Επικοινωνιακές πρακτικές καινοτόμων εκπαιδευτικών λογισμικών στον τομέα επιβολής του νόμου της ΕΕ

Abstract

The rapidly evolving context of institutional practices and policy making processes, such as risk and crime threat assessments of serious and organised crime, represents a multi-level form of power exercised on and by securitizing actors within different other contexts where the strategic plan of their professional training is developed, categorized and prioritized. The design of an effective educational service and the use of cutting-edge technologies depend not only on how 'security' is perceived by institutional actors—such as who and what is considered as a threat, who and how many need protection—but also on the crime itself and the tools and techniques the crime groups use. As a result, in order for professionals to meet the expectations related to the risk assessment process and operational management, the tools used as educational resources, as well as the practices of rapid training adopted, are constantly being redefined. However, in recent years, the meta-discourse on EU cooperation on security and defense common training is no longer solely focused on the development of governance technologies or enhancing the technical knowledge of professionals in managing cutting-edge technologies used by the 'enemy.' Instead, it also focuses on exploring the sociocultural situations and anthropological landscapes in which this 'enemy' is embedded. Within the dimension of professionalization of teaching and describing complex social phenomena, this educational model tends to emphasize, more than ever, its socially responsible role. Within this perspective of la politique, which shapes the educational strategy of law enforcement training, the thesis examines a range of innovative educational interactive applications. Specifically, it focuses on those that utilize mechanisms found in digital games, considering them as an integral part of practices related to security, knowledge production, and the ability to handle cultural diversity of those (individuals, groups, communities) that are perceived as a 'threat'. These game-based applications, focused on the protection of Fundamental Rights and Communication, are studied as part of a dispositif that significantly encompasses the totality of normative expectations of all policy actors/policy subjects who preconfigure the set of dimensions and characteristics that shape the individual contexts within which emergency situations are adopted as educational practices. The aim was to highlight the heterogeneous set of communicative acts and practices within the given contexts that surround their design and utilization. In other words, from a multimodal theory of communication perspective, this dissertation examines the multimodal in-game semiotic aspect of these artifacts and the possibilities of generating educational discourse in terms of the decisions that actors in the specific field are called upon to make during their design (in-game semiosis). Simultaneously, it recognizes the importance of the influence of extra-ludic factors on the meaning production for the given digital experience (extra-ludic semiosis).The research focuses on the analysis and critique of artifacts utilized in the programs of the European Union Agency for Law Enforcement Training (CEPOL), the European Border and Coast Guard Agency (FRONTEX), and the training courses of EUROPOL on cybersecurity threats. Furthermore, the context of the cross-border police cooperation mechanism which supports the EU Policy Cycle for organized and serious international crime/EMPACT, has been studied and analyzed.

