Η βιωμένη εμπειρία του τοκετού στο νοσοκομείο και στο σπίτι: μελέτη περίπτωσης στη Χαλκίδα

Abstract

This PhD thesis refers to the modern phenomenon of the Western world which is characterized as “crisis in birth”: It investigates how childbirth has been transformed from a natural event that tended to took place mainly at home into a process that tends to be included in advance in the sphere of pathology and to be beforehand placed in the hospital, directing towards to routine medical interventions. Analyzing advantages and disadvantages of the distinct frameworks/ systems of childbirth (the mainstream/ medicalized and the alternative/ woman–centric/ midwifery-centric), emerges that in each of them there is a tendency for woman who gives birth to develop a different (social) relationship with the health professional/ care provider. Without overlooking a multitude of factors that (co)influence her decisions (such as the role of the father), the research focuses on this relationship, since according to a significant part of the international literature, this is that constitutes the most decisive factor in the development and final outcome of childbirth, and lived experience of woman who gives birth. This PhD thesis focuses on the situation of childbirth in Greece, a country with excessively high rates of intervention (such as caesarean sections but not only), being a special case. With biographical narratives as a key methodological technique, but also life evidence and participatory observation, in the context of qualitative sociological field research, is given voice to birthing women in order to understand, for the first time in sociological terms in Greece, this interesting, complex phenomenon.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή αναφέρεται στο σύγχρονο φαινόμενο του δυτικού κόσμου που χαρακτηρίζεται ως «κρίση στον τοκετό»: Διερευνά το πώς ο τοκετός από ένα φυσικό γεγονός που λάμβανε χώρα κυρίως στο σπίτι έχει μετασχηματιστεί σε μία διαδικασία που υπάρχει η τάση να εντάσσεται εκ των προτέρων στη σφαίρα της παθολογίας και να τοποθετείται εξαρχής στο νοσοκομείο, κατευθύνοντας προς ιατρικές παρεμβάσεις ρουτίνας. Αναλύοντας τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των διακριτών πλαισίων/ συστημάτων για τον τοκετό (το κυρίαρχο/ ιατρικοποιημένο και το εναλλακτικό/ γυναικοκεντρικό/ μαιοκεντρικό), αναδεικνύεται ότι στο καθένα υπάρχει η τάση η επίτοκος να αναπτύσσει διαφορετική (κοινωνική) σχέση με τον επαγγελματία/ πάροχο φροντίδας. Χωρίς να παραβλέπεται ένα πλήθος παραγόντων που (συν)επιδρούν στις αποφάσεις της (όπως ο ρόλος του πατέρα), η έρευνα εστιάζει στη σχέση της επιτόκου με τον επαγγελματία υγείας/ πάροχο φροντίδας, αφού σύμφωνα με σημαντικό μέρος της διεθνούς βιβλιογραφίας, αυτή είναι που αποτελεί τον καθοριστικότερο παράγοντα της εξέλιξης και της τελικής έκβασης του τοκετού, και της βιωμένης εμπειρίας της. Η παρούσα εστιάζει στην κατάσταση στον τοκετό στην Ελλάδα, χώρα με υπεραυξημένα ποσοστά παρεμβατικότητας (όπως, καισαρικές τομές αλλά όχι μόνο), αποτελώντας ιδιαίτερη περίπτωση. Με βασική μεθοδολογική τεχνική τις βιογραφικές αφηγήσεις, τα τεκμήρια ζωής και τη συμμετοχική παρατήρηση στο πλαίσιο της ποιοτικής κοινωνιολογικής έρευνας πεδίου, δίνεται φωνή στις ίδιες τις επίτοκες, προκειμένου να κατανοηθεί, για πρώτη φορά με κοινωνιολογικούς όρους στην Ελλάδα, αυτό το ενδιαφέρον, σύνθετο φαινόμενο.