Ναυτική διαιτησία, το δικαίωμα στην παροχή δικαστικής προστασίας των απασχολούμενων στο ιδιόμορφο φαινόμενο των ναυτιλιακών συναλλαγών, η νέα αναδυόμενη διεθνής τάξη και οι προοπτικές της διεθνούς θεσμικής ναυτικής διαιτησίας στον Πειραιά

Abstract

The institutional international maritime arbitration is a primordial and spontaneous sui generis institution, which operates within the framework of the self-regulatory function of the international maritime trade business community, intended to contribute, effectively, to the resolution of disputes between its members, consistent with the Greek constitutional order, a conclusion which is reached by reviewing the specific institution in the prism of compatibility with the general principles, which derive from the concept of the rule of law and which constitute the domestic legal order. By the recourse to the institutional maritime arbitration, the constitutional right to the provision of judicial protection of the parties involved in the peculiar phenomenon of international maritime transactions is implemented, but above all, the exercise of this right is a self-evident consequence of the innate, with the inherent freedom and autonomy of their will, their intention to avoid the coercive, self-sustaining and insufficient state monopoly of justice administration, through the parallel long-term creation of extra-state judicial dispute resolution mechanisms, but also the effectiveness of the operation of the institution in the international maritime business activity, which results after its evaluation according to the general principles of the economic analysis theory of law. Thus this institution, as a result of the timeless evolution of maritime custom, escapes the influence of any national law to be submitted to the supranational law of Lex Maritima, structured in an autonomous international judicial system, parallel to the national judicial classes, with the concept of public order to constitute the measure that determines the extent of the review of the arbitral award, when the institutional international maritime jurisdiction and the national legal order are intertwined. The creation of an attractive institutional regional maritime arbitration center in Piraeus, with the operational tools of Fast Track Arbitration and Med-Arb, after proportional application of maritime mediation methods in maritime arbitration, will contribute, so that, in parallel with the Greek pan-empire in international maritime trade and by exploiting the previous geo-economic position of Greece in the eastern Mediterranean and the Balkans and with the simultaneous creation of a network of high-level shipping services, masters and other auxiliary services for shipping, to create a previous, worldwide, institutional maritime structure arbitration competitive with the corresponding English one, which, although it holds the sceptres, is extremely time-consuming and expensive, in order to overcome the traditional caution of Greek shipowners in the relevant Greek institutions.

Η θεσμική διεθνής ναυτική διαιτησία, είναι αρχέγονος και αυτοφυής suigeneris θεσμός, που λειτουργεί στα πλαίσια της αυτορυθμιστικής λειτουργίας της διεθνούς επιχειρηματικής κοινότητας του θαλασσίου εμπορίου, προορισμένος να συμβάλει, αποτελεσματικά, στην επίλυση διαφορών μεταξύ των μελών της, συνάδουσα με την ελληνική συνταγματική τάξη, συμπέρασμα το οποίο συνάγεται με την επισκόπηση του συγκεκριμένου θεσμού υπό το πρίσμα της συμβατότητας με τις γενικές αρχές, οι οποίες απορρέουν από την έννοια του κράτους δικαίου και οι οποίες συγκροτούν την εγχώρια έννομη τάξη. Με την προσφυγή στην θεσμική ναυτική διαιτησία, υλοποιείται το συνταγματικό δικαίωμα στην παροχή δικαστικής προστασίας των συναλλασσομένων στο ιδιόμορφο φαινόμενο των διεθνών ναυτιλιακών συναλλαγών, κυρίως, όμως, η άσκηση του δικαιώματος αυτού, αποτελεί αυτόθροη συνέπεια της σύμφυτης, με την εγγενή ελευθερία και της αυτονομίας της βούλησής των, πρόθεσής τους να αποφύγουν το εξαναγκαστικό, αυτοσυντηρούμενο και ανεπαρκές κρατικό μονοπώλιο απονομής δικαιοσύνης, μέσω της παράλληλης μακρόχρονης δημιουργίας εξωκρατικών δικαστικών μηχανισμών επίλυσης διαφορών, αλλά και της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του θεσμού στην διεθνή ναυτιλιακή επιχειρηματική δραστηριότητα, η οποία προκύπτει μετά από αξιολόγησή του σύμφωνα με τις γενικές αρχές της θεωρίας της οικονομικής ανάλυσης του δικαίου. Έτσι ο θεσμός αυτός, ως αποκύημα της διαχρονικής εξέλιξης του ναυτικού εθίμου, εκφεύγει της επιρροής κάθε εθνικού δικαίου για να υποβληθεί στο υπερεθνικό δίκαιο της Lex Maritima, διαρθρωμένος σε ένα αυτόνομο διεθνές δικαιοδοτικό σύστημα, παράλληλο προς τις εθνικές δικαιοδοτικές τάξεις, με την έννοια της δημόσιας τάξης να συνιστά το μέτρο που καθορίζει την έκταση του ελέγχου της διαιτητικής απόφασης, όταν συμπλέκονται η θεσμική διεθνής ναυτική δικαιοδοτική και η εθνική έννομη τάξη. Η δημιουργία ενός ελκυστικού θεσμικού περιφερειακού ναυτικού διαιτητικού κέντρου στον Πειραιά, με τα λειτουργικά εργαλεία του Fast Track Arbitration και Med-Arb,μετά απόαναλογική εφαρμογή των μεθόδων της ναυτικής διαμεσολάβησης στη ναυτική διαιτησία, θα συντελέσει, ούτως ώστε, παράλληλα με την ελληνική παντοκρατορία στο διεθνές θαλάσσιο εμπόριο και με εκμετάλλευση της προέχουσας γεωοικονομικής θέσης της Ελλάδας στην ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια και με την ταυτόχρονη δημιουργία ενός πλέγματος παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών στη ναυτιλία, κυρίων και άλλων βοηθητικών για την ναυτιλία υπηρεσιών, να δημιουργηθεί προέχουσα, παγκοσμίως, δομή θεσμικής ναυτικής διαιτησίας ανταγωνιστικής της αντίστοιχης Αγγλικής, η οποία αν και κατέχει τα σκήπτρα τυγχάνει εξαιρετικά χρονοβόρα και δαπανηρή, για να υπερκεραστεί η παραδοσιακή επιφυλακτικότητα των Ελλήνων εφοπλιστών στους ελληνικούς σχετικούς θεσμούς.