Το συνεχές μεταβαλλόμενο πλαίσιο που παράγεται από τις θεσμικές πρακτικές και τις διαδικασίες λήψης πολιτικών αποφάσεων όπως εκθέσεις ανάλυσης κινδύνων και κατάταξης προτεραιοτήτων για την αντιμετώπιση του εγκλήματος, αντιπροσωπεύει μια πολυεπίπεδη μορφή εξουσίας που ασκείται και εντός του εκπαιδευτικού στρατηγικού σχεδιασμού των φορέων κατάρτισης για την ασφάλεια.Ο σχεδιασμός αποτελεσματικών εκπαιδευτικών υπηρεσιών και η αξιοποίηση νέων τεχνολογιών αιχμής, δεν εξαρτάται μόνο από τον τρόπο θεώρησης του τι είναι ασφάλεια από τους θεσμικούς παράγοντες, το ποιος και τι θεωρείται απειλή, ποιος και πόσοι έχουν ανάγκη προστασίας, αλλά και από το ίδιο το έγκλημα και τα μέσα που χρησιμοποιεί. Ως αποτέλεσμα, για να μπορούν οι επαγγελματίες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων διαχείρισης κινδύνων, τα μέσα που αξιοποιούνται ως εκπαιδευτικά εργαλεία καθώς και οι πρακτικές ταχείας επιμόρφωσης που τα υιοθετούν, επαναπροσδιορίζονται συνεχώς. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, το meta-discourse της ευρωπαϊκής κοινής εκπαίδευσης που μεριμνά για την ασφάλεια, δεν επικεντρώνεται πια μόνο στην ανάπτυξη τεχνολογιών διακυβέρνησης ή στην ενίσχυση των τεχνικών γνώσεων των επαγγελματιών για την διαχείριση των τεχνολογιών αιχμής που χρησιμοποιεί ο «εχθρός», αλλά εστιάζει στη διερεύνηση των κοινωνικοπολιτισμικών και ανθρωπολογικών συνθήκων στις οποίες αυτός εντάσσεται. Υπο την διάσταση της επαγγελματοποίησης της διδακτικής κοινωνικών φαινομένων, αυτό το εκπαιδευτικό μοντέλο θέλει να υπογραμμίσει πιο έντονα από ποτέ την κοινωνικά υπεύθυνη δράση του. Με αυτή την θεώρηση της πολιτικής που διαμορφώνει την εκπαιδευτική στρατηγική των φορέων κατάρτισης επιβολής του νόμου, η διατριβή εξετάζει το σύνολο των εκπαιδευτικών διαδραστικών εφαρμογών και κυρίως αυτών των βασισμένων σε μηχανισμούς ψηφιακών παιχνίδιών, ως αναπόσπαστο μέρος των πρακτικών που συνδέονται με την ασφάλεια και την παραγωγή γνώσεων και ικανοτήτων χειρισμού της πολιτισμικής ετερότητας αυτού που «απειλεί».Αυτά τα εστιασμένα στη προστασία των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Επικοινωνία εργαλεία, μελετήθηκαν ως μέρος ενός dispositif που ενσωματώνει με σημαντικούς τρόπους τη νοοτροπία όλων των δρώντων υποκειμένων που προ-δομούν το σύνολο των χαρακτηριστικών που επιχειρούν να διαμορφώσουν το χαρακτήρα των επιμέρους πλαισίων (contexts) εντός των οποίων υιοθετούνται οι πολιτικές έκτακτης περίστασης ως πρακτικές διδακτικής φύσεως. Επιχειρήθηκε, δηλαδή, η ανάδειξη του ετερογενούς συνόλου των επικοινωνιακών πράξεων και πρακτικών των δεδομένων πλαισίων που περιβάλλουν τόσο το σχεδιασμό, όσο και την αξιοποίηση τους. Με λίγα λόγια και υπο το πρίσμα της πολυτροπικής θεωρίας της επικοινωνίας (multimodality), η παρούσα διατριβή εξετάζει την πολυτροπική in game σημειωτική πτυχή αυτών των τεχνουργημάτων και τις δυνατότητες παραγωγής εκπαιδευτικού λόγου από την άποψη των αποφάσεων που κλήθηκαν να λάβουν τα μέλη των ομάδων του συγκεκριμένου πεδίου κατά το σχεδιασμό τους (in-game semiosis), ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζει την σπουδαιότητα της επιρροής των extra-ludic παραγόντων στην παραγωγή νοήματος για τη δεδομένη ψηφιακή εμπειρία (extra-ludic semiosis). Η εργασία εστιάζει στην ανάλυση και κριτική των τεχνουργημάτων που αξιοποιούνται στα προγράμματα του Οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Κατάρτιση στον Τομέα της Επιβολής του Νόμου CEPOL, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής FRONTEX και των προγραμμάτων επιμόρφωσης της ΕUROPOL που απευθύνονται στους εμπειρογνώμονες που μεριμνούν για την ασφάλεια στο κυβερνοχώρο. Επιπλέον, μελετήθηκε και αναλύθηκε το πλαίσιο συνεργασίας και σχεδιασμού προγραμμάτων επιμόρφωσης μεταξύ των αρχών επιβολής του νόμου που υποστηρίζουν τον κύκλο πολιτικής αντιμετώπισης του εγκλήματος στην Ε.Ε, EMPACT.