Η επίδραση του ηπατοκυτταρικού αυξητικού παράγοντα στην προσαρμογή του λεπτού εντέρου μετά από εκτεταμένη εντερεκτομή: πειραματική μελέτη σε επιμύες

Abstract

Purpose: Nowadays, the standard therapy for patients with short bowel syndrome is parenteral nutrition (PN). Various growth factors have been tested in order to achieve weaning from prolonged PN administration. We evaluated the effect of hepatocyte growth factor (HGF) on structural intestinal adaptation and cell proliferation in a rat model of SBS. Methods: Thirty Sprague-Dawley rats were divided into three groups; group A rats (sham) underwent bowel transection, group B rats underwent a 75% bowel resection and group C rats underwent the same procedure but were treated postoperatively with HGF. Histopathologic parameters of intestinal adaptation were determined, while a microarray and a rt-PCR analyses of ileal RNA was also performed. Results: Treatment with HGF resulted in significant increase in body weight, while the jejunal and ileal villus height and crypt depth were increased in HGF rats (36%, P<0.05 and 27%, P<0.05 respectively). Enterocyte proliferation was also significantly increased in HGF rats (21% P<0.05). Microarray and quantitative rt-PCR analyses showed that the genes hgfac, rac 1, cdc42 and akt 1 were more than two-fold up-regulated after HGF treatment. Conclusion: HGF emerges as a growth factor that enhances intestinal adaptation. The future use of HGF may potentially reduce the requirement for PN in SBS patients.

Σκοπός: Η καθιερωμένη θεραπεία για ασθενείς με σύνδρομο βραχέος εντέρου (ΣΒΕ) είναι η παρεντερική διατροφή (Πδ). Διάφοροι αυξητικοί παράγοντες έχουν δοκιμαστεί προκειμένου να επιτευχθεί απογαλακτισμός από παρατεταμένη χορήγηση ΠΔ. Στην μελέτη αυτή αξιολογούμε την επίδραση του αυξητικού παράγοντα ηπατοκυττάρων (HGF) στη δομική εντερική προσαρμογή και τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό σε ένα μοντέλο ΣΒΕ αρουραίου. Μέθοδοι: Τριάντα αρουραίοι Sprague-Dawley χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Οι αρουραίοι της ομάδας Α (sham) υποβλήθηκαν σε διατομή του εντέρου, οι αρουραίοι της ομάδας Β υποβλήθηκαν σε εκτομή εντέρου κατά 75% και οι αρουραίοι της ομάδας Γ υποβλήθηκαν στην ίδια διαδικασία αλλά υποβλήθηκαν σε θεραπεία μετεγχειρητικά με HGF. Προσδιορίστηκαν οι ιστοπαθολογικές παράμετροι της εντερικής προσαρμογής, ενώ πραγματοποιήθηκαν και αναλύσεις μικροσυστοιχίας και rt-PCR από RNA που συλλεχθηκε από τον ειλεό. Αποτελέσματα: Η θεραπεία με HGF είχε ως αποτέλεσμα σημαντική αύξηση στο σωματικό βάρος, ενώ το ύψος των εντερικών λαχνών και το βάθος των εντερικών κρυπτών τόσο της νήστιδας όσο και του ειλεού αυξήθηκαν στους επίμυες της ομάδας Γ (36%, P<0,05 και 27%, P<0,05 αντίστοιχα). Ο πολλαπλασιασμός των εντεροκυττάρων αυξήθηκε επίσης σημαντικά στους επίμυες της ομάδας Γ (21% Ρ<0,05). Οι μικροσυστοιχίες και οι ποσοτικές αναλύσεις rt-PCR έδειξαν ότι τα γονίδια hgfac , rac 1, cdc42 και akt 1 ρυθμίστηκαν περισσότερο από δύο φορές προς τα πάνω μετά τη θεραπεία με HGF. Συμπέρασμα: Ο HGF αναδύεται ως αυξητικός παράγοντας που ενισχύει την εντερική προσαρμογή. Η μελλοντική χρήση του HGF μπορεί ενδεχομένως να μειώσει την απαίτηση για ΠΔ σε ασθενείς με ΣΒΕ.