνοιξης, όπου οι πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων έχουν κυριαρχήσει και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην περιφερειακή ισορροπία ισχύος. Η διατριβή εξετάζει τον αντίκτυπο του ανταγωνισμού μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας στους εμφυλίους πολέμους στη Συρία και την Υεμένη, υιοθετώντας μια συγκριτική προσέγγιση για τον καθορισμό των κινήτρων των περιφερειακών δυνάμεων. Ακόμη, αξιοποιείται η θεωρία των πολέμων δι’ αντιπροσώπων για να εξεταστεί η χρήση των τελευταίων ως μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Τέλος, η έρευνα παράγει χρήσιμες παρατηρήσεις για την αλληλεπίδραση και τις σχέσεις ισχύος που δημιουργούνται μεταξύ των περιφερειακών και των παγκόσμιων δυνάμεων, και συγκεκριμένα των Η.Π.Α. και της Ρωσίας. Η καθοριστική συμβολή της διατριβής έγκειται στο να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους οι εμφύλιες διαμάχες μετατρέπονται σε πολέμους δι’ αντιπροσώπων, επιτρέποντας στους περιφερειακούς δρώντες να τους αξιοποιήσουν ως μέσα άσκησης πολιτικής και να αλλάξουν την ισορροπία ισχύος σε ένα περιφερειακό υποσύστημα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η έρευνα παρέχει ένα συνεκτικό πλαίσιο κατανόησης των πολέμων δι’ αντιπροσώπων τον 21ο αιώνα, μια περίοδο που έχουν λάβει κυρίαρχο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο πόλεμος, και καθορίζουν τη νέα παγκόσμια τάξη.